“പിന്നെ അമ്മ ഇന്നാളു പറഞ്ഞല്ലോ…”
രാവിലെ അമ്മയും മകനും കൂടി പുസ്തകം വായിക്കുകയാണു്. മകനു കൂട്ടിവായന ശരിയായിട്ടില്ല. “മാര്‍ത്തോമ്മാ വലിയ പള്ളി” എന്നതു “മാറു തോമാ വലിയ പല്ലി” എന്നു വായിക്കുന്ന പരുവം. എങ്കിലും വായിക്കാന്‍ ഇഷ്ടമാണു്. ആരെങ്കിലും വായിച്ചു കൊടുക്കണം. അങ്ങനെ വായിച്ചു കൊടുത്തതില്‍ ഏതോ കാര്യത്തിനു മുമ്പു പറഞ്ഞ എന്തോ കാര്യത്തിനു വിരുദ്ധമായ എന്തോ കണ്ടു. അതാണു് ചോദ്യത്തിനു കാരണം.
സംസാരിക്കാന്‍ തുടങ്ങിയ കാലം മുതല്‍ വായിക്കാന്‍ തുടങ്ങുന്ന കാലം വരെയാണു് കുട്ടികള്‍ സ്വയം നന്നായി പഠിക്കുന്നതെന്നു തോന്നിയിട്ടുണ്ടു്. ഈ പ്രായത്തിലുള്ള കുട്ടികളോടു സംസാരിക്കാനും അവരുടെ ചെയ്തികള്‍ നോക്കിനില്‍ക്കാനും എന്തൊരു രസമാണു്! എന്തു സംശയങ്ങളാണു് അവര്‍ക്കു്? എത്ര ലോജിക്കലായി ആണു് അവര്‍ ചിന്തിക്കുന്നതു്? (Calvin and Hobbes എന്ന കാര്‍ട്ടൂണ്‍ സ്ട്രിപ്പ് ഇഷ്ടമുള്ളവര്‍ക്കു ഞാന്‍ ഉദ്ദേശിക്കുന്നതെന്താണെന്നു മനസ്സിലാകും.) ചോദിക്കാന്‍ അവര്‍ക്കു ലജ്ജയുമില്ല, അറിയേണ്ടതു് എങ്ങനെയെങ്കിലും മനസ്സിലാക്കുകയും ചെയ്യും.
വായിക്കാറാവുമ്പോള്‍ പുസ്തകത്തിലെ അറിവു് അവന്റെ പ്രകൃത്യാ ഉള്ള കഴിവിനെ കെടുത്തിക്കളഞ്ഞു് മറ്റാരുടെയോ അറിവിനെ സ്പൂണ്‍‌ഫീഡ് ചെയ്യുന്നു. സ്കൂള്‍ വിദ്യാഭാസവും മുതിര്‍ന്നവരോടുള്ള ഇടപെടലും അവന്റെ ചോദ്യം ചെയ്യാനുള്ള താത്‌പര്യത്തെ നശിപ്പിച്ചുകളയുന്നു. ഉത്തരം മുട്ടുമ്പോള്‍ മുതിര്‍ന്നവര്‍ കൊഞ്ഞനം കുത്തുകയും “ഇവനിതെന്തൊരു ചെറുക്കന്‍! എന്റെയൊന്നും ചെറുപ്പത്തില്‍ ഇമ്മാതിരി ചോദ്യമൊന്നും ചോദിക്കില്ലായിരുന്നല്ലോ, പ്രായമായവര്‍ പറയുന്നതു് അങ്ങു വിശ്വസിക്കും. അതാണു വേണ്ടതു്.” എന്നു പറയുകയും ചെയ്യും.
രണ്ടര/മൂന്നു വയസ്സുള്ളപ്പോഴുള്ള ഒരു ചോദ്യം:
“അച്ഛാ, അച്ഛാ, മൂണിനെ നമുക്കു കാണാമായിരുന്നല്ലോ. ഇപ്പോള്‍ കാണുന്നില്ലല്ലോ. അതെന്താ?”
മലയാളം പറയാന്‍ പഠിപ്പിച്ചിരുന്നെങ്കിലും പല വസ്തുക്കളുടെയും ഇംഗ്ലീഷ് വാക്കുകള്‍ മാത്രമേ പറഞ്ഞുകൊടുത്തിരുന്നുള്ളൂ. ഭാഷകള്‍ തമ്മില്‍ ചിന്താക്കുഴപ്പം ഉണ്ടാകാതിരിക്കാന്‍. അതാണു “മൂണ്‍” എന്നു പറയാന്‍ കാരണം.
“അതു മോനേ, നമ്മുടെ കണ്ണിന്റെയും മൂണിന്റെയും ഇടയ്ക്കു ട്രാന്‍സ്പെരന്റ് അല്ലാത്ത ഒരു സാധനം വന്നതുകൊണ്ടാ…”
“അതെന്താ ഈ ട്രാന്‍സ്…?”
“ലൈറ്റ് കടന്നുപോകുന്ന സാധനമാണു ട്രാന്‍സ്പെരെന്റ്. കണ്ണാടി, വെള്ളം അതുപോലെയുള്ളവ…”
“അപ്പോള്‍ നമ്മുടെ പുറകിലുള്ളതെന്താ കാണാത്തതു്?”
“അതു്…” (ഒന്നു പരുങ്ങി) “നമ്മുടെ കണ്ണിനും അതിനും ഇടയ്ക്കു നമ്മുടെ തല വരുന്നുണ്ടല്ലോ. അതു ട്രാന്‍സ്പെരെന്റ് അല്ലല്ലോ…”
കണ്ണിന്റെ ലെന്‍സ്, റെറ്റീന തുടങ്ങിയവ പറഞ്ഞുകൊടുക്കാന്‍ നിന്നാല്‍ ഇന്നത്തെ ദിവസം പോകും. തത്കാലം ഇതുകൊണ്ടു ശരിയാകുമോ എന്നു നോക്കട്ടേ.
“അപ്പോ എന്താ നമ്മള്‍ നമ്മളുടെ തല കാണാത്തതു്?”
ചുറ്റി. “വീട്ടില്‍ ചെല്ലട്ടേ. അപ്പോള്‍ അച്ഛന് എല്ലാം പറഞ്ഞുതരാം.”
അതാണെന്റെ പത്തൊമ്പതാമത്തെ അടവു്. വീട്ടില്‍ കമ്പ്യൂട്ടര്‍, ഇന്റര്‍നെറ്റ്, ഗൂഗിള്‍, വിക്കിപീഡിയ എന്നിവയൊക്കെ ഉണ്ടല്ലോ. അതില്‍ നോക്കിയിട്ടു പറഞ്ഞുകൊടുക്കാം.
അന്നൊക്കെ ഇങ്ങനെയുള്ള ചീളുകാര്യങ്ങള്‍ക്കു വിക്കിപീഡിയ നോക്കാന്‍ മടിയാണു്. പിന്നെയാണു മനസ്സിലായതു് സര്‍വ്വവിജ്ഞാനകോശം എന്നു ഞാന്‍ വിചാരിച്ചിരുന്ന പലരും മുട്ട പുഴുങ്ങുന്നതെങ്ങനെ എന്നതിനു പോലും വിക്കിപീഡിയ നോക്കുമെന്നു്!
“അച്ഛാ, പിന്നെ അമ്മ ഇന്നാളു പറഞ്ഞല്ലോ…”
“അമ്മ എന്തു പറഞ്ഞു?”
“മൂണിനെ കാണാതായതു് കാര്‍ ഒരു ടേണെടുത്തതുകൊണ്ടാണെന്നു്…”
“അതും ശരി തന്നെ.”
“അതെങ്ങനാ ശരിയാവുന്നതു്?”
“കാര്‍ ഒരു ടേണെടുത്തപ്പോള്‍ നമ്മുടെ കണ്ണിന്റെയും മൂണിന്റെയും ഇടയ്ക്കു് ട്രാന്‍സ്പരന്റല്ലാത്ത ഒരു സാധനം വന്നു. ഉദാഹരണത്തിനു കാറിന്റെ റൂഫ്…”
“അല്ലെങ്കില്‍ മൂണ്‍ നമ്മുടെ പുറകിലായിക്കാണും…” ഇപ്പോള്‍ കിട്ടിയ വിജ്ഞാനത്തില്‍ നിന്നൊരു ചീന്തു്.
“ശരിയാ, അങ്ങനെയും ആവാം.”
അങ്ങനെ തത്ക്കാലം ആ പ്രശ്നം ഒഴിവായി. വീട്ടില്‍ വന്നപ്പോള്‍ അവന്‍ മറ്റേ കാര്യം എടുത്തിട്ടു. ഗൂഗിള്‍, വിക്കിപീഡിയ തുടങ്ങിയവ ഉപയോഗിച്ചു കണ്ണില്‍ പ്രതിബിംബം പതിയുന്നതും, കണ്ണടയുടെ ഉപയോഗവും, ക്യാമറയുടെ പിന്നിലെ തത്ത്വവും-ഒക്കെയായി നാലഞ്ചു മണിക്കൂര്‍ പോയെന്നു പറഞ്ഞാല്‍ മതിയല്ലോ.
അന്നു മുതല്‍ എന്നും വൈകിട്ടു ഞാന്‍ ഓഫീസില്‍ നിന്നു വന്നാല്‍ ഞാനും സിന്ധുവും കൂടി ഒരു ഡിസ്കഷനുണ്ടു്. ഇന്നു് അവന്‍ എന്തു ചോദ്യങ്ങള്‍ ചോദിച്ചു, അവയ്ക്കു് എന്തുത്തരങ്ങള്‍ ആണു പറഞ്ഞതു് എന്നതിനെപ്പറ്റി. അതേ ചോദ്യം മറ്റേ ആളോടു ചോദിച്ചാല്‍ അതേ ഉത്തരം തന്നെ പറയാനുള്ള ഒരു മുന്‍‌കരുതല്‍. ഇതിനെ നമുക്കു് ഉത്തരസമാനത (Equivalence of answers) എന്നു വിളിക്കാം.
ഈ ഉത്തരസമാനത ടെസ്റ്റു ചെയ്യല്‍ അവന്റെ രക്തത്തില്‍ അലിഞ്ഞുചേര്‍ന്നിട്ടുണ്ടു് എന്നു തോന്നും. ഒരു ചോദ്യം നമ്മളോടു തന്നെ പത്തു തവണ ചോദിക്കും. മറ്റുള്ളവരോടും ചോദിക്കും. വ്യത്യാസമുണ്ടെങ്കില്‍ അതില്‍ കടിച്ചുതൂങ്ങും. രണ്ടുപേര്‍ ഒരുപോലെ പറഞ്ഞാല്‍ മൂന്നാമതായി ഒരാളോടു ചോദിക്കും.
ഇവനു പറ്റിയ പണി വക്കീല്‍പ്പണി ആണെന്നു തോന്നിയിട്ടുണ്ടു്. പിന്നീടു മനസ്സിലായി ഈ പ്രായത്തിലുള്ള കുട്ടികള്‍ മുഴുവന്‍ വക്കീല്‍പ്പണിക്കു പഠിക്കുന്നവരാണെന്നു്. “കുട്ടികള്‍ വക്കീലന്മാരായി ജനിക്കുന്നു. മുതിര്‍ന്നവര്‍ അവരെ മറ്റു പലതും ആക്കുന്നു.” എന്നു പറയാന്‍ തോന്നിയിട്ടുണ്ടു്.
ഇരുപതു മൈല്‍ ദൂരെ സകുടുംബം താമസിക്കുന്ന ഭാര്യാസഹോദരന്റെ വീട്ടില്‍ പോയതാണു ഞങ്ങള്‍. ആഴ്ചയിലൊരിക്കല്‍ ഇങ്ങനെയൊരു പോക്കു പതിവുണ്ടു്. അവിടെ അടുത്തുള്ള ഇന്ത്യന്‍ പലചരക്കുകടയില്‍ നിന്നും മറ്റും ആവശ്യമായ ഷോപ്പിംഗ്, വല്ല ബെര്‍ത്‌ഡേ പാര്‍ട്ടിയോ മറ്റോ ഉണ്ടെങ്കില്‍ അതില്‍ സംബന്ധിക്കല്‍ തുടങ്ങിയുള്ള അല്ലറചില്ലറ കാര്യങ്ങള്‍ക്കായി. ഉച്ചയ്ക്കു മുമ്പു് അവിടെയെത്തി അവിടെ നിന്നു് ഉച്ചഭക്ഷണവും പിന്നെ രാത്രി വരെ വര്‍ത്തമാനം പറഞ്ഞിരുന്നു് ആ ഭക്ഷണവും അവിടെ നിന്നാക്കി പാതിരാത്രിയ്ക്കു തൊട്ടു മുമ്പു കൂടു പൂകും.
അഭിരുചികളുടെ കാര്യത്തില്‍ നാലു ധ്രുവങ്ങളില്‍ സ്ഥിതിചെയ്യുന്ന ഞങ്ങള്‍ക്കു നാലു പേര്‍ക്കും താത്പര്യമുള്ള വിഷയം സൂര്യനു കീഴില്‍ ഇല്ലാത്തതുകൊണ്ടു് പത്തുപതിനഞ്ചു മിനിട്ടുകള്‍ക്കുള്ളില്‍ ഞങ്ങളുടെ സംഭാഷണം അരവിന്ദന്റെ അവാര്‍ഡുസിനിമയിലെപ്പോലെ ഒറ്റ വാക്കിലുള്ള ചോദ്യവും (“ഉറങ്ങിയോ?”) ഒരു ഞരക്കത്തിലുള്ള ഉത്തരവും (“ങൂം ങൂം”) ആയി പരിണമിക്കും. അപ്പോഴുള്ള ആകെ ആശ്വാസം മൂന്നര-നാലു വയസ്സുള്ള മകന്റെ അടിസ്ഥാനസംശയങ്ങളാണു്. നാലു പേരും മത്സരിച്ചു് അവന്റെ ചോദ്യങ്ങള്‍ക്കുത്തരം കൊടുക്കാന്‍ വിഫലശ്രമം നടത്തി ഉത്തരസമാനതയുടെ എല്ലാ നിയമങ്ങളും തെറ്റിച്ചു് പിന്നെ ഒരാഴ്ചത്തേക്കു് “അച്ഛന്/ അമ്മ/ അമ്മാവന്‍/ അമ്മായി ഇന്നാളു പറഞ്ഞല്ലോ…” എന്നു പറയാന്‍ വകുപ്പുണ്ടാക്കിക്കൊടുക്കും.
അന്നു് അദ്ദേഹം അമ്മാവന്‍ വാങ്ങിക്കൊടുത്ത ഒരു കളിപ്പാട്ടത്തിലെ ചെറിയ ഒരു കുഴലിനകത്തു് വലിയ ഒരു കോല്‍ കടക്കാത്തതു് എന്തുകൊണ്ടു് എന്നതിനെപ്പറ്റി ഫണ്ടമെന്റല്‍ ചോദ്യങ്ങള്‍ ചോദിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു. ചെറുതില്‍ വലുതു പോകാത്തതിനെപ്പറ്റി ഞങ്ങള്‍ നാലു് എഞ്ചിനീയര്‍മാര്‍ ഘോരഘോരം ക്ലാസ്സുകളെടുത്തു. അതു കേട്ടിട്ടു് അവന്‍ ഒരു സിമ്പിള്‍ ചോദ്യം ചോദിക്കും, “അതെന്താ?” അതിനു ഞങ്ങള്‍ക്കുത്തരമില്ല. വ്യാപ്തം, തന്മാത്രകളുടെ ജഡത്വവും ചാലകതയും, കണികാസിദ്ധാന്തം, ക്വാണ്ടം മെക്കാനിക്സ്, വേദാന്തം, ഫിലോസഫി തുടങ്ങിയവയൊക്കെ പരീക്ഷിച്ചിട്ടും (ഇതൊക്കെ ഞങ്ങള്‍ക്കാര്‍ക്കെങ്കിലും അറിയാമെന്നു തെറ്റിദ്ധരിക്കരുതു്. പറയാന്‍ ശ്രമിച്ചു എന്നേ ഉള്ളൂ.) “എഗൈന്‍ ശങ്കര്‍ ഇസ് ഓണ്‍ ദ കോക്കനട്ട് ട്രീ” എന്ന സ്ഥിതി. അവസാനം യൂക്ലിഡിന്റെ അഞ്ചാം പ്രമാണം പോലെ ഞങ്ങള്‍ പ്രഖ്യാപിച്ചു, “വലിയ ദ്വാരങ്ങളിലൂടെ വലിയ വസ്തുക്കള്‍ക്കും ചെറിയ വസ്തുക്കള്‍ക്കും പോകാം. എന്നാല്‍ ചെറിയ ദ്വാരങ്ങളിലൂടെ ചെറിയ വസ്തുക്കള്‍ക്കു മാത്രമേ പോകാന്‍ കഴിയൂ. ഇതു നീ സമ്മതിച്ചേ പറ്റൂ.”
ഇതിനു കൊടുക്കേണ്ടി വന്ന വില ചെറുതല്ലായിരുന്നു. അടുക്കും ചിട്ടയുമായി കിടന്നിരുന്ന വീടു് നെയില്‍ പോളിഷ് ട്യൂബുകള്‍, ക്യാമറ, കുപ്പികള്‍, പാത്രങ്ങള്‍, പെട്ടികള്‍, ഇപ്പറഞ്ഞ സാധനങ്ങളില്‍ ഇടാന്‍ വേണ്ടി എടുത്ത ചെറുതും വലുതുമായ പല വലിപ്പത്തിലുള്ള സാധനങ്ങള് ഇവയെക്കൊണ്ടു നിറഞ്ഞു. അവനിരിക്കാന്‍ വേണ്ടി വാങ്ങിയ ഒരു കുഞ്ഞു പ്ലാസ്റ്റിക്ക് കസേരയില്‍ വലിയ ഒരാള്‍ക്കിരിക്കാന്‍ പറ്റില്ല എന്നു ഡെമോണ്‍‌സ്ട്രേറ്റു ചെയ്തു് അതു പല കഷണമായി. ഖരവസ്തുക്കള്‍ക്കു പറഞ്ഞ തത്ത്വം ദ്രാവകങ്ങള്‍ക്കും ബാധകമാണോ എന്നു് അദ്ദേഹം ഞങ്ങളുടെ നിര്‍ദ്ദേശപ്രകാരമല്ലാതെ പരീക്ഷിച്ചതിന്റെ ഫലമായി ഓറഞ്ച്‌ജ്യൂസ്‌കുപ്പി കാര്‍പെറ്റില്‍ കമഴ്ന്നു. ആകെ വീടു് അനോണികള്‍ കയറിയ ബ്ലോഗു പോലെയായി.
പക്ഷേ ഏറ്റവും വലിയ അപകടം സംഭവിച്ചതു ന്യൂട്ടനാണു്. അതേ, ഗുരുത്വാകര്‍ഷണപ്രമാണം കണ്ടുപിടിച്ച സാക്ഷാല്‍ ഐസക് ന്യൂട്ടനു്. മുകളില്‍പ്പറഞ്ഞ സിദ്ധാന്തം വിശദീകരിക്കുന്നതിനിടയില്‍ ന്യൂട്ടന്‍ പണ്ടു് തന്റെ രണ്ടു പട്ടിക്കുട്ടികളെയും ഇടാന്‍ ഒരു കൂടു പണിഞ്ഞതും, വലിയ പട്ടിയ്ക്കു കയറാന്‍ വലിയ വാതിലും ചെറിയ പട്ടിയ്ക്കു കയറാന്‍ ചെറിയ വാതിലും വേണമെന്നു് ആശാരിയോടു പറഞ്ഞതും, വലിയ വാതിലില്‍ക്കൂടി ചെറിയ പട്ടിക്കും കയറിക്കൂടേ എന്നു് ആശാരി ചോദിച്ചതും ഒക്കെ വിശദീകരിക്കുന്ന കഥ പറഞ്ഞുകൊടുത്തു. (അതു ന്യൂട്ടനല്ല ആമ്പിയറാണെന്നും, പട്ടിയല്ല പൂച്ചയാണെന്നും ഒന്നും പറഞ്ഞു് ആരും വന്നേക്കരുതു്. സൌകര്യത്തിനു വിക്കിപീഡിയ അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. ഞങ്ങള്‍ക്കു നാലു പേര്‍ക്കും മുട്ട പുഴുങ്ങാന്‍ അറിയാവുന്നതു കൊണ്ടു് അതിന്റെ ആവശ്യവും തോന്നിയിരുന്നില്ല.) ഈ കഥയില്‍ നിന്നു് ലോകം കണ്ട ഏറ്റവും പ്രതിഭാശാലിയായിരുന്ന ആ മനുഷ്യനെ ഒരു ഭൂലോകമണ്ടന്‍ എന്ന രീതിയിലാണു് അവന്‍ പിന്നെ കരുതിയിരുന്നതു്. ഉദാഹരണമായി, ശ്രീജിത്തിന്റെ ബ്ലോഗ് വല്ലതും അവനെ കാണിച്ചാല്‍ “ഇതു ന്യൂട്ടന്‍ എഴുതിയതാണോ” എന്നു് അവന്‍ ചോദിക്കും. പാറപ്പുറത്തു നിന്നു താഴോട്ടു വീണപ്പോള്‍ തനിക്കു 9.8 km/sec സ്പീഡുണ്ടായിരുന്നു എന്നെഴുതിയ മഹാന്റെ പേരു ചേര്‍ത്തു തന്റെ പേരു പറഞ്ഞെന്നു കേട്ടാല്‍ വെസ്റ്റ് മിനിസ്റ്റര്‍ ആബിയിലെ ഒരു ശവകുടീരത്തില്‍ അന്ത്യവിശ്രമം കൊള്ളുന്ന ന്യൂട്ടന്റെ അസ്ഥിപഞ്ജരം പല തവണ തകിടം മറിയും.
പക്ഷേ, ഏറ്റവും വലിയ അത്യാഹിതം വരാനിരിക്കുന്നതേ ഉള്ളൂ. മേല്‍പ്പറഞ്ഞ സംഭവത്തിനു ശേഷം നാലഞ്ചു ദിവസത്തിനുള്ളില്‍ (ഇതിനിടയില്‍ ഏതെങ്കിലും വാതില്‍ കണ്ടാല്‍ അതിലൂടെ ആന പോകുമോ, ഇതിലൂടെ ബ്ലൂ വെയില്‍ പോകുമോ എന്നൊക്കെ ചോദിച്ചു ഞങ്ങളുടെ തല പറപ്പിച്ചിരുന്നു എന്നതു വെറൊരു കാര്യം.) തഥാഗതനെ പ്രീ-സ്കൂളില്‍ കൊണ്ടുവിടാന്‍ കാറില്‍ യാത്ര ചെയ്യുമ്പോഴാണു് കാര്‍ണിവല്‍ നടക്കുന്ന ഒരു പറമ്പിന്റെ അടുത്തു കൂടി പോയതു്. അവിടെ വലിയ ശബ്ദമായതുകൊണ്ടു ഞാന്‍ ജനല്‍ അടച്ചു.
അപ്പോള്‍ വന്നു ചോദ്യം, “അച്ഛാ, എന്താ ഇപ്പോള്‍ ശബ്ദം കേള്‍ക്കാത്തേ…?”
ഹാവൂ, എനിക്കറിയാവുന്ന ഒരു ചോദ്യം കിട്ടി! ശബ്ദതരംഗങ്ങളെപ്പറ്റിയും അവ ചെവിയില്‍ വന്നു തട്ടുമ്പോള്‍ നമ്മള്‍ അതു കേള്‍ക്കുന്നതിനെപ്പറ്റിയും പറഞ്ഞുകൊടുത്തു. അമ്മ പറഞ്ഞുകൊടുത്തു് അവനു് ഇതിനെപ്പറ്റി കുറേ വിവരമുണ്ടായിരുന്നു. പക്ഷേ സംശയം അവിടെക്കൊണ്ടു തീര്‍ന്നില്ല.
“എന്താ കുറച്ചു ശബ്ദം കേള്‍ക്കാമല്ലോ…”
“അതു മോനേ, ഈ ചില്ലിന്റെ ഇടയ്ക്കും ചെറിയ സുഷിരങ്ങളുണ്ടു്. നമുക്കു കാണാന്‍ പറ്റില്ല എന്നു മാത്രം. ശബ്ദം അതിലൂടെ നുഴഞ്ഞുകയറി നമ്മുടെ ചെവിയിലെത്തും. എല്ലാ ശബ്ദത്തിനും അങ്ങനെ പറ്റാത്തതുകൊണ്ടു് കുറച്ചു മാത്രമേ നമുക്കു കേള്‍ക്കാന്‍ പറ്റൂ.”
ചെറിയ ശബ്ദങ്ങള്‍ സുഷിരങ്ങളിലൂടെ നുഴഞ്ഞുകയറുന്നതും വലിയ ശബ്ദങ്ങള്‍ വെളിയില്‍ വഴിമുട്ടി നില്‍ക്കുന്നതുമോര്‍ത്തു് അവന്‍ കുറേ നേരം ചാരിയിരുന്നു.
അപ്പോഴാണു് ഞങ്ങളെ ഞെട്ടിച്ചുകൊണ്ടു് (അതിനേക്കാള്‍ വലിയ ഞെട്ടല്‍ വരാനിരിക്കുന്നതേ ഉള്ളൂ എന്നു ഞാനറിഞ്ഞില്ല) ഒരു വെടിശബ്ദം കേട്ടതു്. കാര്‍ണിവല്‍ പറമ്പില്‍ നിന്നാണു്.
“ജനല്‍ അടച്ചിട്ടും നമ്മളെന്താ അതു കേട്ടതു്?” പേടിച്ചരണ്ട ഒരു ശബ്ദം പുറകില്‍ നിന്നു്.
“ഓ അതൊരു വലിയ ശബ്ദമായതുകൊണ്ടാണു മോനേ…”
“അപ്പോള്‍ ചെറിയ ശബ്ദം ഈ ജനലില്‍ക്കൂടി കടക്കില്ല, വലുതു കടക്കും, അല്ലേ..”
“അതുതന്നെ.” വരാന്‍ പോകുന്ന അപകടം ഞാന്‍ അപ്പോഴും അറിയുന്നില്ല.
“അച്ഛന് ഇന്നാളു പറഞ്ഞല്ലോ, ചെറിയ സാധനങ്ങള് എല്ലായിടത്തും കടക്കും, വലുതിനു പറ്റില്ല എന്നു്…”
ലോകം ഒരു നിമിഷത്തേയ്ക്കു നിശ്ചലമായതുപോലെ തോന്നി. എന്തു പറയും? “ഞാന്‍ വൈകിട്ടു വീട്ടില്‍ വന്നിട്ടു പറയാം.” വിക്കിപീഡിയയില്‍ എന്തു കീവേര്‍ഡുപയോഗിച്ചു തെരഞ്ഞാല്‍ ഇതിനുത്തരം കിട്ടും എന്നായിരുന്നു എന്റെ ചിന്ത.
വൈകിട്ടു് ഹ്യൂജന്‍സിന്റെ തരംഗസിദ്ധാന്തം ഞങ്ങള്‍ പഠിച്ചു. ഒരു പാത്രത്തിലെ വെള്ളത്തില്‍ കല്ലിട്ടു കൊണ്ടായിരുന്നു തുടക്കം. അതു പിന്നെ ശബ്ദത്തിലേക്കും പ്രകാശത്തിലേക്കും എത്തി. അവന്റെ ചോദ്യങ്ങള്‍ കൂടിക്കൂടി വന്നു.
അങ്ങനെ അന്നു വൈകുന്നേരം സിന്ധു വിക്കിപീഡിയ ഉപയോഗിക്കാന്‍ പഠിച്ചു. ഞാന്‍ എന്‍‌സൈക്ലോപീഡിയ ബ്രിട്ടാനിക്കയുടെ പ്രകാശത്തെപ്പറ്റി പറയുന്ന വിഷയങ്ങള്‍ അടങ്ങിയ മൂന്നാലു വാല്യങ്ങള്‍ തറയില്‍ തുറന്നുവെച്ചു പ്രകാശത്തിന്റെ തരംഗസ്വഭാവത്തെപ്പറ്റി പഠിക്കാന്‍ തുടങ്ങി. ഫിസിക്സ് അവസാനം പഠിച്ചതു ഇരുപതു കൊല്ലം മുമ്പാണു്-എഞ്ചിനീയറിംഗ് രണ്ടാം സെമസ്റ്ററില്‍. അന്നു കോലപ്പാപിള്ള സാറിന്റെ ക്ലാസ്സു കട്ടു ചെയ്തു് അക്ഷരശ്ലോകം ചൊല്ലാന്‍ പോയപ്പോള്‍ ആലോചിക്കണമായിരുന്നു അതിനു വലുതായ വില കൊടുക്കേണ്ടി വരുമെന്നു്.
അപ്പോഴതാ സിന്ധുവിനൊരു സംശയം, “നമ്മളൊരു എക്സ്‌പെരിമെന്റ്റു ചെയ്തിട്ടില്ലേ ഫിസിക്സ് ലാബില്‍? ന്യൂട്ടണ്‍സ് റിംഗ്‌സ് എന്നു പറഞ്ഞു്…”
സിന്ധു പണ്ടു് ഏതോ എഞ്ചിനീയറിംഗ് ഡിസ്റ്റിംഗ്‌ഷനോടെ പാസ്സായിട്ടുണ്ടെന്നു് ‘ഐതിഹ്യമാല’യില്‍ വായിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിലും അതിനു തെളിവായി ആ വായില്‍ നിന്നു് ഒരു മൊഴി ഇതു വരെ ഞാന്‍ കേട്ടിട്ടില്ല. മറ്റൊരവസരത്തില്‍ ഞാന്‍ ആനന്ദതുന്ദിലനായേനേ. പക്ഷേ, ഇപ്പോള്‍ ഇവനെ എന്തെങ്കിലും പറഞ്ഞുകൊടുത്തു് ഒതുക്കാന്‍ നോക്കുമ്പോഴാണു്…
“അച്ഛാ, ന്യൂട്ടന്‍ എന്നു പറയുന്നതു് ആ മണ്ടനല്ലേ? അങ്ങേര്‍ക്കെന്തിനാ റിംഗ്‌സ്?”
പണിയായി. ഞങ്ങളുടെ സേര്‍ച്ചുകള്‍ ന്യൂട്ടണ്‍സ് റിംഗ്‌സിലേക്കു പറിച്ചു നടപ്പെട്ടു.
ഏതാനും മണിക്കൂറുകള്‍ക്കു ശേഷം ഞങ്ങള്‍ ഫിസിക്സ്, ഒപ്റ്റിക്സ്, ക്വാണ്ടം മെക്കാനിക്സ്, ദേഷ്യം കണ്ട്രോള്‍ ചെയ്യല്‍, അരിശം വരുമ്പോള്‍ ചീത്തവാക്കുകള്‍ ഉപയോഗിക്കാതെ ദൈവം, മാതാപിതാക്കള്‍ തുടങ്ങിയവരുടെ പേരുകള്‍ പിന്നില്‍ ആശ്ചര്യചിഹ്നത്തോടെ ഉപയോഗിക്കല്‍ തുടങ്ങിയ ശാസ്ത്രശാഖകളില്‍ പൂര്‍വ്വാധികം വിജ്ഞാനമുള്ളവരായി കാണപ്പെട്ടു. അവന്റെ സംശയങ്ങള്‍ തീര്‍ന്നുമില്ല.
“അച്ഛാ, ഏറ്റവും ചെറിയ പ്ലാനറ്റ് ഏതാ?”
ഇപ്പോള്‍ കഥാനായകനു പ്രായം അഞ്ചര. ലൈബ്രറിയില്‍ നിന്നു കിട്ടിയ ഒരു പുസ്തകത്തില്‍ നിന്നു സൌരയൂഥത്തെപ്പറ്റിയുള്ള ഭാഗം വായിച്ചുകൊടുക്കുകയാണു സിന്ധു. അതിനിടയിലാണു് ഞങ്ങളുടെ ഉത്തരസമാനതയെ ടെസ്റ്റു ചെയ്യുന്ന ഈ ചോദ്യം.
“മെര്‍ക്കുറി”
“പിന്നെ അമ്മ പറഞ്ഞല്ലോ പ്ലൂട്ടോ ആണെന്നു്?”
“പ്ലൂട്ടോ അല്ല മെര്‍ക്കുറിയാണു്.”
“വെറുതേ ആ ചെറുക്കനു തെറ്റു പറഞ്ഞുകൊടുക്കല്ലേ. ഈ പുസ്തകത്തില്‍ പറയുന്നുണ്ടല്ലോ പ്ലൂട്ടോയാണെന്നു്…” എന്നു സിന്ധു.
അതെങ്ങനെ? ഞാന്‍ ചെറുപ്പത്തില്‍ പഠിച്ചതു മെര്‍ക്കുറി എന്നാണല്ലോ. (ഇതില്‍ നിന്നു പ്ലൂട്ടോയെ കണ്ടുപിടിക്കുന്നതിനു മുമ്പാണു ഞാന്‍ സ്കൂളില്‍ പഠിച്ചതെന്നു വായനക്കാര്‍ തെറ്റിദ്ധരിക്കരുതു്. ഞാന്‍ അത്ര വയസ്സനല്ല!) ഇനിയിപ്പോള്‍ ഗൂഗിള്‍ തന്നെ ശരണം. നോക്കിയ സ്ഥലത്തെല്ലാം പ്ലൂട്ടോ ആണു് ഏറ്റവും ചെറിയ ഗ്രഹം എന്നു കണ്ടു.
എന്റെ കയ്യില്‍ ജ്യോതിശ്ശാസ്ത്രപുസ്തകങ്ങള്‍ മൊത്തം തെരഞ്ഞു. എല്ലാറ്റിലും മെര്‍ക്കുറിയെക്കാള്‍ ചെറുതു പ്ലൂട്ടോ തന്നെ. ഇതെന്തു പുകില്‍?
അപ്പോഴാണു യാക്കോവ് പെരല്‍മാന്റെ (അതേ, “ഭൌതികകൌതുകം” എഴുതിയ ആള്‍ തന്നെ) “Astronomy for Entertainment” എന്ന പുസ്തകം നോക്കാന്‍ തോന്നിയതു്. 1932-ല്‍ എഴുതിയ പുസ്തകത്തിന്റെ 1957-ല്‍ പ്രസിദ്ധീകരിച്ച ഈ പതിപ്പു് ഹൈദരാബാദിലെ ഒരു സെക്കന്റ് ഹാന്‍ഡ് ബുക്ക്‍സ്റ്റാളില്‍ നിന്നു വാങ്ങിയതാണു്. അതില്‍ മെര്‍ക്കുറി പ്ലൂട്ടൊയാക്കാള്‍ ചെറുതാണെന്നു കാണുന്നു. അപ്പോള്‍ ഞാന്‍ പഠിച്ചിരുന്ന കാലത്തു പ്ലൂട്ടോയുടെ വലിപ്പം ശരിക്കു കണ്ടുപിടിച്ചിരുന്നിരിക്കില്ല. ഇംഗ്ലീഷ് വിക്കിപീഡിയയില്‍ “Pluto” എന്ന പദം തന്നെ നോക്കി. അതില്‍ ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞിരിക്കുന്നു.
Pluto’s diameter and mass were incorrectly overestimated for many decades after its discovery. Initially it was thought to be relatively large, with a mass comparable to Earth, but over time the estimates were revised sharply downward as observations were refined.
The discovery of its satellite Charon in 1978 enabled a determination of the mass of the Pluto-Charon system by application of Newton’s formulation of Kepler’s third law. Originally it was believed that Pluto was larger than Mercury but smaller than Mars, but that calculation was based on the premise that a single object was being observed. Once it was realized that there were two objects instead of one, the estimated size of Pluto was revised downward.
അപ്പോള്‍ 1978-നു മുമ്പു പ്രൈമറി ക്ലാസ്സില്‍ പഠിച്ചതുകൊണ്ടു ഞാന്‍ പഠിച്ചതു് അങ്ങനെയാവണം. പക്ഷേ, അതു് ഇവനോടെങ്ങനെ പറയും? പറഞ്ഞാല്‍ മുകളില്‍ കൊടുത്തിരിക്കുന്ന തിയറിയൊക്കെ കുത്തിയിരുന്നു പഠിക്കേണ്ടി വരും. അതിനാല്‍ ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു.
“അച്ഛനു് അറിയാന്‍ വയ്യായിരുന്നു മോനേ. അച്ഛന് വിചാരിച്ചതു മെര്‍ക്കുറിയാണു ചെറുതെന്നാ…”
അവനു് അതൊരു ഷോക്കായിരുന്നു. അറിയില്ല എന്നതു മനസ്സിലാക്കാം. പക്ഷേ അറിഞ്ഞതു തെറ്റാണു് എന്നതിനു് എന്താണു ന്യായീകരണം?
ശാസ്ത്രം എന്നതു് അറിഞ്ഞതു തെറ്റാണെന്നുള്ള അറിവിന്റെ ആകെത്തുകയാണെന്നും, അറിഞ്ഞതു തെറ്റാകില്ല എന്ന കടും‌പിടിത്തത്തിന്റെ ഫലമാണു് അന്ധവിശ്വാസങ്ങളുടെയും തെറ്റായ അവകാശവാദങ്ങളുടെയും അശാസ്ത്രീയമായ വാഗ്വാദങ്ങളുടെയും കാരണമെന്നും ഇവനോടു പറഞ്ഞാല്‍ മനസ്സിലാവുമോ?
പിറ്റേന്നു മുതല്‍ രാവിലെ ഞാന്‍ ഓഫീസിലെ കുറച്ചു പണികളും പതിവുള്ള ബ്ലോഗ്-പിന്മൊഴി വായനയും കഴിഞ്ഞു താഴെ വരുമ്പോള്‍ ഇങ്ങനെ ഒരു ഡയലോഗ് കേള്‍ക്കാം:
“അമ്മേ, അമ്മേ, ഏറ്റവും ചെറിയ പ്ലാനറ്റ് ഏതാ?”
“പ്ലൂട്ടോ”
“പിന്നെ അച്ഛന് ഇന്നാളു പറഞ്ഞല്ലോ മെര്‍ക്കുറി ആണെന്നു്?”
“അതേ മോനേ, അച്ഛനു വിവരമില്ലാഞ്ഞതു കൊണ്ടാ…”
“ഗുരുകുല”ത്തില്‍ വക്കാരിയും അരവിന്ദനുമൊക്കെ ഇട്ട കമന്റുകള്‍ വായിച്ചു കാലുകള്‍ തറയില്‍ തൊടാതെ സ്വപ്നലോകത്തില്‍ പൊങ്ങിപ്പൊങ്ങി കോണിയിറങ്ങി വരുന്ന ഞാന്‍ “ബ്ധും…” എന്നു താഴേയ്ക്കു്…
പരീക്ഷയ്ക്കു് തെറ്റെഴുതിയിട്ടു് “കേരളത്തിന്റെ തലസ്ഥാനം തൃശ്ശൂരാക്കണേ…” എന്നു ദിവസവും ദൈവത്തോടു പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന കുട്ടിയെപ്പോലെ, എന്നു ഞാന്‍ ഉള്ളുരുകി പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചു-ഈ പ്ലൂട്ടോയുടെ വലിപ്പം അല്പം കൂടി കൂട്ടി ലവനെ മെര്‍ക്കുറിയെക്കാള്‍ വലുതാക്കണേ എന്നു്. ഈ “വിവരമില്ലാത്തവന്‍” വിളി കേട്ടു മതിയായി…
ആദ്യത്തെ ആശാകിരണം ഷിജുവിന്റെ പ്ലൂട്ടോയ്ക്കു ഗ്രഹപ്പിഴ എന്ന ലേഖനത്തിലൂടെ എത്തി. പ്ലൂട്ടോ ചിലപ്പോള്‍ ഗ്രഹമല്ലാതെ ആയേക്കുമത്രേ! പിന്നീടു ഷിജു തന്നെ പ്ലൂട്ടോ ഗ്രഹമല്ല എന്നും പ്രഖ്യാപിച്ചു. അതിന്റെ പേരിലുള്ള വാര്‍ത്തകള്‍ വളിച്ച ഫലിതങ്ങളായി ബ്ലോഗ്‌പോസ്റ്റുകളായും ഇ-മെയിലുകളായും കിട്ടാനും തുടങ്ങി.
തലമുടി വെട്ടാനുള്ള കാത്തിരിപ്പിനിടയില്‍ അവിടെക്കണ്ട ഒരു മാസികയിലെ ഇതിനെപ്പറ്റിയുള്ള ലേഖനം ഞാന്‍ മകനെ കാണിച്ചുകൊടുത്തു. ഇത്രയും കാലം പ്ലൂട്ടോയെ ഒരു ഗ്രഹമാണെന്നു തെറ്റായി കരുതിയിരുന്നെന്നും, ഇപ്പോള്‍ അങ്ങനെ അല്ല എന്നും അവനോടു വിശദീകരിച്ചു. കൂട്ടത്തില്‍ ഏറ്റവും ചെറിയ ഗ്രഹം മെര്‍ക്കുറിയാണെന്നു ഞാന്‍ പറഞ്ഞതു ശരിയാണെന്നു് ബോദ്ധ്യപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്തു.
തിരിച്ചു വീട്ടില്‍ ചെന്നപ്പോള്‍ ഞങ്ങള്‍ രണ്ടുപേരും ഈ വിവരം സിന്ധുവിനെ ധരിപ്പിച്ചു. എന്നും ചൊല്ലുന്ന “നവഗ്രഹസ്തോത്രം” ഇനി “അഷ്ടഗ്രഹസ്തോത്രം” ആയി ചൊല്ലിയാല്‍ മതിയോ എന്നു് എന്തുകൊണ്ടോ സിന്ധു ചോദിച്ചില്ല.
ഇപ്പോള്‍ രാവിലെ ഈ ഡയലോഗ് കേള്‍ക്കാം.
“അമ്മേ, അമ്മേ, ഏറ്റവും ചെറിയ പ്ലാനറ്റ് ഏതാ?”
“മെര്‍ക്കുറി”
“പിന്നെ അമ്മ ഇന്നാളു പറഞ്ഞല്ലോ പ്ലൂട്ടോ ആണെന്നു്?”
“അതേ മോനേ, അമ്മയ്ക്കു വിവരമില്ലാഞ്ഞതു കൊണ്ടാ…”
(Calvin and Hobbes-ലെ കാര്‍ട്ടൂണുകള്‍ കണ്ടുപിടിച്ചു തന്നതിനു് ആദിത്യനു നന്ദി.)
Umesh::ഉമേഷ് | 25-Sep-06 at 11:31 pm | Permalink
പോസ്റ്റിനു നീളം കൂടിപ്പോകുന്നു എന്നു് അരവിന്ദനെയും മറ്റും സ്ഥിരമായി കുറ്റപ്പെടുത്താറുണ്ടു ഞാന്‍. നീളം കുറഞ്ഞ പോസ്റ്റെഴുതുക അത്ര എളുപ്പമല്ലെന്നു് ഇപ്പോള്‍ മനസ്സിലായി. ഇതു വായിക്കാന്‍ ക്ഷമ കാണിക്കുന്നവരോടു മുന്‍‌കൂറായി നന്ദി രേഖപ്പെടുത്തുന്നു.
ചോദ്യം ചോദിക്കാന്‍ കുട്ടികള്‍ക്കുള്ള പാടവത്തെപ്പറ്റി ഒരു പോസ്റ്റ്. അവിടെയും ഇവിടെയുമൊക്കെ ഇത്തിരി അതിശയോക്തി ചേര്‍ത്തിട്ടുണ്ടു് എന്നു മുന്‍‌കൂര്‍ ജാമ്യം എടുക്കുന്നു.
സന്തോഷ് | 25-Sep-06 at 11:56 pm | Permalink
അവസാനം ഞാന്‍ ഇങ്ങനെയാണ് പ്രതീക്ഷിച്ചത്:
“അമ്മേ, അമ്മേ, ഏറ്റവും ചെറിയ പ്ലാനറ്റ് ഏതാ?”
എന്നതിന് പകരം:
“അച്ഛാ, അച്ഛാ, ഏറ്റവും ചെറിയ പ്ലാനറ്റ് ഏതാ?”
🙂
വരാനിരിക്കുന്ന ഒരു വിപത്ത് ഞാന്‍ മുന്നില്‍ കാണുന്നു. 🙂
ഇഞ്ചിപ്പെണ്ണ് | 26-Sep-06 at 2:05 am | Permalink
ഇതെനിക്ക് ഭയങ്കര ഇഷ്ടപ്പെട്ടു. ഈ പോസ്റ്റിന് ഭയങ്കര മണ്ണിന്റെ മണം
..സോറി ഡയപ്പറിന്റെ മണം…
ശ്ശൊ! എനിക്കിപ്പോഴും ഇത് നിറുത്താറായില്ലല്ലൊ.. ഞാന്‍ എപ്പോഴും അതെന്നതാ ഇതെന്നെതാ എന്നിങ്ങിനെ ചോദിച്ചോണ്ടേ ഇരിക്കും…അതാണ് കുറച്ച് നേരം കഴിഞ്ഞ് എന്റെ കൂടെയുള്ളവരൊക്കെ മൌനവ്രതം ആചരിക്കണെ.. 🙂
Adithyan | 26-Sep-06 at 2:22 am | Permalink
“അച്ഛാ, പിന്നെ അമ്മ ഇന്നാളു പറഞ്ഞല്ലോ…”
“അതെങ്ങനാ ശരിയാവുന്നതു്?”
“അച്ഛന് ഇന്നാളു പറഞ്ഞല്ലോ, ചെറിയ സാധനങ്ങള് എല്ലായിടത്തും കടക്കും, വലുതിനു പറ്റില്ല എന്നു്…”
“അതേ മോനേ, അച്ഛനു വിവരമില്ലാഞ്ഞതു കൊണ്ടാ…”
hahahaha I am loving it 😀
വിശാഖിന് എന്റെ ട്രീറ്റ് 🙂
ഉമേഷ്ജി വിശാഖിനെ ഈ കാണിച്ചിരിക്കുന്നതു പോലെ ഒക്കെ പഠിപ്പിക്കുന്നതോര്‍ത്തിട്ട് ഞാന്‍ ഇവിടെ അര്‍മ്മാദിക്കുന്നു.
http://calvinethobbes.free.fr/images/expliq.gif
http://www.cooperativeindividualism.org/calvin-science-lesson-from-father.gif
(ഇതൊന്ന് എഡിറ്റ് ചെയ്ത് ലിങ്ക് ആക്കി ഇട്ടാല്‍ ഉപകാ‍രം) 🙂
അനംഗാരി | 26-Sep-06 at 3:29 am | Permalink
ഉമേഷ്ജി, ബ്ലോഗ് വാരഫലത്തില്‍ ഞാന്‍ ഒരു വിവരം പറഞ്ഞിരുന്നു. അത് കണ്ട് കാണില്ലെന്ന് വിശ്വസിക്കുന്നു. അതു കൊണ്ട് വീണ്ടും പറയട്ടെ. ക്ഷുരകവേദത്തിന്റെ ബ്ലോഗില്ല. അതില്‍ മറ്റാരോ അശ്ലില ബ്ലോഗ് തിരുകിയിരിക്കയാണ്. ലിങ്കില്‍ കൂടി പോയാല്‍ കിട്ടുന്നത് അശ്ലീല ബ്ലോഗാണ്. അതൊന്ന് ശരിയാക്കുമല്ലോ?.നന്ദി.
വിശാല മനസ്കന്‍(dupe) | 26-Sep-06 at 3:36 am | Permalink
അലക്കന്‍ പോസ്റ്റ്. രസിച്ചു വായിച്ചു. അറിയാത്തെ കുറെ കാര്യങ്ങള്‍ അറിയാനും പറ്റി!
പൊന്നച്ചന്റെ (സ്‌നേഹ – 6 വയസ്സ്) ചോദ്യങ്ങളീന്ന് രക്ഷപ്പെടാന്‍ കൂടി വേണ്ടിയാ ഞാന്‍ അവരെ നാട്ടിലേക്ക് വിട്ടത്.
കുമാറിന്റെ ‘നല്ലതിന്’ പരസ്യം കേട്ടിട്ട് എന്താ അച്ഛാ ഇത്? എന്ന് ചോദിക്കുമ്പോള്‍ ‘എനിക്കും അത് എന്താണെന്ന് ഇതു വരെ മനസ്സിലയിട്ടില്ല‘ എന്നും പറഞ്ഞ് ഓടുകയാണ്‌ പതിവ്!
ബിന്ദു | 26-Sep-06 at 3:54 am | Permalink
“വെറുതേ ആ ചെറുക്കനു തെറ്റു പറഞ്ഞുകൊടുക്കല്ലേ. ഈ പുസ്തകത്തില്‍ പറയുന്നുണ്ടല്ലോ മെര്‍ക്കുറിയാണെന്നു്…” എന്നു സിന്ധു
മാറിപോയോ?ഒരു സംശയം.:)
ഉമേഷ്ജീ എന്തു ഭംഗിയായിട്ടാ എഴുതിയിരിക്കുന്നത്. ഇനിയും ഇതുപോലെ കുറേ പോസ്റ്റുകള്‍ ഇടൂന്നെ… ഈ കുഞ്ഞുങ്ങള്‍ ചോദിക്കുന്ന ചോദ്യത്തിനൊക്കെ ഉത്തരം കൊടുക്കണമെങ്കില്‍ വിക്കി എപ്പോഴും കയ്യില്‍ തന്നെ കരുതണം. മിടുക്കന്‍ വിശാഖ്. കൊടുകൈ.:)
Umesh::ഉമേഷ് | 26-Sep-06 at 4:17 am | Permalink
തെറ്റു പറ്റിപ്പോയതാണു ബിന്ദൂ. കണ്ടുപിടിച്ചതിനു നന്ദി. തിരുത്തിയിട്ടുuണ്ടു്.
അനംഗാരേ, ഒരുപാടു കാലമായി ബ്ല്ലോഗുവാരഫലത്തില്‍ തൊട്ടിട്ടു്. ക്ഷുരകവേദത്തില്‍ വേറൊരുത്തന്‍ കയറിയതറിഞ്ഞിരുന്നു. നീക്കം ചെയ്യാം.
വിശാലോ, താന്‍ ഡ്യൂപ്ലികേറ്റല്ല, ട്രിപ്ലിക്കേറ്റുമല്ല , മള്‍ട്ടിക്കേറ്റ് (അങ്ങനൊരു വാക്കുണ്ടോ എന്തോ?)പ്രതിഭയല്ലേ?
സന്തോഷ്, ഇഞ്ചീ, നന്ദി 🙂
anil | 26-Sep-06 at 4:21 am | Permalink
വളരേ നീണ്ട പോസ്റ്റാണെങ്കിലും എങ്ങനെ വെവരമുള്ളവരായിരിക്കാന്‍ ശ്രമിക്കാമെന്നതിനെപ്പറ്റി ഒരു ഐഡിയ കിട്ടിയപോലെ.
‘വിജ്ഞാനമുള്ളവരായി കാണപ്പെട്ടു’വെന്നുകണ്ടു.
ഈ വാദപ്രതിവാദങ്ങള്‍ക്കിടെ നിങ്ങളൊരിക്കല്‍പ്പോലും ലഘുചിത്തരായി കാണപ്പെട്ടില്ലേ?
kvenunair | 26-Sep-06 at 4:37 am | Permalink
മകന്റെ ജിജ്‍ഞാസ.അറിയാനുള്ള വെമ്പല്‍.ഓരോ ഉത്തരങ്ങളിലും ഓരോ ചോദ്യം ഉന്നയിക്കുന്ന ആ മിടുക്കനു്,ഉത്തരങ്ങള്‍ തേടുന്ന അഛനും അമ്മയും.
അവന്റെ എല്ലാ ചോദ്യങ്ങള്‍ക്കും ഉത്തരം ലഭിക്കട്ടെ.
rajeev | 26-Sep-06 at 4:46 am | Permalink
മുഷിപ്പില്ലാത്ത വായന.
സിദ്ധാര്‍ത്ഥന്‍ | 26-Sep-06 at 5:48 am | Permalink
ഹ ഹ
ഇപ്പ തീരും ഇപ്പത്തീരും എന്നോര്‍ത്താണു് വായിച്ചോണ്ടിരുന്നതു്. പതിവതാണല്ലോ. പക്ഷേ,തീരാത്തതില്‍ തീരെ വിഷമം തോന്നിയില്ല കേട്ടോ.
‘അമ്മ അന്നു പറഞ്ഞല്ലോ’ എന്ന വിശാഖിന്റെ ഡയലോഗു കേട്ടപ്പോള്‍ സത്യമായും എനിക്കു് ഗുരുക്കളുടെ “ ഇഞ്ചി അന്നു പറഞ്ഞല്ലോ” എന്ന ഡയലോഗാണു് ഓര്‍മ്മ വന്നതു്. വിത്തു ഗുണം… ല്ലേ?
രാജ് നായര്‍ | 26-Sep-06 at 5:54 am | Permalink
ഉമേഷ്ജി ഞാന്‍ പുഴുങ്ങാനിട്ട കോഴിമുട്ടയില്‍ പിടിച്ചു തൂങ്ങിയിരിക്കുകയാണല്ലോ. ഇത്രയുമായ സ്ഥിതിക്ക് സത്യം പറഞ്ഞേയ്ക്കാം: ‘പ്രസ്തുത ചാറ്റ്’ ഞാന്‍ ആദിത്യനെ പറ്റിക്കാന്‍ വേണ്ടി മനപ്പൂര്‍വ്വം നടത്തിയൊരു ഡ്രാമയാ (എല്ലാവരും ഞെട്ടൂ).
അല്ലെങ്കില്‍ തന്നെ നല്ല സ്വയമ്പന്‍ സാമ്പാറുണ്ടാക്കാന്‍ അറിയുന്ന എനിക്കാണോ ‘കേവലം’ ഒരു മുട്ടപുഴുങ്ങാന്‍ അറിയാത്തതു്.
‘വൈയക്തികം’ വിഭാഗത്തില്‍ ഉമേഷ്ജിയുടെ പോസ്റ്റുകള്‍ ഈയടുത്തു കാണാറേയില്ലായിരുന്നു, ഇത് അസ്സലായി. സിന്ധു പണ്ടു് ഏതോ എഞ്ചിനീയറിംഗ് ഡിസ്റ്റിംഗ്‌ഷനോടെ പാസ്സായിട്ടുണ്ടെന്നു് ‘ഐതിഹ്യമാല’യില്‍ വായിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിലും.. എന്നൊക്കെ എഴുതിവിട്ടത് നന്നായി ആലോചിച്ചിട്ടു തന്നെയാണോ? ഗുരുവായാലും ശിഷ്യനായാലും അത്താഴപ്പട്ടിണി കിടക്കുന്നത് നല്ലതല്ലെന്ന് ദേവഗുരു ശ്രീ ദേവരാഗര്‍ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടു്. ജാഗ്രതൈ!
ഇടിവാള്‍ | ItIVal | 26-Sep-06 at 6:21 am | Permalink
പോസ്റ്റു രസിച്ചു തന്നെ വായിച്ചു ഉമേഷ്ജീ !
ദില്‍ബാസുരന്‍ | 26-Sep-06 at 6:52 am | Permalink
ഉമേഷേട്ടാ,
രസികന്‍ വിവരണം. 🙂
വിശാഖന്‍ കുട്ടിയുടെ അറിയാനുള്ള ആഗ്രഹം ഒരു നാളും കുറയാതിരിക്കാന്‍ ജഗദീശ്വരന്‍ അനുഗ്രഹിക്കട്ടെ.
magnifier | 26-Sep-06 at 7:12 am | Permalink
ഭേഷായി..വിവരണം! പക്ഷെ ആ ഒടുക്കത്തെ ഡയലോഗ് ഒന്നു മാറ്റി എഴുതിയോന്നൊരു സംശയം…അതിങ്ങനെയല്ലേ..
“അച്ഛാ..അച്ഛാ..ഏറ്റവും ചെറിയ പ്ലാനറ്റ് ഏതാ..?“
“മെര്‍ക്കുറി“
“പിന്നെ അമ്മ ഇന്നാള് പറഞ്ഞല്ലോ പ്ലൂട്ടോ ആണെന്ന്?”
“അതമ്മയ്ക്ക് വിവ….“(വരാനുള്ളത് വഴിയില്‍ തങ്ങില്ലല്ലോ ഉമേഷ്ജീ, അതങ്ങിനെ തങ്ങാത്തത് കൊണ്ടല്ലേ ഈ പോസ്റ്റ് ഇത്രേം വൈകിയേ?)
കുട്ടമ്മേനൊന്‍ | 26-Sep-06 at 7:15 am | Permalink
നല്ല വിവരണം. നന്നായി അവതരിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു
abdul aleef | 26-Sep-06 at 7:45 am | Permalink
“വായിക്കാറാവുമ്പോള്‍ പുസ്തകത്തിലെ അറിവ് അവന്റെ പ്രകൃത്യാ ഉള്ള കഴിവിനെ കെടുത്തിക്കളഞ്ഞു മറ്റാരുടെയോ അറിവിനെ സ്പൂണ്‍‌ഫീഡ് ചെയ്യുന്നു“ എത്ര നല്ല നിരീക്ഷണമാണെന്നോ..പലപ്പോഴും മനസ്സില്‍ തോന്നിയിട്ടുള്ള ഒരു പാട് കാര്യങ്ങള്‍ ഉള്‍ക്കൊള്ളിച്ച ഒരു പോസ്റ്റ്..ഞങ്ങള്‍ക്കും ഉണ്ട് രണ്ട് കിടാങ്ങള്‍, സംശയനിവാരണം നടത്തി ഒരു പരുവമായിപ്പോകും. വിക്കി തന്നെ ശരണം. ഉമേഷ്ജി, ആശംസകള്‍.
abdul aleef | 26-Sep-06 at 7:46 am | Permalink
“ചെണ്ടക്കാരനാണ്‌“.
പാര്‍വതി | 26-Sep-06 at 8:32 am | Permalink
എന്തിനും വിശദമായി ഉത്തരം കൊടുക്കാന്‍ നിങ്ങള്‍ കാണിക്കുന്ന ശുഷ്കാന്തി ഇഷ്ടപെട്ടു.ജൂനിയര്‍ ഗുരുക്കളും ആള്‍ റൌണ്ടര്‍ ആയി വളരട്ടെ..
അപ്പായി | 26-Sep-06 at 8:48 am | Permalink
രസിച്ചു വായിച്ചു ഉമേശ്‍ജി… 🙂
വല്യമ്മായി | 26-Sep-06 at 9:08 am | Permalink
ഇവിടേയും രണ്ടെണ്ണമുണ്ട്.നമ്മളെന്തിങ്കിലും പറഞ്ഞാല്‍ ഡേറ്റും സമയവുമടക്കം തിരിച്ചു ചോദിക്കും
കല്യാണി | 26-Sep-06 at 9:16 am | Permalink
രസികന്‍ പോസ്റ്റ് 🙂
ഗന്ധര്‍വന്‍ | 26-Sep-06 at 10:28 am | Permalink
കൊടുത്താല്‍ കൊല്ലത്തും കിട്ടുമെന്ന്‌ പറയുന്നത്‌ ശരിയാവുന്നതു കണ്ടോ?.
ഇവിടെ ഈ മാഷ്‌ ചൂരല്‍ കഷായം ഇടം വലം കൊടുക്കുമ്പൊള്‍ ദൈവം അറിഞ്ഞു അന്വേഷണ കുതുകിയായ ഓമന പുത്രനെ നല്‍കിയിരിക്കുന്നു.
അച്ചനീ ചോദ്യ കഷായം കുറച്ച് സേവിക്കട്ടെ. വലുതാകും തോറും ഈ ഓമനകുഞ്ഞിന്റെ അറിയാനുള്ള ആഗ്രഹം കൂടട്ടെ.
ഹാ അത്രക്കായോ ഈ അച്ചന!!!!!!്‍.
പുതിയ തലമുറയുടെ ചിന്തകള്‍ അത്ഭുതാവഹമാണ്‌. നമ്മളെ പലവട്ടം ഉത്തരം മുട്ടിക്കുകയും, നമ്മുടെ ഉപദേശങ്ങള്‍ നാം പാലിക്കാത്തതാണെന്ന്‌ തിരിച്ച്‌ തിരിച്ചറിവ്‌ തരുകയും ചെയ്യുന്നു.
അവര്‍ പറയും
“physician heal thyself”
എന്തായാലും മാഷേ ഭേഷ്‌ ബലേ ഭേഷ്‌..
കലേഷ് | 26-Sep-06 at 11:18 am | Permalink
ഉമേഷേട്ടാ, കലക്കി!
വല്ലപ്പഴും കൂടെ ഇങ്ങനെയൊക്കെയും എഴുതിക്കൂടേ?
രസികന്‍ പോസ്റ്റ്!
🙂
daly | 26-Sep-06 at 12:20 pm | Permalink
പണ്ടൊരു കുട്ടി അമ്മയോട് ചോദിച്ചു.
കുട്ടി: എന്തിനാ മാമുണ്ണണ്ണേ? (ചോറുണ്ണണ്ണേ?)
അമ്മ: വലുതവാന്‍
കുട്ടി: എന്തിനാ വലുതാവണേ?
അമ്മ: ജോലിയ്ക്ക് പോകാന്‍
കുട്ടി: എന്തിനാ ജോലിക്ക് പോണേ?
അമ്മ: കാശ് കിട്ടാന്‍
കുട്ടി: എന്തിനാ കാശ്?
അമ്മ: മാമം വാങ്ങാന്‍
കുട്ടി: എന്തിനാ മാമം?
അമ്മ: നമ്മുക്ക് ഉണ്ണാന്‍
കുട്ടി: എന്തിനാ മാമുണ്ണണ്ണേ?
വിക്കിയില്ലാത്ത കാലത്തെ, ഒരുപാടൊന്നും ചിന്തിക്കാനറിയാത്ത ആ അമ്മ തോറ്റു പോയി.
“വാവേ ദേ ആ കുട്ടിയമ്പലത്തിലെ കുട്ടോളെ പിടിക്കണോരുണ്ട്. വേഗം നടന്നോ.“
ഉമേഷ്ജി രസമായി എഴുതിയിരിക്കുന്നു. വിശാഖും കൂട്ടരും എന്നെ പുറകിലേയ്ക്ക് നോക്കിക്കുന്നു.
Umesh::ഉമേഷ് | 26-Sep-06 at 3:02 pm | Permalink
ആദിത്യോ,
കാണിച്ചു തന്ന കാര്‍ട്ടൂണുകള്‍ രണ്ടും അത്യുഗ്രന്‍! അവ പോസ്റ്റില്‍ത്തന്നെ ചേര്‍ത്തിട്ടുണ്ടു്.
വിശാഖുള്‍പ്പെടെ ഞാന്‍ കണ്ടിട്ടുള്ള കുട്ടികളൊന്നും കാല്‍‌വിന്റെ ഏഴയലത്തു വരില്ല. അവന്‍ ഒരു അസാദ്ധ്യപടപ്പു തന്നെ!
Calvin and Hobbes-ന്റെ ഇതിവൃത്തം അതിശയോക്തിയല്ല എന്നു മനസ്സിലായതു് ഈ അടുത്ത കാലത്താണു് എന്നതു മറ്റൊരു കാര്യം.
പെരിങ്ങോടാ,
നടന്നതാണെങ്കിലും ഇല്ലെങ്കിലും, അതു ഞങ്ങള്‍ 2006-ലെ ഫലിതമായി അങ്ങെടുത്തു. ഇനിയും വരുന്നുണ്ടു് അതിനെപ്പറ്റി ഇതിനെക്കാള്‍ വലിയ പാരകള്‍. പട്ടിക്കുട്ടിയ്ക്കു കൂടു പണിഞ്ഞ അബദ്ധം ന്യൂട്ടനും, “യുറേക്കാ” എന്നു പറഞ്ഞു തുണിയില്ലാതെ ഓടിയതു് ആര്‍ക്കിമിഡീസും ചെയ്തതാണെന്നു തോന്നുന്നുണ്ടോ? മഹാന്മാരായ ആളുകള്‍ എന്തെങ്കിലും അബദ്ധങ്ങള്‍ ചെയ്തു എന്നു പറഞ്ഞു നടക്കുന്നതു ഞങ്ങളെപ്പോലെയുള്ളവരുടെ ഒരു സ്വഭാവം അല്ലേ? “ജനാനാം പീയൂഷം ഭവതി ഗുണിനാം ദോഷകണികാ” എന്നല്ലേ മേല്‍പ്പത്തൂര്‍ പറഞ്ഞിരിക്കുന്നതു്?
സന്തോഷ്, മാഗ്നിഫയര്‍,
രണ്ടുപേരും ഒരേ കാര്യം പറഞ്ഞല്ലോ. കഥയില്‍ അതായിരിക്കും നല്ലതു്. പക്ഷേ, യഥാര്‍ത്ഥത്തില്‍ ഇതു തന്നെയാണു കൂടുതല്‍ ശരി. മോനോടൊപ്പം പുസ്തകങ്ങള്‍ വായിക്കാനും മറ്റും കൂടുതല്‍ സമയം ചെലവഴിക്കുന്നതു സിന്ധുവാണു്. മാത്രമല്ല, സ്വന്തം തെറ്റുകള്‍ സമ്മതിക്കാനും, ഇവിടെ പറഞ്ഞതുപോലെ സ്വന്തം തെറ്റല്ലാഞ്ഞിട്ടുകൂടി ആണെന്നു പറഞ്ഞു പ്രശ്നം പരിഹരിക്കാനുമുള്ള മഹാമനസ്കത സിന്ധുവിനുണ്ടു്.
സിദ്ധാര്‍ത്ഥാ,
അപ്പറഞ്ഞതു ശരിയാണല്ലോ 🙂
ചെണ്ടക്കാരാ,
വിവാഹിതരിലെ സ്മരണ കലക്കി. അതു പോലെ ഒന്നു തന്നെ ഇതു്. ഇതൊക്കെയാണു ബുദ്ധിമുട്ടു്, പ്രാരബ്ധം എന്നൊക്കെ ലവന്മാരു പറയുന്നതു്. ഈ ചോദ്യങ്ങള്‍ക്കുത്തരം പറയുന്നതും ബുദ്ധിമുട്ടുന്നതുമൊക്കെ സുഖമാണെന്നു് ലവന്മാര്‍ക്കു വല്ല പിടിയുമുണ്ടോ?
വല്യമ്മായീ,
എഴുതു് അവരുടെ വിശേഷങ്ങള്‍. പണ്ടു രേഷ്മയെഴുതിയ “അയരാവതം” വായിച്ചപ്പോഴേ ഇങ്ങനെയൊരെണ്ണമെഴുതണമെന്നു വിചാരിച്ചതാണു്. ഇപ്പോഴേ പറ്റിയൂള്ളൂ.
ദാലീ,
കഥ കലക്കി. “രാരിത്തത്തമ്മേ, എന്നെ കോഴി കൊത്തല്ലേ…” എന്ന പാട്ടു പോലെയുണ്ടല്ലോ.
ഗന്ധര്‍വ്വോ,
അപ്പോള്‍ സ്വന്തം കര്‍മ്മഫലമാണല്ലേ? അനുഭവിക്കാതെന്തു ഗതി 🙂
കലേഷേ,
മാമുക്കോയ ഡാന്‍‌സു ചെയ്യുന്നതുപോലെ ആവുമെന്നു പേടിച്ചിട്ടാണു്. മമ്മൂട്ടി ഡാന്‍‌സു ചെയ്യുന്നതുപോലെയാണു പെരിങ്ങോടന്റെ ഹാസ്യമെന്നു് ഞാനൊരിക്കല്‍ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടു്. മമ്മൂട്ടി തുറുപ്പുഗുലാനില്‍ അപാര ഡാന്‍സാണെന്നു് ആരോ പറഞ്ഞുകേട്ടു.
അനില്‍, വേണു, സാക്ഷീ, ഇടിവാളേ, ദില്‍ബൂ, കുട്ടന്‍ മേന്നേ, പാര്‍വ്വതീ, കുട്ടപ്പായീ, കല്യാണീ,
നന്ദി.
atulya | 26-Sep-06 at 3:43 pm | Permalink
ഉമേഷുമാഷേ.. രസിച്ച്‌ വായിച്ചു.. ഇപ്പോ ഇവിടെ അപ്പുവാ എനിക്ക് ഡിക്ഷനറിയും വിക്കിയുമെല്ലാം. വായീന്ന് വരുന്ന അറിവുകള്‍ എനിക്ക് അവനോടുള്ള ആരാധനകൂട്ടുന്നു. പണ്ടൊരിയ്കല്‍ ഞാനവനേ എന്റെ ഷിപ്പ്‌ ബെര്‍ത്തിലേയ്ക്‌ കൊണ്ടു പോയി. ഞാന്‍ പറഞ്ഞു.. ലുക്ക്‌ ഹിയര്‍ കംസ്‌ ഹെലികോപ്റ്റര്‍ … ആന്‍ഡ്‌ സ്റ്റോപ്പ്സ്‌.. അവന്‍ പറഞ്ഞു.. അമ്മാ, ഇറ്റ്‌ ഈസ്‌ നോണ്‍ ആസ്‌ ലാന്‍ഡിംഗ്‌ സോണ്‍ ….
Sreejith K | 27-Sep-06 at 5:39 am | Permalink
ഉമേഷേട്ടന് ഫലിതം അസ്സലായി കൈകാര്യം ചെയ്യാന്‍ അറിയാം എന്ന് ഇപ്പോള്‍ മനസ്സിലായി. ഒറ്റയിരുപ്പിന് വായിച്ചു. കിണ്ണംകാച്ചി പോസ്റ്റ്. വിശാഖേ, കൊട് കൈ. ഇവിടെ ഉമേഷേട്ടനെ ഒന്ന് മുട്ട് കുത്തിക്കാന്‍ പലരും മുക്കറയിടാന്‍ തുടങ്ങിയിട്ട് കാലം കുറേ ആയി. അവസാനം ആ രക്തത്തില്‍ പിറന്ന ഒരുവന്‍ തന്നെ വേണ്ടി വന്നു. വിശാഖ് ഒരു ബ്ലോഗ് തുടങ്ങിയിട്ട് വേണം ഇനി ഉമേഷേട്ടനെ ഒന്ന് ഒതുക്കാന്‍.
ഓ.ടോ: പാറപ്പുറത്ത് നിന്ന് വീഴുന്ന സ്പീഡ് അന്ന് അളന്നത് തെറ്റിപ്പോയി. അത് നടന്നതില്‍ പിന്നെ ചുഴലിക്കാറ്റ് മൂന്നെണ്ണമാണ് അമേരിക്കയില്‍ വീശിയടിച്ചത്. എന്നാലും എന്റെ മണ്ടത്തരം മറക്കൂല, അല്ലിയോ. ഏത് പാപനാശിനിയില്‍ കുളിച്ചാല്‍ ഈ കളങ്കം മാറും എന്റെ ഈശ്വരാ…
സ്വാര്‍ത്ഥന്‍ | 27-Sep-06 at 8:04 am | Permalink
വളരെ ര‍സകരം, ഉമേഷ്ജീ…
എന്റെ രണ്ട് പുത്രന്മാരുടെ ഈ വക ചോദ്യങ്ങളെല്ലാം എനിക്ക് വല്ലാതെ നഷ്ട്മാകുന്നു 🙁
Devaragam | 27-Sep-06 at 10:16 am | Permalink
എംഡന്‍ പോസ്റ്റ് ഗുരുക്കളേ!
കുട്ടികള്‍ ആഡിറ്റര്‍മാരെപ്പോലെ ആണ്‌. അവര്‍ ഒന്നും വിശ്വസിക്കില്ല, അവിശ്വസിക്കുകയുമില്ല. കൊറോബൊറേറ്റീവ്‌ എവിഡന്സ് (ഉത്തരസമാനത ഉണ്ടോ ഇല്ലയോ ഉണ്ടില്ലയോ) തിരഞ്ഞുകൊണ്ടേയിരിക്കും.
ലവന്‍ ചോദിക്കുന്ന വൈ വാട്ട്‌ വെയര്‍ ഹൌ വെന്നുകള്‍ ചോദിക്കാതെയാകുന്ന അന്ന്ന് മനുഷ്യന്റെ കുട്ടിത്തവും വളര്‍ച്ചയും തീര്‍ന്നു പോകും എന്നതിനാല്‍ “നിങ്ങള്‍ ശിശുക്കളെപ്പോലെ ആയിരിക്കുക”.
മിക്കപ്പോഴും കുഞ്ഞിന്റെ ലോജിക്കല്‍ തിങ്കിങ്ങിനെ മുതിര്‍ന്നവരുടേതു പോലെ വിശ്വാസങ്ങള്‍ ഉലക്കാറില്ല. അസാമാന്യമായ ഹ്യൂറിസ്റ്റിക്കല്‍ പവര്‍ അതിനാല്‍ കുട്ടികള്‍ക്ക്‌ ഉണ്ട്. മുതിരും തോറും നമ്മളറിയാതെ നിയമങ്ങളും ചിട്ടവട്ടങ്ങളും ബലത്ത വിശ്വാസങ്ങളും ഉറച്ച വീക്ഷണങ്ങളും മുസലാശയങ്ങളും മനസ്സില്‍ കയറി അവസാനം നമുക്ക്‌ ഈ കഴിവുകള്‍ നശിച്ചു പോകാറാണ്‌ പതിവ്.
ചൈല്‍ഡ്‌ ഈസ്‌ ദി ഫാദര്‍ ഓഫ് മാന്‍ എന്ന് വാക്കിനു വിലയുള്ള വില്യവും പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്‌. അതേ തത്വം കുറച്ചൂടി ചുരുക്കി “കുഞ്ഞച്ചന്‍, മോളമ്മ, അച്ചങ്കുഞ്ഞ്‌” എന്ന് മലയാളികള്‍ പേരിടുന്നു. (ചില കോട്ടയം അച്ചായന്മാര്‍ “കുഞ്ഞു കുഞ്ഞ്‌, കൊച്ചു കുഞ്ഞ്‌ ” എന്നൊക്കെ ഈ തത്വത്തെ വെല്ലുവിളിച്ചിട്ടുമുണ്ട്‌)
ഗന്ധര്‍വന്‍ | 27-Sep-06 at 10:21 am | Permalink
wowwwwww!!!!!!!!!!!!
What a commend Devaguru!!!!!!!!!!!
Umesh::ഉമേഷ് | 27-Sep-06 at 3:20 pm | Permalink
അതുല്യേ, നന്ദി.
ശ്രീജിത്തേ, ഞാന്‍ എന്റെ മണ്ടത്തരങ്ങള്‍ എഴുതാന്‍ തുടങ്ങാത്തതു നിന്റെ ഭാഗ്യം എന്നു വിചാരിച്ചാല്‍ മതി. നീയൊക്കെ എന്തോന്നു മണ്ടന്‍? മണ്ടത്തരം എന്നാല്‍ എന്താണെന്നു ഞാന്‍ പറഞ്ഞു തരാം.
പാറപ്പുറത്തു നിന്നു വീണതും മുട്ട പുഴുങ്ങിയതുമൊന്നും എത്ര കൊടുങ്കാറ്റടിച്ചാലും ഞാന്‍ മറക്കില്ല. ഇങ്ങനെ ക്വോട്ടു ചെയ്തുകൊണ്ടേ ഇരിക്കും 🙂
സ്വാര്‍ത്ഥാ, നന്ദി. കുടുംബം നാട്ടിലാണോ?
ദേവോ, പറഞ്ഞതു 100% ശരി. പഠിക്കാന്‍ തുടങ്ങുന്നതോടെ പഠിത്തം അവസാനിക്കുന്നു.
ഓ, കൊറോബൊറെറ്റീവ് എവിഡന്സ് എന്നാണു് ഇതിനു പറയുന്നതു്, അല്ലേ?
കുട്ടികള്‍ ഓഡിറ്റര്‍മാരെപ്പോലെയാണു്, അല്ലേ? “ചുവന്ന പെന്‍‌സിലും കൂര്‍പ്പിച്ചങ്ങുമിങ്ങും പലായനം…” 🙂
ശ്രീനി | 29-Sep-06 at 6:12 am | Permalink
ഉമേഷേട്ടാ നല്ല കിടിലന്‍ പോസ്റ്റ്, ആദ്യമായാണെന്നു തോന്നുന്നൂ ഉമേഷേട്ടന്‍റെ പോസ്റ്റ്വായിക്കുന്നതു. എന്തായാലും ഇതു പറയാതെ വയ്യ; അത്യുഗ്രന്‍. ആ പയ്യന്‍ ശരിക്കും ഒരു പുലി തന്നെ!!അടുത്ത പോസ്റ്റിനായ് കാത്തിരിക്കുന്നൂ…
(ചില സാങ്കേതിക കാരണങ്ങളാല്‍ അഭിപ്രായം ഇടാന്‍ വൈകി; …ക്ഷമ!)
അരവിന്ദന്‍ | 29-Sep-06 at 12:43 pm | Permalink
ഉമേഷ്ജീ……യൂ ആര്‍ എ ജീനിയസ്സ്. ഒരു കാര്യത്തിലല്ല, പലതിലും.
ഒരു സംശയുമില്ല.
ഞാനിത് വരെ ബൂലോഗത്തില്‍ വായിച്ചതില്‍ ഏറ്റവും മനോഹരമായ ഒരു പോസ്റ്റ്. വണ്‍ ഓഫ് ദ ബെസ്റ്റ് ഐ ഹാവ് എവര്‍ റെഡ് ബൂലോഗത്തിന് അകത്തും പുറത്തും.
എന്തു കൈയ്യടക്കം, എന്ത് മനോഹരമായാണ് ഒട്ടും മടുക്കാത്തപോലെ എഴുത്ത് ഒഴുകുന്നത്!
നമിച്ചു. കണക്കും വ്യാകരണവും ശാസ്ത്രവും സംസ്കാരവും എഴുതുന്നതിനിടെ ഇങ്ങനെ ഇനിയും എഴുതണം.
മനോഹരം.
എന്റെ ദിവസം ആകെ സുന്ദരമായി!
🙂
പച്ചാളം | 29-Sep-06 at 1:25 pm | Permalink
ശ്രീജിത്തെ, നിന്റെ കമന്‍റ് കണ്ടിട്ട് എനിക്ക് ഓഫടിക്കാന്‍ കൊതിയാവുന്നൂ…
ഉമേഷേട്ടന്‍റെ ശാപം …. ഇല്ല മോനേ എനിക്ക് തല്‍ക്കാലം ഭസ്മമാവാന്‍ ആഗ്രഹമില്ല…
ജയ് ഉമേഷേട്ടന് 🙂
സതീഷ് | 30-Sep-06 at 12:39 pm | Permalink
ഉമേഷേട്ടാ, വായിക്കാന്‍ വൈകി (എന്നത്തെയും പോലെ!)
ഒന്നും പറയാതെ പോയാല്‍ അതു മോശമല്ലെ! നന്നായി രസിച്ചു വായിച്ചു.
ഇടക്കിടക്ക് ഉത്തരം മുട്ടുമ്പോള്‍ ഞാന്‍ ടി വി ഓണാക്കിയിട്ട് കാര്‍ട്ടൂണ്‍ നെറ്റ്വര്‍ക് വെച്ചുകൊടുക്കും! നമ്മള്‍ക്കും ജീവിക്കേണ്ടേ!!! 🙂
neermathalam | 10-Jan-07 at 7:49 pm | Permalink
De..njan..namichu kidakkanu….sasthanga pranamam..
guruve.kidilotkidilam….
കുടുംബംകലക്കി | 17-Apr-07 at 10:02 am | Permalink
അതിസുന്ദരം. എല്ലാ മാതാപിതാക്കളും ഇങ്ങനെ ആയിരുന്നെങ്കില്‍…
സിജോ റ്റി തോമസ് | 24-Apr-07 at 1:04 pm | Permalink
അടിപൊളിയായിരിക്കുന്നു…എനിക്കും തുടങങണം ഒരു ബ്ലൊഗ്….അതിനു കൊതിയവുന്നു….
നിഷ്ക്കളങ്കന്‍ | 04-Sep-07 at 4:52 am | Permalink
ഉമേഷ്,
സൂപ്പര്‍ പോസ്റ്റ്!
വിശാഖിന്റെ അറിയാനുള്ള ആഗ്രഹത്തിനും നിങ്ങളുടെ ക്ഷമാപൂര്‍വ്വവും വിവേകപൂര്‍വ്വവുമായ സമീപനങ്ങ ള്‍ക്കും മുന്നില്‍ പ്രണാമം!
o k muneer | 17-Nov-07 at 7:29 pm | Permalink
nannayirikkunnu..aaSamsakal
kuthiravattan | 01-Feb-08 at 9:02 pm | Permalink
പോസ്റ്റിയിട്ട് ഒരു കൊല്ലമായി അല്ലേ. 🙂 ഇഷ്ടപ്പെട്ടു.
ഓഫ്:
ഒരു അക്ഷരത്തെറ്റ് കണ്ടപ്പോള്‍ വെറുതേ ഇരിക്കുകയായിരുന്നതിനാല്‍ കണക്കു കൂട്ടി നോക്കിയതാ. എന്നാ അത് ഇവിടെ കിടന്നോട്ടെ എന്നു കരുതി. 9.8 km/sec ഇല്‍ ഭൂമിയില്‍ വന്ന് വീഴണമെങ്കില്‍ ഒരാള്‍ 4900 കിലോമീറ്റര്‍ മുകളില്‍ നിന്നും വീഴണം. പുറപ്പെട്ടതിനു ശേഷം 1000 സെക്കന്‍ഡിനു ശേഷം ലാന്‍ഡ് ചെയ്യും. 9.8 m/sec ഇല്‍ ഭൂമിയില്‍ വീഴണമെങ്കില്‍ 4.9 മീറ്റര്‍ മുകളില്‍ നിന്നും വീണാല്‍ മതി. ഇതും വിശാഖ് കാണണ്ടാ 🙂
Umesh:ഉമേഷ് | 01-Feb-08 at 10:11 pm | Permalink
കുതിരവട്ടന്‍ കണക്കില്‍ നല്ല മിടുക്കനാണല്ലോ. 9.8 km/sec എന്ന മണ്ടത്തരം പറഞ്ഞതു ഞാനല്ല. ശ്രീജിത്താണു്. കുതിരവട്ടന്‍ ഇപ്പോള്‍ ചെയ്ത കണക്കൊക്കെ (4905 കിലോമീറ്റര്‍ / 1000 സെക്കന്റ്) ഞാന്‍ അന്നേ കണക്കുകൂട്ടി ദാ ഇവിടെ ഒരു കമന്റായി ഇട്ടിരുന്നു.
ഇനി വായിച്ചു നോക്കിയിട്ടു പറയൂ അക്ഷരത്തെറ്റുണ്ടോ എന്നു് 🙂
kuthiravattan | 02-Feb-08 at 7:36 am | Permalink
“പാറപ്പുറത്തു നിന്നു താഴോട്ടു വീണപ്പോള്‍ തനിക്കു 9.8 km/sec സ്പീഡുണ്ടായിരുന്നു എന്നെഴുതിയ മഹാന്റെ പേരു ചേര്‍ത്തു തന്റെ പേരു പറഞ്ഞെന്നു കേട്ടാല്‍ ”
അതു ശ്രീജിത്തായിരുന്നല്ലേ. ഞാന്‍ വിചാരിച്ചു ന്യൂട്ടന്‍ പറഞ്ഞു എന്ന് പറഞ്ഞതാണെന്ന്. മണ്ടത്തരങ്ങള്‍ വായിക്കാതിരുന്നതിനാല്‍ പറ്റിയ മണ്ടത്തരം 🙂
നിധീഷ് | 01-Jun-09 at 6:50 am | Permalink
അടിപൊളി നല്ല നര്‍മ്മം