ഭൂരിഭാഗം കുട്ടികള്‍ക്കുള്ള ഒരു ഗുണം എനിക്കു ചെറുപ്പത്തില്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു. അറിയില്ല എന്നു നാലാള്‍ അറിയുന്നതിലുള്ള ചമ്മല്‍. അതുകൊണ്ടു് അറിയാത്ത എന്തെങ്കിലും കേട്ടാല്‍ അതു ചോദിച്ചു മനസ്സിലാക്കുന്ന സ്വഭാവമില്ല. വായിച്ചോ വേറെ ആരോടെങ്കിലും ചോദിച്ചോ അതീന്ദ്രിയദ്ധ്യാനം നടത്തിയോ ടി കാര്യം പിന്നീടു ഗ്രഹിച്ചുകൊള്ളാം എന്നങ്ങു തീരുമാനിക്കും. പിന്നെ ആ വഴിക്കു പോകുന്ന പ്രശ്നമില്ല. കുറേ കഴിയുമ്പോള്‍ താന്‍ തന്നെ മേല്‍പ്പറഞ്ഞ അതീന്ദ്രിയദ്ധ്യാനത്തിലൂടെ കണ്ടുപിടിച്ച സംഗതി ശരിയാണെന്നങ്ങു് ഉറപ്പിക്കും. അതു മഹാ അബദ്ധവുമായിരിക്കും.
വലുതായിട്ടും ഈ സ്വഭാവം മാറിയില്ല. അറിയാത്ത കാര്യങ്ങള്‍ ക്ലാസ്സില്‍ സാറിനോടു ചോദിക്കില്ല. ആചാര്യനല്ലാതെ വിദ്യ നേടാന്‍ നാലില്‍ മൂന്നു കാര്യങ്ങളുണ്ടല്ലോ എന്നു കരുതി അങ്ങു വിടും. അവസാനം അവയില്‍ അതെല്ലാം വിട്ടിട്ടു് കാലക്രമം കൊണ്ടു് അതു കിട്ടുമ്പോഴേയ്ക്കു പശു ചത്തു മോരിലെ പുളിയും പോയി എന്ന സ്ഥിതിയാകും.
ജോലിസ്ഥലത്താണു് ഏറ്റവും ബുദ്ധിമുട്ടിയതു്. സിവില്‍ എഞ്ചിനീയറിംഗില്‍ ബിരുദവും ട്രാന്‍സ്പോര്‍ട്ടെഷന്‍ ആന്‍ഡ് ട്രാഫിക് എഞ്ചിനീയറിംഗില്‍ ബിരുദാനന്തരബിരുദവുമെടുത്തിട്ടു് അവയോടു പുലബന്ധം പോലുമില്ലാത്ത കമ്പ്യൂട്ടര്‍ പ്രോഗ്രാമറായി ജോലി തുടങ്ങിയ എന്നെത്തേടിയെത്തിയ പ്രോജക്ടുകളില്‍ പലതിലും (ടെലഫോണ്‍ സ്വിച്ചിംഗ് ടെക്നോളജി, മ്യൂച്വല്‍ ഫണ്ട്സ്, ഹാര്‍ഡ്വെയര്‍ മോഡങ്ങളുടെ എംബഡഡ് സോഫ്റ്റ്വെയര്‍, ഇലക്ട്രോണിക് ഡിസൈന്‍ ഓട്ടോമേഷന്‍ തുടങ്ങി യൂണിക്കോഡ് വരെ) അറിയുന്നതില്‍ കൂടുതലും അറിയാ‍ത്തതായിരുന്നു. വായിച്ചറിയാം എന്നു കരുതി ചോദ്യങ്ങള്‍ ചോദിക്കാതിരുന്നിടത്തൊക്കെ അത്യാഹിതങ്ങള്‍ പലതും സംഭവിച്ചു. ഏതായാലും കുറെക്കാലമായി സംശയങ്ങള്‍ മടി വിട്ടു ചോദിക്കാന്‍ കഴിയുന്നുണ്ടു്. അതിനു സാദ്ധ്യമായതില്‍ പിന്നെയാണു ജോലിയില്‍ അല്പം സമാധാനമായതു്.
എന്റെ ഗ്രാമത്തില്‍ എനിക്കു മുമ്പുള്ള കുറേ തലമുറകളിലുള്ള ആളുകള്‍ക്കൊരു പ്രത്യേകതയുണ്ടായിരുന്നു. അധികം ദൂരെപ്പോയി വിവാഹം കഴിക്കാന്‍ അധികം പേര്‍ക്കും താത്പര്യമുണ്ടായിരുന്നില്ല. അതിനാല്‍ മിക്കവാറും ആളുകളും സ്വഗ്രാമമായ ഇലന്തൂര്‍, അടുത്ത ഗ്രാമമായ ഓമല്ലൂര്‍ എന്നീ സ്ഥലങ്ങളില്‍ നിന്നു തന്നെ കല്യാണം കഴിച്ചു സസുഖം വാണു. പത്തു കിലോമീറ്ററില്‍ കൂടുതല്‍ ദൂരത്തു നിന്നു ഇവിടെ വന്നു കല്യാണം കഴിച്ചവരെ “വരത്തര്‍” എന്നു വിളിച്ചു. അവരുടെ നാടിനെ കടപ്പുറമെന്നോ മലമ്പ്രദേശമെന്നോ അവര്‍ വന്ന ദിശയെ എക്സ്ട്രാപൊളേറ്റ് ചെയ്തു വിവക്ഷിച്ചു.
ഇതുമൂലം വലഞ്ഞതു് സംശയപൂരണത്തില്‍ പിന്നോക്കമായിരുന്ന ഞാനാണു്. കാണുന്ന മിക്കവാറും മുഖങ്ങളൊക്കെ ബന്ധുക്കളാണു്. എന്നാല്‍ അവരുടെ പേരു്, ബന്ധം, എന്താണു് അവരെ വിളിക്കേണ്ടതു്, അവരുടെ മാതാപിതാപുത്രകളത്രങ്ങള്‍ ആരൊക്കെ എന്നിവയെപ്പറ്റി എനിക്കൊരു ഗ്രാഹ്യവുമില്ല. ജനിച്ചപ്പോള്‍ മുതല്‍ കാണുന്ന ആളുകളോടു് “നിങ്ങളാരാ?” എന്നെങ്ങനെ ചോദിക്കും? അമ്മയോടെങ്ങാനും രഹസ്യമായി ചോദിച്ചാല്‍ പിന്നെ കുശാലായി. അയാളുടെ മുന്നില്‍ വെച്ചു തന്നെ അമ്മ ഉറക്കെ തമാശ പറയും: “ദേ, കേട്ടോ, ഇവനു കൊച്ചാട്ടന്‍ ആരാണെന്നു് അറിയില്ലെന്നു്. ഇവനെപ്പോലൊരു കൊജ്ഞാണന്‍!” (കൊജ്ഞാണന്‍ എന്നതു ബുദ്ധിരാക്ഷസന്‍, സര്‍വ്വജ്ഞന്‍ തുടങ്ങിയവയുടെ വിപരീതപദമാകുന്നു.)
സായിപ്പിന്റെ നാട്ടിലാണെങ്കില്‍ അങ്കിള്‍ എന്നോ ആന്റി എന്നോ പറഞ്ഞു തടി തപ്പാവുന്ന ബന്ധങ്ങളില്‍ പലതും ഇവിടെ വളരെ സങ്കീര്‍ണ്ണമാണു്. അച്ഛന്റെ ജ്യേഷ്ഠന്റെ സ്ഥാനത്തുള്ളവരെ പേരപ്പന്‍ എന്നും അനിയന്റെ സ്ഥാനത്തുള്ളവരെ ചിറ്റപ്പന്‍ എന്നും വിളിക്കണം. (ഈ സ്ഥാനം കണ്ടുപിടിക്കാന്‍ നാലു തലമുറ പുറകോട്ടു പോയി ഒരു സാഹോദര്യം കണ്ടുപിടിച്ചിട്ടു തിരിച്ചു വരണം.) അച്ഛന്റെ സഹോദരിയുടെ സ്ഥാനത്തുള്ള സ്ത്രീ അപ്പച്ചിയാണു്. അതു തന്നെ മൂത്തതാണെങ്കില്‍ വല്യപ്പച്ചി, ഇളയതാണെങ്കില്‍ കൊച്ചപ്പച്ചി. അമ്മയുടെ സഹോദരസ്ഥാനത്തുള്ളവര്‍ അമ്മാവന് (അമ്മാവന്, കുഞ്ഞമ്മാവന്‍, ഗോപാലകൃഷ്ണനമ്മാവന്‍ എന്നിങ്ങനെ പല രൂപവുമുണ്ടു് അതിനു്), പേരമ്മ, കൊച്ചമ്മ/കുഞ്ഞമ്മ/ചിറ്റമ്മ (ഇതിലേതു വേണമെന്നു വിളിക്കപ്പെടേണ്ടവരുടെ ഇഷ്ടമനുസരിച്ചു മാറും) എന്നിങ്ങനെ. അതിനും മുമ്പുള്ള തലമുറ അപ്പൂപ്പനും അമ്മൂമ്മയും. ഭാഗ്യത്തിനു് അച്ഛന്‍ വഴിയ്ക്കും അമ്മ വഴിയ്ക്കും വെവ്വേറേ പേരില്ല. എങ്കിലും അച്ഛന്റെയോ അമ്മയുടേയോ അമ്മാവന്റെ/അമ്മായിയുടെ സ്ഥാനത്തുള്ള ആളെ വല്യമ്മാവന്‍/വല്യമ്മായി എന്നേ വിളിക്കാവൂ. ഒരേ ഡെസിഗ്നേഷന്‍ (ഉദാ: വല്യമ്മായി) പലരുണ്ടാകാമെന്നതുകൊണ്ടു് ഒരാളെപ്പറ്റി മറ്റൊരാളോടു പറയുമ്പോള്‍ വീട്ടുപേരും ചിലപ്പോള്‍ ആളിന്റെ പേരും ചേര്‍ത്തും പറയണം. വല്യതറയിലെ പുരുഷോത്തമന്‍ ചിറ്റപ്പന്‍, ഇളം‌പ്ലാവിലെ ദാമോദരനമ്മാവന്‍ എന്നിങ്ങനെ.
ഏറ്റവും ബുദ്ധിമുട്ടു ജരാ‍നരകള്‍ ബാധിച്ച ചില മനുഷ്യരുടെ കാര്യമാണു്. ഏതു കണ്ണുപൊട്ടനും അപ്പൂപ്പാ എന്നു വിളിക്കും. പക്ഷേ കണക്കെടുത്താല്‍ അയാള്‍ നമ്മുടെ ഒരു ചേട്ടനായി വരും. അതിനാല്‍ കൊച്ചാട്ടാ എന്നേ വിളിക്കാവൂ. ചേച്ചിമാരെ ഇച്ചേയീ എന്നും.
ചിലര്‍ ഒരേ സമയത്തു രണ്ടായിരിക്കും. വെള്ളമടിക്കാതെ തന്നെ. അച്ഛന്‍ വഴിക്കു ചിറ്റപ്പനും അമ്മ വഴിക്കു് അമ്മാവനും ഒരാള്‍ തന്നെയാവാം. (നാലഞ്ചു തലമുറകള്‍ കൊണ്ടുള്ള സാഹോദര്യമാണെന്നോര്‍ക്കണം. അല്ലാതെ പെരിങ്ങോടന്‍ പറയുന്ന അഗമ്യഗമനമല്ല.) ഈ സന്ദര്‍ഭത്തില്‍ എന്തു വിളിക്കണം എന്നതു വളരെ കോമ്പ്ലിക്കേറ്റഡ് ആയ ഒരു അല്‍ഗരിതം ആണു്. എനിക്കിതു വരെ മനസ്സിലായിട്ടില്ല. ഇതില്‍ ഏറ്റവും അടുത്ത ബന്ധം നോക്കുകയോ മറ്റോ ആണു്. അതൊന്നും വ്യക്തമാകാത്തതു കൊണ്ടു് “പുസ്തകത്തില്‍ ഇടത്തു വശത്തുള്ളതു് ഉപമ, വലത്തു വശത്തുള്ളതു് ഉത്പ്രേക്ഷ” എന്നു പിള്ളേര്‍ കാണാതെ പഠിക്കുന്നതു പോലെ ഗോപാലകൃഷ്ണനമ്മാവന്‍, വിശ്വനാഥന്‍ ചിറ്റപ്പന്‍ എന്നിങ്ങനെ ഉരുവിട്ടു പഠിച്ചു കഷ്ടിച്ചു രക്ഷപ്പെട്ടു പോന്നു.
ചുരുക്കം പറഞ്ഞാല് ആളുകളുടെ പേരു്, ബന്ധം (through shortest-path algorithm), പ്രായം, ജോലിസ്ഥലം തുടങ്ങി ധാരാളം വിവരങ്ങള്‍ അറിയാമെങ്കിലേ നിന്നു പിഴയ്ക്കാന്‍ പറ്റൂ. എനിക്കിതു വലിയ ബുദ്ധിമുട്ടായിരുന്നു. അതിനാല്‍ “ഓമല്ലൂരെങ്ങാണ്ടുള്ള, നരച്ച താടിയുള്ള, എല്ലാ സദ്യയ്ക്കും ആദ്യത്തെ പന്തിയ്ക്കു തന്നെയിരിക്കുന്ന ഒരു അപ്പൂപ്പനോ പേരപ്പനോ ആരാണ്ടില്ലേ, അങ്ങേരു്” എന്നൊക്കെയാണു് എന്റെ വിവരണം പലപ്പോഴും.
ബന്ധുക്കള്‍ക്കു മാത്രമല്ല ഈ പ്രശ്നം. നാട്ടില്‍ നൂറു വികാരിയച്ചന്മാരുണ്ടു്. എല്ലാവര്‍ക്കും ളോഹയുണ്ടു്, ബെല്‍റ്റുണ്ടു്, താടിയുണ്ടു്, ചുണ്ടില്‍ പുഞ്ചിരിയുണ്ടു്, കക്ഷത്തില്‍ ബൈബിളുണ്ടു്. ഏതച്ചനാ‍ണെന്നു പറയാന്‍ എനിക്കു യാതൊരു നിര്‍വ്വാഹവുമില്ല. എന്നാല്‍ അച്ചനോടു ചോദിച്ചാല്‍ പോരേ പേരെന്താണെന്നോ ഏതു പള്ളിയിലെയാണെന്നോ. ങ്ങേ ഹേ! അച്ചനെന്തു വിചാരിക്കും!
അറിയാത്തതു ചോദിക്കാനുള്ള മടിയുടെ ഉത്തരവാദിത്വം ഞാന് അവസാനം മാതാപിതാക്കളിലാണു ഞാന് ആരോപിച്ചതു്. ആ സ്വഭാവത്തിനുള്ള ജീന്‍ അവര്‍ എനിക്കു തരാഞ്ഞതാണു് അതിനു കാരണം എന്നായിരുന്നു എന്റെ കണ്ടുപിടിത്തം. (ഏതായാലും ആ ജീനാണോ അമ്മ വഴിക്കു കിട്ടിയ ജീനാണോ എന്തോ, എന്റെ മകനു് അറിയാത്തതു ചോദിക്കാനുള്ള സ്വഭാവം കിട്ടിയിട്ടുണ്ടു്.)
സംശയം ചോദിക്കാനുള്ള ജീനിന്റെ അഭാവം മൂലം വന്നുകൂടിയ അസംഖ്യം അബദ്ധധാരണകളില്‍ നിന്നു തിരഞ്ഞെടുത്ത ഏതാനും മുത്തുമണികളാണു താഴെ.
എന്റെ ഓര്‍മ്മയില്‍ ഞാന് ആദ്യമായി വായിക്കുന്ന പത്രവാര്‍ത്ത “ഇന്ത്യയുമായി യുദ്ധത്തിനു പാക്കിസ്താന്‍ ഒരുങ്ങിനില്‍ക്കുന്നു” എന്നു മാതൃഭൂമിയില്‍ വന്ന വാര്‍ത്തയാണു്. 1971-ലായിരിക്കണം. അപ്പോള്‍ എനിക്കു പ്രായം അഞ്ചോ ആറോ. അതിനു മുമ്പു തന്നെ ഇന്ത്യയുടെ ഭൂപടവും അതിന്റെ മുകളില്‍ ഇടത്തുവശത്തായി കിടക്കുന്ന പാക്കിസ്ഥാനെയും കണ്ടിട്ടുണ്ടായിരുന്നു. മുഖലക്ഷണം പറയുന്ന കാക്കാത്തിയുടെ തോളത്തിരിക്കുന്ന തത്തയെപ്പോലെ ഇന്ത്യയുടെ തോളത്തിരിക്കുന്ന ഒരു ജീവിയായാണു ഞാന് അന്നു പാക്കിസ്ഥാനെ കരുതിയിരുന്നതു്. ആ ജീവിക്കു് ഇന്ത്യയോടു യുദ്ധം ചെയ്യാന്‍ എന്തൊരു ധൈര്യമാണെന്നു് അദ്ഭുതപ്പെടുകയും ചെയ്തു.
“ഒരുങ്ങിനില്‍ക്കുന്നു” എന്ന പ്രയോഗമാണു കൂടുതല്‍ കൗതുകമുണര്‍ത്തിയതു്. എവിടെയെങ്കിലും പോകുന്നതിനു തൊട്ടുമുമ്പു് എന്റെ അമ്മ (കര്‍മ്മണിപ്രയോഗത്തിന്റെ പ്രഖ്യാപിതശത്രുവായ ബെന്നി ദയവായി ഈ വാക്യത്തിന്റെ ബാക്കി ഭാഗം വിട്ടു വായിക്കുക.) ഭിത്തിയില്‍ രണ്ടാണികളില്‍ താങ്ങപ്പെട്ട കീഴ്‌ഭാഗവും വലിഞ്ഞുനില്‍ക്കുന്ന ഒരു ചരടിനാല്‍ മറ്റൊരാണിയോടു ബന്ധിതമായ മുകള്‍ഭാഗവുമുള്ള, ലംബദിശയോടു് ഏകദേശം 30 ഡിഗ്രിയില്‍ ചരിഞ്ഞുനില്‍ക്കുന്ന, കണ്ണാടിക്കു മുമ്പില്‍ നിന്നു മുഖത്തു പൗഡറിടുന്ന പ്രക്രിയയെയാണു് അന്നു വരെ ഒരുങ്ങുക എന്ന പദത്തിന്റെ അര്‍ത്ഥമായി ഞാന് മനസ്സിലാക്കിയിരുന്നതു്. ഇന്ത്യയോടു യുദ്ധം ചെയ്യാന്‍ ഇന്ത്യയുടെ വലത്തു തോളിലിരുന്നു് ഇന്ത്യയുടെ ചെവിയിലോ മറ്റോ തൂക്കിയിട്ടിരിക്കുന്ന കണ്ണാടിയില്‍ നോക്കി മുഖത്തു പൗഡറിടുന്ന പാക്കിസ്ഥാനെ ഞാന് മനസ്സില്‍ കണ്ടു. ഇന്ത്യാ-പാക്ക് യുദ്ധത്തെപ്പറ്റി കേള്‍ക്കുമ്പോള്‍ ഇന്നും എന്റെ മനസ്സില്‍ വരുന്ന ചിത്രം ഇതാണു്.
ആദ്യം വായിച്ച പത്രവാര്‍ത്ത ഇന്ത്യാ-പാക്ക് യുദ്ധമാണെങ്കിലും, അതിനു മുമ്പു തന്നെ പത്രം കാണുകയും വലിയവര്‍ വായിക്കുന്ന വാര്‍ത്തകള്‍ കേള്‍ക്കുകയും ചെയ്യുമായിരുന്നു. അങ്ങനെയുള്ളവയില്‍ ഏറ്റവും ആദ്യത്തേതായി മനസ്സില്‍ തങ്ങിനില്‍ക്കുന്നതു് മനുഷ്യന്‍ ചന്ദ്രനിലിറങ്ങിയ വാര്‍ത്തയാണു്. അതിന്റെ പടങ്ങള്‍ പത്രത്തില്‍ കണ്ടതു് നല്ല ഓര്‍മ്മയുണ്ടു്. എന്റെ അമ്മയുടെ അഭിപ്രായത്തില്‍ കഴിഞ്ഞ നൂറ്റാണ്ടിലെ ഏറ്റവും വലിയ രണ്ടു വാര്‍ത്തകള്‍ ഇന്ത്യയ്ക്കു സ്വാതന്ത്ര്യം കിട്ടിയതും മനുഷ്യന്‍ ചന്ദ്രനിലിറങ്ങിയതുമാണു്. അവ രണ്ടും പോലെ മനുഷ്യരെ ആകര്‍ഷിച്ച മറ്റൊരു വാര്‍ത്തയും ഉണ്ടായിട്ടില്ലത്രേ. മൂന്നാമത്തെ വാര്‍ത്തയായ 1957-ലെ തെരഞ്ഞെടുപ്പും കമ്യൂണിസ്റ്റ് മന്ത്രിസഭ അധികാരത്തില്‍ വന്നതും ഇവയുടെ അടുത്തെത്തില്ലത്രേ.
പാക്കിസ്ഥാന്‍ ഇന്ത്യയോടു യുദ്ധത്തിനൊരുങ്ങിയ സമയത്തു തന്നെ നടന്ന സംഭവമാണു്. അന്നു് എന്റെ വീട്ടിനടുത്തുള്ള ഒരു അപ്പൂപ്പന്‍ അദ്ദേഹത്തിന്റെ വീട്ടില്‍ ഞായറാഴ്ചകളില്‍ ഒരു “ഗീതാക്ലാസ്” നടത്തിയിരുന്നു. പേരു് അങ്ങനെയാണെങ്കിലും അവിടെ ഭഗവദ്ഗീതയ്ക്കു പുറമേ ഹരിനാമകീര്‍ത്തനം, എഴുത്തച്ഛന്റെ അദ്ധ്യാത്മരാമായണം തുടങ്ങിയവയും പഠിപ്പിച്ചിരുന്നു. എന്റെ ചേച്ചിയും മറ്റു പല ചേച്ചിമാരും അവിടെ പഠിക്കാന്‍ പോകുമ്പോള്‍ ഞാനും കൂടെപ്പോകുമായിരുന്നു. കൊച്ചുകുട്ടിയായിരുന്നതു കൊണ്ടു് എന്നോടു പഠിക്കാന്‍ പറഞ്ഞിരുന്നില്ല. അപ്പൂപ്പന്റെ പഠനമുറിയിലുണ്ടായിരുന്ന ഭൂതക്കണ്ണാടി, ലാടകാന്തം തുടങ്ങിയവ എടുത്തു കളിക്കുകയായിരുന്നു എന്റെ വിനോദം. അതിനിടയില്‍ രാമായണവും ഹരിനാമകീര്‍ത്തനവുമൊക്കെ കുറേശ്ശെ കേള്‍ക്കും. കുറച്ചൊക്കെ മനസ്സിലാവും. മനസ്സിലാവാത്തതിനു തോന്നുന്ന അര്‍ത്ഥം മനസ്സിലാക്കും. വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു ശേഷമാണു് അവയില്‍ പലതിന്റെയും അര്‍ത്ഥം മനസ്സിലാക്കിയതു്.
അങ്ങനെ കേട്ട ഒരു പദ്യമാണു് ഇതു്.
ഗര്‍ഭസ്ഥനായ് ഭുവി ജനിച്ചും മരിച്ചുമുദ-
കപ്പോള പോലെ ജനനാന്ത്യേന നിത്യഗതി
ത്വദ്ഭക്തിവര്‍ദ്ധനവുദിക്കേണമെന്‍ മനസി
നിത്യം തൊഴാമടികള്‍ നാരായണായ നമഃ
മനുഷ്യന്‍ ജനിക്കുന്നതിനു മുമ്പു് അമ്മയുടെ ഗര്‍ഭത്തില്‍ കുറച്ചു കാലം കിടക്കുന്നുണ്ടു് എന്നറിയാമായിരുന്നു. ഹിന്ദുമതക്ലാസ്സുകളും മതപ്രസംഗങ്ങളും മറ്റും കേള്‍ക്കുന്നതു കൊണ്ടു് മരിച്ചു കഴിഞ്ഞാല്‍ പിന്നെയും ജനിക്കുമെന്നും പിന്നെയും മരിക്കുമെന്നും അങ്ങനെ ഒരുപാടു ജനനമരണങ്ങള്‍ക്കു ശേഷം മോക്ഷം കിട്ടുമെന്നും കുറേശ്ശെ മനസ്സിലായിരുന്നു. അങ്ങനെ മോക്ഷം കിട്ടാന്‍ ദൈവഭക്തി വേണം. അതുണ്ടാവാന്‍ എന്നും ഈശ്വരന്റെ പാദങ്ങള്‍ തൊഴാം. ഇങ്ങനെ ശ്ലോകത്തിന്റെ അര്‍ത്ഥം വലിയ കുഴപ്പമില്ലാതെ മനസ്സിലാക്കി. ആകെ പ്രശ്നം വന്ന ഒരു വാക്കു് “അപ്പോള” ആണു്. (“ഉദ” എന്നതു് ബത, അപി, ച, ഹന്ത എന്നിവയെപ്പോലെ അര്‍ത്ഥം മനസ്സിലാക്കേണ്ടാത്ത ഒരു വാക്കാണെന്നു ഞാനങ്ങു തീരുമാനിച്ചു!) ഈ അപ്പോള പോലെയാണു ഗര്‍ഭത്തില്‍ കിടക്കുന്ന ശിശു മരിച്ചു സ്വര്‍ഗ്ഗത്തിലേക്കു പോകുന്നതു്.
ഈ അപ്പോള എന്താണെന്നതിനു് അത്ര വലിയ സംശയമൊന്നും തോന്നിയില്ല. സ്വര്‍ഗ്ഗത്തിലേയ്ക്കു് എളുപ്പം പോകാന്‍ സഹായിക്കുന്ന ഒരു വണ്ടിയാണു് അപ്പോള. ഈ അപ്പോളയില്‍ കയറിയാണു് അമേരിക്കക്കാര്‍ ഈയിടെ ചന്ദ്രനില്‍ പോയതു്. മരിക്കാന്‍ സമയമാവുമ്പോള്‍ ഏതോ വിമാനം വന്നു കൊണ്ടുപോകും എന്നൊക്കെയും പലയിടത്തും കേട്ടിട്ടുണ്ടു്. എല്ലാം കൂടി ചേര്‍ത്തു് ആലോചിച്ചപ്പോള്‍ സംഗതി ക്ലിയര്‍!
പിന്നീടെപ്പോഴോ കുങ്കുമം വാരികയില്‍ “ഉദകപ്പോള” എന്നൊരു നോവല്‍ (ആരെഴുതി എന്നോര്‍മ്മയില്ല, വായിച്ചിട്ടുമില്ല) കണ്ടപ്പോഴാണു് “അപ്പോള” അല്ല “ഉദകപ്പോള” ആണു വാക്കെന്നു മനസ്സിലായതു്. അമ്മയോടു ചോദിച്ചു് അര്‍ത്ഥം മനസ്സിലാക്കി. ഉദക+പോള = വെള്ളത്തിലെ കുമിള.
നീറ്റിലെപ്പോളയ്ക്കു തുല്യമാം ജീവിതം
പോറ്റുവാനെത്ര ദുഃഖിക്കുന്നു മാനുഷര്‍!
എന്ന കവിത പിന്നീടാണു കേട്ടതു്.
ഒരു യതിഭംഗം വരുത്തിയ വിന നോക്കണേ!
നാലാം ക്ലാസ്സിലോ ഏഴാം ക്ലാസ്സിലോ എത്തിയ അല്പസ്വല്പം പഠിക്കുന്ന സകലമാന പിള്ളേരുടെയും അന്നത്തെ ഒരു നിഷ്ഠയുണ്ടായിരുന്നു-സ്കോളര്‍ഷിപ്പു പരീക്ഷയ്ക്കു പഠിക്കല്‍. പിള്ളേരുടെ പ്രായത്തിനും അറിവിനും ഒതുങ്ങാത്ത ഒരു പറ്റം ചോദ്യങ്ങള്‍ ചോദിക്കുകയാണു് ഇതിന്റെ രീതി. മലയാളത്തില്‍ വ്യാകരണം, സാഹിത്യം, ലേഖനമെഴുതല്‍, സാഹിത്യചരിത്രം തുടങ്ങി വിവിധമേഖലകളിലെ വിജ്ഞാനം പരിശോധിക്കും. പഠിക്കുന്ന ക്ലാസ്സിനു മൂന്നു ക്ലാസ് മുകളിലുള്ള കണക്കുകളാണു് ഗണിതത്തിലെ ഉള്ളടക്കം. അതും നേരേ ചൊവ്വേ ചോദിക്കുകയില്ല. ബുദ്ധിപരീക്ഷ ബ്ലോഗിലെപ്പോലെ വളച്ചു കെട്ടിയേ ചോദിക്കൂ. ഇതിലും ഭീകരമാണു് ജെനറല്‍ നോളജ് എന്നാ സാധനം. ലോകവിജ്ഞാനം മുഴുവന്‍ അളക്കുന്ന ഈ പേപ്പറില്‍ (ഞാന് എഴുതിയ വര്ഷം ശ്രീലങ്കയിലെ വിദേശകാ‍ര്യമന്ത്രി ആരാണെന്നു ചോദിച്ചിരുന്നു) അഞ്ചിലൊന്നില്‍ കൂടുതല്‍ ഒരു കുട്ടിയും എഴുതുക തന്നെയില്ല.
ഇനി ഇതെഴുതി കിട്ടിയാലോ, സര്‍ട്ടിഫിക്കറ്റില്ല, ട്രോഫിയില്ല, സമ്മാനമില്ല. ആകെ ഉള്ളതു് സ്കോളര്‍ഷിപ്പാണു്. ശിഷ്ടകാലത്തെ വിദ്യാഭ്യാസത്തിനുള്ള കാശു കിട്ടും എന്നു കരുതിയാല്‍ നിങ്ങള്‍ക്കു തെറ്റി. വര്ഷം തോറും 20 രൂപാ കിട്ടും. (കേരളത്തിലെ ആദ്യത്തെ 12-ല്‍ ഒരാളായാല്‍ നാഷണല്‍ സ്കോളര്‍ഷിപ്പു കിട്ടും. വര്‍ഷത്തില്‍ 150 രൂപാ!)
ഇങ്ങനെയൊക്കെയാണെങ്കിലും മിക്കവാറും എല്ലാ കുട്ടികളും ഇതെഴുതും. എന്തിനാണെന്നു ചോദിച്ചാല്‍, എല്ലാം വ്യര്‍ത്ഥമാണെന്നറിഞ്ഞിട്ടും ആളുകള്‍ ബുദ്ധിമുട്ടി മഴയും വെയിലുമേറ്റു ക്യൂ നിന്നു വോട്ടു ചെയ്യുന്നില്ലേ? അതുപോലെ ഒരു അഭ്യാസം.
ഇതിനു പഠിക്കാനായി അസ്സീസ്സി, വിദ്യാര്‍ത്ഥിമിത്രം, വി തുടങ്ങിയവര്‍ ഗൈഡുകള്‍ ഇറക്കിയിരുന്നു. എല്ലാ വിഷയത്തിന്റെയും ഗൈഡുകള്‍ ചേച്ചി പഠിച്ചതു് ഒരു കുഴപ്പവുമില്ലാതെ ലഭ്യമായതിനാല്‍ ഞാന് മൂന്നാം ക്ലാസ്സിലേ പഠനം തുടങ്ങി. അന്നു മുതല്‍ പരീക്ഷയുടെ തലേ ആഴ്ച വരെ മലയാളം പഠിച്ചു. ഒരാഴ്ച കൊണ്ടു് കണക്കും ജെനറല്‍ നോളജും പഠിച്ചു പരീക്ഷയ്ക്കു പോയി. (ഏഴാം ക്ലാസ്സില്‍ ഇവ കൂടാതെ ഇംഗ്ലീഷ് എന്നൊരു സാധനം കൂടി ഉണ്ടെന്നറിഞ്ഞതു പരീക്ഷയുടെ ടൈം ടേബിള്‍ കിട്ടിയപ്പോഴാണു്.)
ബി. എ. നിലവാരത്തിലുള്ള മലയാളം പുസ്തകം രണ്ടു കൊല്ലം പഠിച്ചതിനാല്‍ എനിക്കു അതിഭീകരമായ ഭാഷാവിജ്ഞാനം സിദ്ധിച്ചു. ഗൈഡില്‍ കൊടുത്തിട്ടുള്ള എല്ലാ പദ്യങ്ങളും പഴഞ്ചൊല്ലുകളും കടങ്കഥകളും കാണാതെ പഠിച്ചു് ഉറക്കെ ചൊല്ലി നടന്നു ഞാന് നാട്ടുകാരെ മുഴുവന്‍ ബുദ്ധിമുട്ടിച്ചു.
പദ്യങ്ങളില്‍ പലതിന്റെയും അര്‍ത്ഥം മനസ്സിലായിരുന്നില്ല. എല്ലാ കവികളുടെയും കവിതകളുണ്ടായിരുന്നു. ഒരു കവിയുടെ പേരു പറഞ്ഞു് അയാളുടെ നാലു വരി എഴുതാന്‍ പറഞ്ഞാല് എഴുതണ്ടേ? അതിനാണു ഗൈഡുകാര്‍ അതെല്ലാം ഇട്ടതു്. (അതെല്ലാം ഇട്ടു ഗൈഡു വലുതായെങ്കിലല്ലേ കൂടുതല്‍ വില ഈടാക്കാന്‍ പറ്റൂ?)
അങ്ങനെ പഠിച്ച് കൂട്ടത്തില്‍ ചങ്ങമ്പുഴയുടേതായി ഈ കവിത കണ്ടു.
അങ്കുശമില്ലാത്ത ചാപല്യമേ, മന്നില്‍
അംഗനയെന്നു വിളിക്കുന്നു നിന്നെ ഞാന്!
അംഗന എന്നു വെച്ചാല്‍ സ്ത്രീ ആണെന്നറിയാം. മന്നു ഭൂമിയും. ചാപല്യത്തിന്റെ അര്‍ത്ഥവുമറിയാം. അങ്കുശം മാത്രം എന്താണെന്നൊരു പിടിയുമില്ല. എന്തോ ഇല്ലാത്ത ചാപല്യത്തിനെ ഭൂമിയില്‍ പെണ്ണെന്നു വിളിക്കുന്നു എന്നു മനസ്സിലായി. അമ്മ മലയാളാദ്ധ്യാപികയാണു്. ചോദിച്ചാല്‍ പറഞ്ഞു തരും. പക്ഷേ ചോദിച്ചു മനസ്സിലാക്കി അറിവു വര്‍ദ്ധിപ്പിക്കാനുള്ള ജീന്‍ പകര്‍ന്നു തരാത്ത അമ്മയോടു് എങ്ങനെ ചോദിക്കും? ങേ ഹേ!
സ്കോളര്‍ഷിപ്പുപുസ്തകത്തിന്റെ മറ്റൊരു സ്ഥലത്തു് കുത്തും കോമയും കൊടിലുമൊക്കെ പറയുന്ന സ്ഥലത്തു നിന്നു് ഉത്തരം കിട്ടി.
|
|
||
| ചോദ്യചിഹ്നം അഥവാ കാകു | – | Question mark (?) |
| ആശ്ചര്യചിഹ്നം അഥവാ വിക്ഷേപിണി | – | Exclamation mark (!) |
| ശൃംഖല | – | Hyphen (-) |
| കോഷ്ഠം | – | Square brackets ([]) |
| വലയം | – | Brackets (()) |
| ഭിത്തിക | – | Colon (:) |
| അര്‍ദ്ധവിരാമം അഥവാ രോധിനി | – | Semi-colon (;) |
| പൂര്‍ണ്ണവിരാമം അഥവാ ബിന്ദു | – | Full stop (.) |
| അല്പവിരാമം അഥവാ അങ്കുശം | – | Comma (,) |
|
|
||
“യുറീക്കാ” എന്നു ഞാന് പറയാഞ്ഞതു് ആ വാക്കിനെപ്പറ്റി കേട്ടിട്ടില്ലാത്തതു കൊണ്ടു മാത്രമാണു്. (ആ പേരിലുള്ള ശാസ്ത്രമാസിക അന്നു പ്രസിദ്ധീകരിച്ചു തുടങ്ങിയിട്ടില്ല.) അങ്കുശം എന്നു വെച്ചാല്‍ കോമ. ഒരു കോമയും, അതായതു ചെറിയ ഒരു നിര്‍ത്തും, ഇല്ലാത്ത ചാപല്യമാണു് ഈ പെണ്ണെന്നു പറയുന്നതു്. ഈ ചങ്ങമ്പുഴയുടെ ഒരു വിവരമേ!
അങ്കുശം എന്നു പറയുന്നതു് ആനത്തോട്ടിയാണെന്നും ആനയ്ക്കു തോട്ടി പോലെയുള്ള യാതൊരു കണ്ട്രോളും ഇല്ലാത്ത ചാപല്യമാണു കവി അംഗനയില്‍ കെട്ടിവെച്ചതെന്നും ആനത്തോട്ടി പോലെയിരിക്കുന്നതു കൊണ്ടാണു കോമയെ അങ്കുശം എന്നു വിളിച്ചതെന്നും ചങ്ങമ്പുഴയുടെ കാലത്തിനും ശേഷമാണു് ആ പേര് കോമയ്ക്കു വീണതെന്നും കാലം കുറെക്കഴിഞ്ഞിട്ടാണു് അറിഞ്ഞതു്.
എങ്കിലും ഇന്നും കോമയില്ലാത്ത ചാപല്യം എന്ന അര്‍ത്ഥം തന്നെയാണു് എനിക്കു് ആ പ്രയോഗത്തിനു കൂടുതല്‍ യോജിച്ച അര്‍ത്ഥമായി തോന്നുന്നതു്.
ഞാന് ആദ്യമായി അമേരിക്കയിലെത്തിയ കാലം. ബിയറാണെന്നു കരുതി ഒരു വെന്‍ഡിംഗ് മെഷീനില്‍ നിന്നു റൂട്ട് ബിയര്‍ എടുത്തു കുടിച്ചിട്ടു “ഇതു കോള്‍ഗേറ്റ് ടൂത്ത്‌പേസ്റ്റു കലക്കിയ വെള്ളമാണല്ലോ” എന്നു പറഞ്ഞു തുപ്പിക്കളഞ്ഞ സംഭവം കഴിഞ്ഞിട്ടു് അധികം കാലമായിട്ടില്ല. അന്നു ജോലി ബോസ്റ്റണിലാ‍യിരുന്നു. ഒരു സുഹൃത്തിനോടൊപ്പം നയാഗ്ര കാണാന്‍ പോയി. കാറോടിക്കാനും മറ്റും അറിയില്ല. ഒരു ബസ്സില്‍ കയറി ബോസ്റ്റണില്‍ നിന്നു സിറക്യൂസില്‍ പോയി. അവിടെ സുഹൃത്തിന്റെ സുഹൃത്തുണ്ടു്. അവനും വേറേ ഒന്നുരണ്ടു സുഹൃത്തുക്കളും ചേര്‍ന്നു് ഒരു കാര്‍ റെന്റു ചെയ്തു് നയാഗ്രയിലേക്കു പോയി.
പോകുന്ന വഴിയ്ക്കു കാറിലെ റേഡിയോ വെച്ചപ്പോഴാണു വാര്‍ത്ത കേട്ടതു് – “ദിസ് ഈസ് റേഡിയോ ഒഷാവാ”. കര്‍ത്താവേ, ഞാന് ഇത്രയും കാലം Ottawa എന്ന സ്ഥലത്തെ “ഒട്ടാവാ” എന്നാണല്ലോ വിളിച്ചിരുന്നതു്! വിവരമുള്ള ആരും അതു കേള്‍ക്കാഞ്ഞതു ഭാഗ്യം! സിറക്യൂസിനും നയാഗ്രയ്ക്കുമൊക്കെ വടക്കുഭാഗത്തു കിടക്കുന്ന ഒണ്ടേറിയോ തടാകത്തിന്റെ തൊട്ടു വടക്കു ഭാഗത്താണു കാനഡയുടെ തലസ്ഥാനമായ ഒട്ടാവ, തെറ്റി ഒഷാവ എന്ന ഭൂമിശാസ്ത്രവിജ്ഞാനം എനിക്കുണ്ടായിരുന്നു.
പൊടുന്നനേ അതീന്ദ്രിയദ്ധ്യാനത്തില്‍ നിന്നു കിട്ടിയ വിജ്ഞാനം ഞാന് കാറിലുണ്ടായിരുന്നവരുമായി പങ്കു വെച്ചു. പിന്നീടു പലയിടത്തും വെച്ചു കണ്ടു മുട്ടിയ പലരോടും ആവശ്യമില്ലാതെ തന്നെ പറഞ്ഞു. അവരില്‍ പലരും ഈ വിജ്ഞാനം കുറെക്കൂടി വലിയ ഒരു ജനക്കൂട്ടത്തിനു പകര്‍ന്നു. “കൊടുക്കും തോറുമേറിടും” എന്നാണല്ലോ. അങ്ങനെ Ottawa-യുടെ ഉച്ചാരണം “ഒഷാവ” എന്നാണെന്നു ചിന്തിക്കുന്ന ഒരു വലിയ ജനതതിയെ തന്നെ എനിക്കു സൃഷ്ടിക്കുവാന്‍ കഴിഞ്ഞു.
ഇവ രണ്ടും രണ്ടു സ്ഥലങ്ങളാണെന്നു പിന്നീടു മനസ്സിലായപ്പോഴേയ്ക്കും ഒരു വലിയ ജനക്കൂട്ടം Ottava എന്നതിന്റെ യഥാര്‍ത്ഥ ഉച്ചാരണം ഒഷാവ എന്നാണെന്നു മനസ്സിലാക്കിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു. അറിവുള്ളവരോടു ചോദിക്കാതെ കേള്‍ക്കുന്നതൊക്കെ വിശ്വസിക്കുന്നവരുടെ കാര്യം എന്തു പറയാന്‍?
ഇനിയുമുണ്ടു ധാരാളം. Teetotaler എന്നു വെച്ചാല്‍ ആജാനുബാഹു എന്നാണര്‍ത്ഥമെന്നും, കുങ്ഫു എന്നതിന്റെ അര്‍ത്ഥം “മാരകമായ കൈ” എന്നാണെന്നും വെസ്റ്റ് ഇന്‍ഡീസ് എന്ന സ്ഥലം ഓസ്ട്രേലിയയുടെ അടുത്താണന്നും ഇസ്രയേല്‍ ആഫ്രിക്കയിലാണെന്നും തായ്‌വാനും തായ്‌ലന്‍ഡും ഒന്നാണെന്നും ഞാന് വളരെക്കാലം കരുതിയിരുന്നു. കിം‌വദന്തിയെപ്പറ്റി ചെറുപ്പത്തിലേ കേട്ടിരുന്നതു കൊണ്ടു് ഏതായാലും അതൊരു ജന്തുവാണെന്നുള്ള പൊതുവായ ധാരണ എനിക്കുണ്ടായിരുന്നില്ല.
ഗുണപാഠം: അജ്ഞത ഒരു കുറ്റമല്ല. അറിയില്ല എന്നു പറയുന്നതു് മോശമായ കാര്യമല്ല. അതിനാല്‍ നമുക്കു നമ്മുടെ കുട്ടികളെ ചോദിച്ചു ചോദിച്ചു പോകാന്‍ പഠിപ്പിക്കാം.
wakaari | 30-Nov-07 at 10:12 am | Permalink
ബെസ്റ്റ്… വിശാലന്റെ പൈലേട്ടനറിയാം 🙂
(http://kolakolli.blogspot.com/2007/11/blog-post_29.html)
Aravind | 30-Nov-07 at 10:19 am | Permalink
ഒഷാവയുടെ കാര്യം ഓര്‍ത്ത് പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു!
തകര്‍പ്പന്‍ പോസ്റ്റ്!
ഇതു വായിച്ചിട്ട് ഒരു പോസ്റ്റെഴുതാന്‍ കൈ തരിച്ചിട്ട് വയ്യ! 🙂
ഇനീം വരാം.
Su | 30-Nov-07 at 10:54 am | Permalink
ഇതാണല്ലേ ഗമണ്ടന്‍ പോസ്റ്റ് ഉണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞത്?
അംഗനമാരെക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞത് ശരിയായില്ല.
പിന്നെ, ഉദകപ്പോള പോലെ,
“വില്‍മുറിഞ്ഞൊച്ച കേട്ടു
നടുങ്ങീ രാജാക്കന്മാര്‍”
എന്നതിലെ “ഞൊച്ച” എന്താണെന്നും തേടി നടന്ന വിദ്വാന്മാര്‍ എത്ര! 😉
എനിക്ക് പലതും അറിയില്ല. ചോദിച്ചുചോദിച്ചുപോവാറുണ്ട്.
കണ്ണൂരാന്‍ | 30-Nov-07 at 11:17 am | Permalink
ഉമേഷ്ജിയുടെ സ്മരണകളെക്കുറിച്ചെന്തു പറയാന്‍. ഒരര്‍ത്ഥത്തില്‍ മിക്കവാറും ആളുകള്‍ ഇങ്ങനൊക്കെ തന്നെ. ചോദിച്ചു ചോദിച്ചു പോകുവാന്‍ വലിയ മടി തന്നെയാണിന്നും എനിക്ക്. ഉദകപ്പോള എഴുതിയത് പത്മരാജനല്ലെ? അതല്ലെ തൂവാനത്തുമ്പികളായത്??
മനോജ് എമ്പ്രാന്തിരി | 30-Nov-07 at 11:26 am | Permalink
ബഹു രസമായി വായിച്ചു. കൊച്ചാട്ടനും എനിക്കും പ്രായം ഏകദേശം സമമെന്നു തോന്നുന്നു! 🙂
vempally | 30-Nov-07 at 11:39 am | Permalink
ഉമേഷെ, ചോദിക്കാനും മനസ്സിലാക്കാനുമുള്ള ഭയം എനിക്കുമുണ്ടായിരുന്നു,ഉണ്ട്, അതു പാരമ്പര്യമായി കുട്ടികള്‍ക്കും കിട്ടിയിരിക്കുന്നു.
പണ്ടെന്നൊ ഈ പേരുകളെല്ലാം ഇങ്ങനെയൊക്കെ വിഷമിച്ചു തിരിച്ച് തിരിച്ച് വിളിച്ചിരുന്ന ഞങ്ങളെ മുക്കിയെടുത്ത് ഇപ്പൊ എല്ലാവരെയും ആന്റി അങ്കിള്‍ എന്നൊക്കെ വിളിക്കാവുന്ന പരുവമാക്കിയിരിക്കുന്നു – എന്നാലും എല്ലാം ഒന്നു തന്നെ.
അതുകൊണ്ടുണ്ടായ ഗുണം/ദോഷം എന്താണെന്നു വച്ചാല്‍ എങ്ങനെയെങ്കിലും പറമ്പില്‍ പണിയെടുത്ത് വയറുനിറക്കാനുള്ളതു കണ്ടെത്തുക (അയല്വക്കത്തെ പറമ്പുംകൂടി കിട്ടുമെങ്കില്‍ അതും വാങ്ങി കൃഷി ചെയ്യുക) ജൊലി കിട്ടാനുള്ള വകക്കുള്ളതൊക്കെ പഠിച്ച് സ്വദേശത്തൊ വിദേശത്തൊ ജോലി നേടുക രണ്ടൊ മൂന്നൊ പിള്ളാരെ വളര്‍ത്തി വലുതാക്കുക എന്നതിലപ്പുറം വളരെക്കുറച്ചാള്‍ക്കാരെ പോകാറുള്ളു.
മറ്റ് ഏതെങ്കിലും തരത്തിലുള്ള സാഹിത്യ, കലാ വാസനകളൊക്കെ സാഹചര്യം മൂലം ഒട്ടുമിക്കവര്‍ക്കും അകന്നു തന്നെ നിന്നു.
—
അതുപോട്ടെ, ഇപ്പോ ഈ സ്ഥലങ്ങളുടെ കിടപ്പ് ഏതാണ്ട് ശരിയായിക്കാണുമല്ലൊ 🙂
ശ്രീ കരുണാകരന്‍ വിയന്നയില്‍ വന്നിട്ട് വിയറ്റ്നാമിലെ സുഹ്രുത്തുക്കളെ എന്നാണു പറഞ്ഞത്.
—-
ഇതൊരു മൂന്നാലും പോസ്റ്റാക്കാമായിരുന്നു.
വിശാല്‍ മന്‍സ്ക് | 30-Nov-07 at 12:30 pm | Permalink
ഹഹഹ. ഫ്രം ആദി റ്റു അന്ത്യം രസകരമായിരിക്കുണൂ മാഷെ.
അരവിന്ദ് പറഞ്ഞ പോലെ എനിക്കിത് വായിച്ചിട്ട് ഒരു പോസ്റ്റെങ്ങട് എഴുതാന്‍ മുട്ടിയിട്ട് വയ്യ. ശരിധാരാണകളേക്കാല്‍ മിനുസം തെറ്റിദ്ധാരണകള്‍ ആയിരുന്നതുകൊണ്ട് (പാസ്റ്റ് ടെന്‍സില്‍ പറഞ്ഞത് ഒരു സമാധാ‍നത്തിന് വേണ്ടിയാണ്), ആ പേരില്‍ ബ്ലോഗ് തുടങ്ങാന്‍ വരെ തോന്നുന്നു.
ഒഷാവ വായിച്ചപ്പോള്‍… ഈശ്വരാ ഈ ഒഷാവേനെയാണോ ഞാന് ഒട്ടാവേ എന്ന് ഒട്ടാവേ എന്ന് വിളിച്ചിരുന്നേയെന്നോര്‍ത്ത് മനപ്രയാസം തോന്നി. ഭാഗ്യം, ഇടക്ക് വച്ച് വായന നിര്‍ത്തേണ്ടിയെങ്ങ്നാന്‍ വന്നിരുന്നേല്‍..ന്റയും എന്റെ റും മേയ്റ്റിസിന്റേം കൊളീഗ്സിന്റെം ശിഷ്ടജീവിതം ഒഷാവയായില്‍ കുടുങ്ങി കിടന്നേനിരുന്നു. (ഞാന് ഭീഷണിപ്പെടുത്തി പറയിക്കും!)
സതീഷ് | 30-Nov-07 at 2:12 pm | Permalink
ഗംഭീരന്‍ പോസ്റ്റ്. ആ സ്കോളര്‍ഷിപ്പ് പരീക്ഷയെപറ്റി പറഞ്ഞ ഭാഗം വായിച്ചപ്പോള്‍ നൊവാള്‍ജിയായി! അന്നൊക്കെ പഠിച്ച പദ്യങ്ങള്‍ക്ക് കൈയും കണക്കും ഇല്ലാരുന്നു (അല്ലാ, ഇന്നും പദ്യങ്ങള്‍ക്ക് കൈയില്ല!:))
പ്രമോദ് | 30-Nov-07 at 2:14 pm | Permalink
നല്ല കുറിപ്പ്.
അമ്മമ്മ പാടിയിരുന്ന വടക്കന്‍പാട്ടിലെ
“തച്ചോളി ഓമനക്കുഞ്ഞൊതേനന്‍
ആചാരത്തോടേ അടക്കത്തോടേ” എന്നവരികളിലെ ‘ആചാരത്തോട്’എന്നത് ‘അടയ്ക്കാത്തോട്’ പോലൊരു തോടാണെന്നാണെന്നാണ് വളരെക്കാലം ഞാന് കരുതിയിരുന്നത്.പിന്നെ സ്കോളര്‍ഷിപ്പിന്റെ കഥ. വി ഗൈഡില്‍ പല ചോദ്യത്തിന്റെയും ഉത്തരം ” Latest Who is Who” എന്നായിരുന്നു . അമേരിക്കന്‍ പ്രസിഡണ്ട്,Latest Who is Who; പാക്കിസ്ഥാന്‍ പ്രധാനമന്ത്രി,Latest Who is Who; സുപ്രീം കോടതി ജഡ്ജി,Latest Who is Who….ഈ Latest Who is Who എന്ന മനുഷ്യന്‍ ആളു ഭയങ്കരനാണല്ലോ എന്നായിരുന്നു ധാരണ:)90കളിലും സ്കോളര്‍ഷിപ്പ് തുക 20-30 രൂപയായിരുന്നു. എല്‍.എസ്.എസ്സിനും യു.എസ്.എസ്സിനും.
വി ഗൈഡില്‍ “ഈ വര്‍ഷത്തെ എല്‍.എസ്.എസ് സ്കോളര്‍ഷിപ്പ് നേടിയ പ്രമോദിനെ അഭിനന്ദിച്ചുകൊണ്ട് സ്കൂള്‍ അസംബ്ലിയില്‍ നിങ്ങള്‍ നടത്തുന്ന പ്രസംഗം” എന്ന ഒരു സംഭവം ഉണ്ടായിരുന്നു. എനിക്ക് സ്കോളര്‍ഷിപ്പ് കിട്ടുമെന്ന് ഇവന്മാരെങ്ങനെ നേരത്തെയറിഞ്ഞു എന്നായിരുന്നു എന്റെ ചിന്ത. സ്കോളര്‍ഷിപ്പ് കിട്ടിയപ്പോള്‍ ,വി.ഗൈഡു കാര്‍ ഭയങ്കര ദീര്‍ഘദര്‍ശികള്‍ തന്നെ എന്നു വിശ്വസിച്ച് അതിനുശേഷം അവരുടെ ഗൈഡുകള്‍ മാത്രമേ വാങ്ങുമായിരുന്നുള്ളു.
പിന്നെ ലോഗരിതം കണ്ടുപിടിച്ച ആള്‍ ‘ ജോണ്‍ നമ്പ്യാര്‍’ ആണെന്നായിരുന്നു എന്റെ ഒരു സുഹൃത്ത് തറപ്പിച്ചു പറയാറുണ്ടായിരുന്നത്.
മുരളി മേനോന്‍ | 30-Nov-07 at 2:30 pm | Permalink
പറഞ്ഞതൊരു സത്യം.
എന്തായാലും പണ്ടെങ്ങോ വായിച്ചു മറന്ന ചിഹ്നങ്ങള്‍ക്കുള്ള മലയാളം വീണ്ടും ഇവിടെ വായിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞതില്‍ വളരെ സന്തോഷമുണ്ട്.
സസ്നേഹം,
Moorthy | 30-Nov-07 at 3:30 pm | Permalink
ലക്ഷ്മണന്റെ അസമീക്ഷകാരിത്വത്തെപ്പറ്റിയുള്ള ചോദ്യത്തിന് എവിടെയോ വായിച്ച് ഒരു പ്രയോഗം കയറ്റിവിട്ടു. ലക്ഷ്മണന്‍ കാള പെറ്റെന്നു കേട്ടാല്‍ കയറെടുക്കുന്നവനായിരുന്നു എന്നെഴുതി. പിശുക്കനായ മലയാളം മാഷ് പോലും ആ ഉത്തരത്തിന് മുഴുവന്‍ മാര്‍ക്കും തന്നു. എന്നാലും ഞാന് അന്നൊക്കെ ആലോചിച്ചുകൊണ്ട് നടന്നിട്ടുണ്ട്. “ അല്ലാ..ഈ കാള പെറ്റെന്നു കേട്ടാല്‍ കയറെടുത്താല്‍ എന്താണാവോ കുഴപ്പം?”. കുഴപ്പം മനസ്സിലായത് വളരെകാലം കഴിഞ്ഞാണ്.
നല്ല രസമുള്ള പോസ്റ്റ്..
ജോജൂ | 30-Nov-07 at 4:09 pm | Permalink
കമന്റ് എഴുതാതെ പോയാല്‍ മര്യാദകേടാകുമെന്നുള്ളതുകൊണ്ട് കമന്റുന്നു. അത്രമാത്രം രസിച്ചു.
ഏതാണ്ട് ഇതേവഴിയിലൂടെയാണ് നടന്നതും.“ദേ, കേട്ടോ, ഇവനു കൊച്ചാട്ടന്‍ ആരാണെന്നു് അറിയില്ലെന്നു്. ഇവനെപ്പോലൊരു കൊജ്ഞാണന്‍!” എന്നുള്ളതിക്കെ അച്ചട്ടാണ്. അതുകൊണ്ട് ആരുടെയും മുന്നില്‍‌വച്ച് വീട്ടുകാരോട് അവരാരാ എന്നു ചോദിയ്കുന്നത് നിര്‍ത്തി
t..k. | 30-Nov-07 at 5:47 pm | Permalink
അമേരിക്കയില്‍ വന്നിട്ടാണ്‍ ഞാന് ആദ്യമായി ലെറ്റസ് കാണുന്നത്. (സംശയിക്കേണ്ട whopper-ല്‍ തന്നെ). അത് കാബേജിന്റെ കനം കുറഞ്ഞ ഇലയായിരിക്കും എന്നു ഞാന് തീര്‍ച്ചപ്പെടുത്തിയിരിന്നിട്ടുണ്ട്. അതുപോലെ ഒട്ടാവ എന്നു ഞാന് പറയുമ്പോഴൊക്കെ അവിടെ പഠിച്ച എന്റെ ഒരു സുഹൃത്ത് അത് ഓട്ടവയാണെന്നു എപ്പോഴും തിരുത്താറുള്ളതും ഓര്‍മ വരുന്നു.
അനംഗാരി | 30-Nov-07 at 7:03 pm | Permalink
ഹഹ! ഇങ്ങനെ എത്ര എത്രെ അബദ്ധങ്ങളുടെ ആകെത്തുകയാണ് എന്റെ ജീവിതം.
അമേരിക്കയില്‍ വന്നതിനു ശേഷമുള്ളതെത്ര!
വാള്‍മാര്‍ട്ടില്‍ പലവ്യഞ്ജനം വാങ്ങി കണക്കപ്പിള്ളയുടെ അടുത്ത് എത്തിയപ്പോള്‍,
എന്തോ ഒന്ന് മുറുക്കാന്‍ ഞാന് ഒരു റബ്ബര്‍ ചോദിച്ചു(റബ്ബര്‍ ബാന്റ് ആണ് ഉദ്ദേശിച്ചത്).ഹെന്റമ്മേ! അവളുടെ ഒരു നോട്ടം കാണണമായിരുന്നു!റബ്ബര്‍ എന്നാല്‍ ഗര്‍ഭനിരോധന ഉറ എന്ന് അര്‍ത്ഥം കൂടിയുണ്ടെന്ന് എനിക്കറിയില്ലായിരുന്നു.
ഒരിക്കല്‍ മദ്യം വാങ്ങാന്‍ പോയി.ഒരു ജാഗെര്‍മെയ്സര്‍ (jagermeister)എന്ന സാധനം തകര്‍പ്പന്‍ എന്ന് കേട്ടറിവില്‍ ഞാന് ഒരു ജാഗെര്‍ താടെ എന്നായി.
സായിപ്പ് തുടരെ തുടരെ വാട്ട്…വാട്ട്…എന്നായി.
ഒടുവില്‍ ഞാന് ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചു.അപ്പോഴല്ലെ അവര്‍ യേഗര്‍ എന്നാണ് ഉച്ചരിക്കുന്നത് എന്ന് മനസ്സിലായത്.
കുട്ടികള്‍ ചോദിച്ച് ചോദിച്ച് വളരട്ടെ..നമുക്ക് ചോദിച്ച് ചോദിച്ച് പോകാം..
vempally | 30-Nov-07 at 10:30 pm | Permalink
ഇവിടെ ജര്‍മ്മനായതുകൊണ്ട് നമുക്ക് ഒരു പിടിയും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല ആദ്യം വന്നപ്പൊ (പറയുന്നതു കേട്ടാ ഇപ്പൊ എന്തൊ അറിയാവുന്നതു പോലെ) ഒരു കടയില്‍ കയറി എന്തോസാധനം വാങ്ങിക്കഴിഞ്ഞപ്പോ അവര്‍ ചോദിച്ചു “സോണ്സ്റ്റ്?” – ഞാനൂഹിച്ചു – മതിയോ എന്നായിരിക്കും – ഞാന് തിരികെ പറഞ്ഞു “സോണ്സ്റ്റ്” – അവരെന്നെ തുറിച്ചു നോക്കി ലേശം കഴിഞ്ഞ് ബാക്കി പൈസ തന്നു വിട്ടു (സൊണ്‍സ്റ്റിന്റെ അര്‍ത്ഥം ഇനിയെന്തെങ്കിലും വേണൊ എന്നാണ് എന്ന് പിന്നീട് അറിഞ്ഞപ്പോഴേ എനിക്കാ നോട്ടത്തിന്റെ അര്‍ത്ഥം പിടികിട്ടിയുള്ളു). അതുപോലെ എന്റെ സുഹ്രുത്തിനൊട് “വീ ഹൈസ് ദൂ” (എന്താണ് നിന്റെ പേര്) എന്നു ചോദിച്ചപ്പോ സുഖമാണൊ എന്നു ചോദിച്ചതായിരിക്കും എന്നു കരുതി “വീ ഹൈസ് ദൂ” എന്നു മറുപടി പറഞ്ഞു.
വാല്‍മീകി | 01-Dec-07 at 1:40 am | Permalink
എന്താ ഉമേഷേട്ടാ പറയേണത്? ഇതാണ് പോസ്റ്റ്. ശരിക്കും വായിച്ചു കണ്ണുതള്ളിപ്പോയി.
വായിച്ചു കഴിഞ്ഞിട്ട് ഇരുന്നു ആലോച്ചിച്ചു. എനിക്ക് ഇങ്ങനെ എന്തൊക്കെ പറ്റിയിട്ടുണ്ടെന്ന്. കുറെ ഉണ്ട്. ഇതുപോലെ നാലു പോസ്റ്റ് എഴുതാന്‍ മാത്രം ഉണ്ട്.
വളരെ നന്ദി. ഇത്ര നല്ല ഒരു വായന സമ്മാനിച്ചതിന്.
InjiPennu | 01-Dec-07 at 2:39 am | Permalink
ഉമേഷേട്ടാ,
എനിക്ക് എന്തെങ്കിലും ചോദിക്കാന്‍ അതിപ്പോ യാതൊരു പരിചയമില്ലാത്തവരായില്‍ കൂടി ഇതേ വരെ മടി തോന്നിയിട്ടില്ല. ആക്ച്ചുവലി മടി തോന്നുമോ എന്നറിയാനുള്ള സമയം പോലും വേസ്റ്റാക്കിയിട്ടില്ല എന്നതാണ് സത്യം. സംശയം വന്നാല്‍ അപ്പോ ചോദിച്ചു കളയും. അത് അറിയുന്നതുവരെ പല തരത്തില്‍ ചോദിച്ചുകൊണ്ടേയിരിക്കും.
പക്ഷെ അതൊരു ശല്ല്യമാണ് ബാക്കിയുള്ളോര്‍ക്ക്. സത്യം പറഞ്ഞാല് ഇന്റര്‍നെറ്റും ഗൂഗിളും ഒക്കെ ഇങ്ങിനെ എന്റെ ചോദ്യം കേട്ട് വട്ടായവര്‍ ഉണ്ടാക്കിയതാണെന്ന് തോന്നാറുണ്ട്. ഇപ്പോള്‍ സേര്‍ച്ചുന്നതുകൊണ്ട് എന്തു സുഖം. ഇന്റര്‍നെറ്റ് അടുത്തില്ലെങ്കിലേ ചോദ്യം ചോദിക്കൂ. അല്ലെങ്കില്‍ മലയാളം വല്ലതുമാവണം. പക്ഷേ ഇങ്ങിനെ ചോദ്യം ചോദിക്കുന്നതുകൊണ്ട് ഇതിനു യാതൊരു വകതിരുവുമില്ല്യേ, മണ്ടി കളിക്കുകയാണോ തുടങ്ങിയ പലതും ധാരാളം കേട്ടിട്ടുണ്ട്. എന്നാലും പിന്നേം അറിയാണ്ട് ചോദിച്ചു പോവും. അത് എന്റെ ചോദ്യം ചോദിക്കുന്ന ജീന്‍, ദേഹത്ത് ജേംസ് ആണെന്ന് കരുതി മള്‍ട്ടിപ്ലൈ ചെയ്തോന്നാണ് എന്റെ സംശയം.
അപ്പോ ഇപ്പോ തോന്നിയത് ചോദിക്കട്ടേ എന്നാല്‍?
ഏതായാലും കുറെക്കാലമായി സംശയങ്ങള്‍ മടി വിട്ടു ചോദിക്കാന്‍ കഴിയുന്നുണ്ടു്.
സകലമാന പിള്ളേരുടെയും അന്നത്തെ ഒരു
വീണതെന്നും കാലം കുറെക്കഴിഞ്ഞിട്ടാണു് അറിഞ്ഞതു്.
ഇങ്ങിന്യാണോ ഇതൊക്കെ എഴുതേണ്ടത്? ഞാനെപ്പോഴും കുറേക്കാലമായി/ പിള്ളേരുടേയും/ കുറേക്കഴിഞ്ഞിട്ടാണ് എന്നാണ് എഴുതാറ്. അത് തെറ്റാണോ? അതോ രണ്ട് വിധത്തിലും എഴുതാമോ?
slooby | 01-Dec-07 at 4:16 am | Permalink
🙂
മെറി ക്രിസ്മസ് അല്ല, ‘മേരി ക്രിസ്മസ്‘ – ആണ് ശരി എന്ന് ഞാന് പണ്ട് കരുതിയിരുന്നു; ഒരാള്‍ക്ക് തിരുത്തിക്കൊടുത്തിട്ടുമുണ്ട്.
അതുപോലെ പല വാക്കുകളും.
ബാനറില്‍ ‘ഇനാഗുറേഷ‘ന്റെ സ്പെല്ലിംഗ് ശരിയ്ക്കെഴുതിയവരെക്കൊണ്ട് അത് മായ്ച്ചിട്ട് തെറ്റിച്ചെഴുതിക്കുക വരെ ചെയ്തു.
ആകെക്കൂടി പറഞ്ഞുകുമ്പസാരിക്കാന്‍ മാത്രമുണ്ട്.
🙂
Jayarajan | 01-Dec-07 at 5:22 am | Permalink
ഉമേഷ് ജീ, വലിയ ചതിയായിപ്പോയി. കഴിഞ്ഞ ഒരു മാസമായി ദിവസവും ഗുരുകുലത്തില്‍ പുതിയ പോസ്റ്റ് വന്നോ എന്ന് നോക്കി നിരാശനായിരിക്കുകയായിരുന്നു. പഴയ പോസ്റ്റ് എല്ലാം ഒന്നൊഴിയാതെ വായിച്ചു തീര്‍ക്കുന്ന കൂട്ടത്തില്‍ 25-ഓളം ഡ്രാഫ്റ്റ് പോസ്റ്റ് എഴുതിയിട്ടുണ്ടെന്നും സമയം കിട്ടുമ്പോള്‍ പോസ്റ്റുമെന്നും കണ്ടിരുന്നു; അവസാനം ആറ്റ് നോറ്റ് ഒരു പോസ്റ്റ് വന്നപ്പോള്‍ എന്താണെന്നു പോലും നോക്കാതെ ചാടി കമന്റുകയും ഇളിഭ്യനാകുകയും ചെയ്തു. ഇതിപ്പോള്‍ ആലിപ്പഴം പഴുത്തപ്പോള്‍ കാക്കയ്ക്ക് വായില്‍പ്പുണ്ണെന്ന് പറഞ്ഞ പോലെ (ഈ ഉപമ ഇവിടെ യോജിക്കുമോ എന്തോ? ഏതായാലും കിടക്കട്ടെ-:); 2 ദിവസമായി നല്ല പണി കാരണം ഇവിടെ വന്നു നോക്കിയതുമില്ല. ഇന്നിപ്പോള്‍, ഒരു വഴിക്ക് പോകുകയല്ലേ, വെറുതെ ഒന്ന് ഗുരുകുലത്തില്‍ കയറാം എന്നു വിചാരിച്ച് വന്നപ്പോല്‍ ദേ കിടക്കുന്നു 2 സൊയമ്പന്‍ പോസ്റ്റുകള്‍. വായിച്ചു. രസിച്ചു….
Sreejith | 01-Dec-07 at 8:21 am | Permalink
തികച്ചും വ്യത്യസ്തതപുലര്‍ത്തുന്ന മികച്ച ഒരു പോസ്റ്റ്.
ആശംസകള്‍….
One Swallow | 01-Dec-07 at 8:27 am | Permalink
ഇത് വായിച്ചപ്പോള്‍ ഇനി എഴുതാനേ വയ്യെന്നാണ് തോന്നിയത്. ഗുരുകുലം എന്ന് പേരിടുന്നതിന്റെ കോണ്‍ഫിയുടെ കലവറ ഇതു തന്നെ.
നിങ്ങടെ ഓണാട്ടുകരക്കാരന്‍ മന്ത്രി സുധാകരന്‍ ആരെയോ കൊഞ്ഞാണന്‍ എന്നു വിളിച്ച് വിവാദമായത് ഉമേഷ് അറിഞ്ഞില്ലേ?
പൈങ്കിളിക്കും മനോവിജ്ഞാനീയത്തിനുമിടയില്‍ തലനാരിഴകൊണ്ട് പാലം കെട്ടി അതിലൂടെ നടന്നു കാട്ടിയ കെ. സുരേന്ദ്രന്റെ നോവ(ല)ഉകളിലൂടെയാണ് ഇച്ചായി കൊച്ചാട്ടന്മാരെ ആദ്യം പരിചയപ്പെടുന്നത്. പിന്നീട് ഓണാട്ടുകരക്കരായ കാമുകിമാര്‍ അതിന്റെ തേനറകള്‍ തുറന്നു തന്നു. പത്ത് പതിനാറ് വയസ്സ് മൂപ്പുണ്ടായിരുന്ന ഒരാള്‍ പറഞ്ഞു ‘നീയെന്നെ ഇച്ചേയി എന്നു വിളിച്ചോണം. ചേട്ടനെ (അവരുടെ ഭര്‍ത്താവിനെ) കൊച്ചാട്ടന്‍ എന്നും.’
( ) – ഇവയല്ല ബ്രാക്കറ്റുകള്‍ (വലയങ്ങള്‍). സ്കോളര്‍ഷിപ്പ് പുസ്തകത്തിന് തെറ്റിയതാവും. ( ) ഇവയെ parentheses എന്നു വിളിക്കണം. 90 ഡിഗ്രി മൂലകളുള്ള [ ] ഈ സാധനങ്ങളെയാണ് ബ്രാക്കറ്റുകള്‍ എന്നു വിളിക്കേണ്ടത്.
ഉദകപ്പോളയെപ്പറ്റിയുള്ള അലക്ഷ്യം സങ്കടമായി. അതും ഒരു ഓണാട്ടുകരക്കാരന്റെയാ. സാക്ഷാല്‍ പത്മരാജന്റെ ഒരു ഒന്നാം ക്ലാസ് നോവല്‍. അത് മാതൃഭൂമിയില്‍ വന്നുവെന്നാ വിചാരിച്ചിരുന്നെ. അല്ലെ? നെല്ലും യന്ത്രവും നക്ഷത്രങ്ങളേ കാവലും കലികയും വന്ന കുങ്കുമത്തിലാ? ഉദകപ്പോളയുടെ ഒരു പാര്‍ട്ട് മാത്രമാണ് വികസിപ്പിച്ച് മലയാളത്തിലെ എക്കാലത്തെയും ഒരു കിണ്ണന്‍ സിനിമയായത് – തൂവാനത്തുമ്പികള്‍.
‘ഞാന് വായിച്ചവ’ എന്ന തലക്കെട്ടിനു താഴെയുള്ള തലക്കെട്ടുകള്‍ പെട്ടികളായി കാണുന്നു.
ജിഹേഷ് | 01-Dec-07 at 6:31 pm | Permalink
ഒട്ടാവ പോലെ ഒന്ന് എനിക്കും പറ്റി
Tucson എന്നതിനെ ഞാന് ടക്ക്‍സണ്‍ എന്നാണു വായിച്ചിരുന്നത്. ഗ്രൂപ്പ് മീറ്റിങ്ങിലെല്ലാം ഒരു ട്യൂസോണിനെകുറിച്ചും പറഞ്ഞിരുന്നു…ഞാന് ആദ്യം വിചാരിച്ചത് രണ്ടും രണ്ടാണെന്നാണ്…പിന്നെയല്ലെ കാര്യം മനസിലായത് 🙂
Jacob | 01-Dec-07 at 10:13 pm | Permalink
http://ml.wikipedia.org/wiki/%E0%B4%A4%E0%B5%82%E0%B4%B5%E0%B4%BE%E0%B4%A8%E0%B4%A4%E0%B5%8D%E0%B4%A4%E0%B5%81%E0%B4%AE%E0%B5%8D%E0%B4%AA%E0%B4%BF%E0%B4%95%E0%B4%B3%E0%B5%8D%E2%80%8D_(%E0%B4%AE%E0%B4%B2%E0%B4%AF%E0%B4%BE%E0%B4%B3%E0%B4%9A%E0%B4%B2%E0%B4%9A%E0%B5%8D%E0%B4%9A%E0%B4%BF%E0%B4%A4%E0%B5%8D%E0%B4%B0%E0%B4%82)
സഹയാത്രികന്‍ | 02-Dec-07 at 8:16 am | Permalink
ഉമേഷ് ജി , വളരേ നന്ദി… ഈ നല്ല പോസ്റ്റിന്
ചിന്തിപ്പിച്ചു… പണ്ട് ചെയ്ത അബദ്ധങ്ങളും…
ആദ്യ കാലങ്ങളില്‍ ബന്ധുക്കള്‍ ഏതെങ്കിലും ചടങ്ങുകളില്‍ വച്ച് കാണുമ്പോള്‍ ചോദിക്കുമായിരുന്നു, “ടാ…നിനക്കെന്നെ മനസ്സിലായോ…”
ഉടനെ അമ്മേടെ മുഖത്തേയ്ക്ക് ഒരു നോട്ടാണ്… ആരാദ്.. എന്ന സ്റ്റൈലില്‍…
അപ്പൊ അമ്മ തിരിച്ച് “ടാ നിനക്ക്—- ചേച്ചിയെ മനസ്സിലായില്ലെ…“
“ആ… മനസ്സിലായി..മനസ്സിലായി…” എവിടെ..പിന്നീട് അവരന്നെ വിണ്ടും വന്നാല്‍ ഞാന് കുടുങ്ങും 🙂
പിന്നിട് ആ‍രീതി മാറ്റി… അറിയാത്ത ആളുകള്‍ ചോദിച്ചാല്‍ ഒരു ഡയലോഗ് ഉണ്ട്..
“ അങ്ങന്യൊക്കെ ചോദിച്ചാല്‍ ഞാന് പെട്ട് പോകും, സത്യം പറയാച്ചാല്‍ വല്യ പിടില്ല്യാട്ടോ… 🙂 “
അപ്പൊഴത്തെ ഒരു കളിയാക്കലുണ്ടന്നേ ഉള്ളൂ..പിന്നീട് അവരെ മറക്കാറില്ല…
ഇപ്പൊ അറിയാത്തവ എനിക്ക് അറിയില്ല എന്ന് തന്നെ പറയണൂ… അതെന്താന്നു ചോദിച്ച് മനസ്സിലാക്കാനും ശ്രമിക്കുന്നു…
ഉമേഷ് ജി വളരേ നന്ദി… ബാല്യത്തിലേക്ക് മടക്കിക്കൊണ്ട് പോയതിന് 🙂
ദില്‍ബാസുരന്‍ | 03-Dec-07 at 8:12 am | Permalink
ഉമേഷേട്ടാ,
രസികന്‍ പോസ്റ്റ്. ആ സ്കോളര്‍ഷിപ്പ് ഗൈഡിനെ പറ്റി പറഞ്ഞത് സത്യം. കുഞ്ഞാടേ ഈ ഗൈഡ് നിന്റെ ദൈവമാകുന്നു എന്ന ടൈപ്പ് ഉപദേശം കൂടി കിട്ടിയപ്പൊ കേമമായി. സ്കോളര്‍ഷിപ്പ് കിട്ടി എങ്കിലും അതിന്റെ ബാക്കിപത്രമായി പ്രമേദേട്ടന്‍ പറഞ്ഞ ‘ജോണ്‍ നമ്പ്യാര്‍‘ ടൈപ്പ് ധാരണകള്‍ പിന്നെയും ഒരു പാട് കാലം മനസ്സില്‍ കിടന്നു.
സയന്‍സ് അങ്കിള്‍ | 04-Dec-07 at 4:13 pm | Permalink
നല്ല ആഖ്യാനം. ഒരു ബഷീര്‍ കഥ പോലെ തോന്നുന്നു!
– സയന്‍സ് അങ്കിള്‍
സയന്‍സ് അങ്കിള്‍ | 04-Dec-07 at 4:42 pm | Permalink
ഒരു കാര്യം കൂടി! എന്റെ ഒരു സുഹൃത്ത് എന്നോടു പറഞ്ഞത് ഇപ്പോള്‍ ഓര്‍മ്മ വരുന്നു. ഈ ഓട്ടോറിക്ഷകളെല്ലാം “For Hire“ എന്ന ആളിന്റെ ആണെന്നാണ് കക്ഷി വിചാരിച്ചിരുന്നത്! ഈ “For Hire“ ഭയങ്കര പണക്കാരനാണെല്ലോ എന്നും….
Umesh:ഉമേഷ് | 08-Dec-07 at 1:07 am | Permalink
വായിക്കുകയും കമന്റെഴുതുകയും ചെയ്ത എല്ലാവര്‍ക്കും നന്ദി.
വക്കാരീ,
വിശാലന്റെ ലിങ്കു തന്നതിനു നന്ദി. വായിച്ചിരുന്നില്ല.
സൂ,
ഇതല്ല ഗമണ്ടന്‍ പോസ്റ്റെന്നു പറഞ്ഞതു്. അതു വരുന്നേ ഉള്ളൂ. എഴുതിത്തീര്‍ന്നില്ല.
കണ്ണൂരാനേ, രാം മോഹന്‍,
ഉദകപ്പോള പത്മരാജന്റേതു തന്നെ. പുസ്തകം ഞാന് വായിച്ചിട്ടില്ല. തൂവാനത്തുമ്പികള്‍ കണ്ടിട്ടുമില്ല.
കുങ്കുമത്തില്‍ വന്നു എന്നതു തെറ്റാവാം. കുങ്കുമം, മലയാളനാടു്, മാതൃഭൂമി, ജനയുഗം എന്നിവയില്‍ ഒന്നാണു്. വലിയ പ്രസിദ്ധീകരണമായിരുന്നു എന്നാണോര്‍മ്മ. അപ്പോള്‍ മാതൃഭൂമിയോ ജനയുഗമോ ആവണം. മറ്റേതു രണ്ടും കുഞ്ഞു മാസികകളായിരുന്നല്ലോ.
മനോജ്,
അപ്പോഴേയ്ക്കും ഇങ്ങെത്തിയോ? ഇതിനെപ്പറ്റി അറിഞ്ഞിട്ടു് അധികം കാലമായില്ലല്ലോ.
വെമ്പള്ളീ,
“വിയറ്റ്നാമിലെ സഹോദരന്മാര്‍” കലക്കി. എന്തൊക്കെ കേള്‍ക്കണം!
സതീഷ്, പ്രമോദ്, ദില്‍ബന്‍,
സ്കോളര്‍ഷിപ്പ് പരീക്ഷ നൊസ്റ്റാള്‍ജിയക്കാര്‍ വേറെയുമുണ്ടല്ലേ?
മുരളീ,
ഇതു വായിച്ചിട്ടുണ്ടോ?
മൂര്‍ത്തീ,
ലക്ഷ്മണന്‍ അസമീക്ഷ്യകാരിയായിരുന്നു എന്നതു് എട്ടാം ക്ലാസ്സിലെ “രാമലക്ഷ്മണന്മാര്‍ ചിത്രകൂടത്തില്‍” എന്ന പാഠത്തില്‍ നിന്നല്ലേ? ഞാനും പഠിച്ചിട്ടുണ്ടു് ആ പുസ്തകം.
തൊമ്മാ,
അപ്പോള്‍ ഒട്ടാവയല്ല, ഓട്ടവയാണു് അല്ലേ? ചുറ്റി, ഇനിയും തിരുത്താന്‍ എനിക്കു സൌകര്യമില്ല… 🙂
അനംഗാരീ, വെമ്പള്ളീ,
നിങ്ങളുടേതു് വെറും അബദ്ധങ്ങള്‍/മണ്ടത്തരങ്ങള്‍/അറിവില്ലായ്മകള്‍ മാത്രമാണു്. ചോദിച്ചോ വായിച്ചോ മനസ്സിലാക്കാതെ വളരെക്കാലം ഈ തെറ്റുകള്‍ കൊണ്ടു നടക്കുന്നതും മറ്റുള്ളവരെ തെറ്റിക്കുന്നതും ആണു് ഇതിലെ പ്രതിപാദ്യം.
ഇഞ്ചീ,
കുറെക്കാലമായി, പിള്ളേരുടെയും, കുറെക്കഴിഞ്ഞിട്ടാണു് എന്നിവ ശരിയാണു്. എങ്കിലും ഇഞ്ചി പറഞ്ഞ കുറേക്കാലമായി, പിള്ളേരുടേയും, കുറേക്കഴിഞ്ഞിട്ടാണു് എന്നിവയും ശരിയാണു്. മാത്രമല്ല, അവയാണു് ഇപ്പോള്‍ കൂടുതല്‍ ഉപയോഗിക്കുന്നതു്.
ഒരു ചെറിയ സംശയം പിള്ളേരുടെയും മാത്രമാണു്. പിള്ളേരുടേയും എന്നു നീട്ടുന്നതു് തെറ്റാണെന്നു തോന്നുന്നു. പിള്ളേരുടെ എന്നേ പറയാറുള്ളല്ലോ, പിള്ളേരുടേ എന്നല്ലല്ലോ. കുറെ, കുറേ രണ്ടും ശരിയാണു്.
സ്ലോബിയെ ഇവിടെയും അടുത്ത പോസ്റ്റിലും കണ്ടു. ദിവാസ്വപ്നം എന്നെഴുതിയിരുന്നെങ്കില്‍ ആളെ മനസ്സിലായേനേ 🙂
രാം മോഹന്‍,
ഈ ഓണാട്ടുകര എന്നു പറഞ്ഞാല് എവിടം തൊട്ടു് എവിടം വരെയാണു്? പത്മരാജന്‍ മുതുകുളത്തുകാരനല്ലേ?
അരവിന്ദാ, വിശാലാ,
ഓരോ പോസ്റ്റങ്ങ്ട് കാച്ചിനെടാ. അടുത്ത പോസ്റ്റില്‍ ഞാനൊരു പരസ്യമിട്ടിട്ടുണ്ടു്.
ജോജൂ, വാല്മീകീ, ജയരാജാ, (മണ്ടനല്ലാത്ത) ശ്രീജിത്തേ, ജിഹേഷ്, ജേക്കബ്, സഹയാത്രികാ, സയന്‍സ് അങ്കിളേ,
നന്ദി.
കലേഷ് | 17-Dec-07 at 3:14 am | Permalink
ഉമേഷേട്ടാ, രസികന്‍ പോസ്റ്റ്!
വായിച്ച് ചിരിച്ചു!!!
ബാബു കല്യാണം | 20-Dec-07 at 1:18 pm | Permalink
ഉമേഷ്ജി, വളരെ ഇഷ്ടായി!!!
എല്ലാവരും ഇതേ സ്വഭാവക്കാരാണോ എന്നറിയില്ല. പക്ഷെ,ഇതു പോലെ ഒരുപാടു അബദ്ധങ്ങള്‍ എനിക്കു പറ്റിയിട്ടുണ്ട്.
(most of ’em very similar to yours)
1. എനിക്കും എന്റെ മിക്കവാറും ബന്ധുക്കളുടെ പേരുകള്‍ അറിയില്ല. 😉
2. മൂന്നാം ക്ളാസ് മുതലേ, പൈങ്കിളി മാഗസിന്‍സ് വായിക്കുമായിരുന്നു. crime thrillers!!!
മിക്ക കാര്യങ്ങളും മനസിലാവാതെ…പെട്ടെന്നു തന്നെ ആ ശീലം നിന്നു. എന്റെ മാതാപിതാക്കള്‍ ട്യൂഷന്‍ ടീച്ചറെ കൊണ്ടു ഉപദേശിപ്പിച്ചു!!!. അക്കാലത്തു സ്കൂളില്‍ ഒരു കൂട്ടുകാരന്‍ ചോദിച്ച ഒരു ചോദ്യം ഇപ്പോഴും ഓര്‍മ്മ ഉണ്ടു.
“revolver ക്ക് എന്നാല്‍ എന്താ?” തോക്കെന്നു ഞാന്..
“bullet — ഓ?” — “വെടിയുണ്ട…”
അടുത്ത ചോദ്യം നിങ്ങള്‍ക്കു ഊഹിക്കാം.
“നീ വാരിക വായിക്കും അല്ലെ?”
BTW, ഉമേഷ്ജി, ഉദകപ്പോള എന്ന പേരില്‍ പദ്മരാജന്‍റെ ഒരു നോവല്‍ ഉണ്ട്.
3. മറ്റൊന്നു, വീട്ടില്‍ വിരുന്നു വന്ന ചിറ്റപ്പന്‍റെ മുന്‍പില്‍ ചമ്മിയ കഥയാണ്. വീട്ടില്‍ വന്ന അതിഥികളുടെ മുന്‍പില്‍ ഞെളിയാന്‍, എവിടെയൊ വായിച്ച ഒരു ചോദ്യം എടുത്തു പ്രയോഗിച്ചു.
“ഒരിടത്തു marriage – ഇനു മുന്‍പാണു divorcce! എവിടെ?” (5th std -il kക് പഠിക്കുന്ന എലുമ്പന്‍ ഞാന്!!!)
മറുപടിയായി ചിറ്റപ്പന്‍ തിരിച്ചൊരു ചോദ്യം. “divorce -inte meaning അറിയാമോ?”
divorce ഉം delivery ഉം confuse ചെയ്തു വച്ചിരുന്ന ഞാന് രംഗം ചളമാക്കി എന്നു പ്രത്യേകിച്ചു പറയേണ്ടല്ലോ!!!
4. ചെസ്സ് കളി കാണാന്‍ പോയതും രസമാണ്. മുഴുവന്‍ വെട്ടി തീര്‍ക്കണം എന്നായിരുന്നു എന്‍റേയും ധാരണ. കളി നോക്കി നില്‍ക്കേ, ഒരാള്‍ ചോദിച്ചു, “കഴിഞ്ഞ കളി എന്തായി?”
“തീരും മുന്പേ അവര്‍ നിര്‍ത്തി!!!” വിനീതനായി ഞാന്.
“ചെക്ക‌ടിച്ചു കാണും, മ‌ണ്ട‌ന്‍!!” എന്നുള്ള മറുപടി ഞാന് കേട്ടില്ല എന്നു ന‌ടിച്ചു.
പിന്നീടു ക‌ളിക്കാന്‍ പഠിച്ചു കഴിഞ്ഞു അമ്മാവന്റെ കൂടെ ക‌ളിക്കുമ്പോള്‍, ഞാന് കാസ്ലിങ് തെറ്റായി ചെയ്തു. “ഇതെന്തു നീക്ക‌മാണ്?” എന്നുള്ള അമ്മാവന്റെ ചോദ്യത്തിനു, “അത‌റിയില്ലേ, King’s Opening എന്നാ പ‌റ‌യുക!!!”
എന്നു അഹ‌ങ്കാര‌ത്തോടെ ഉള്ള എന്റെ മറുപടി അമ്മാവന് ക്ഷ‌മിച്ചു എന്നു പറഞ്ഞാല് മ‌തിയ‌ല്ലോ!
Zebu Bull | 20-Apr-09 at 7:29 pm | Permalink
ഒഴിഞ്ഞുകിടക്കുന്ന കെട്ടിടങ്ങളുടെ മുമ്പില്‍ “TO LET” ബോര്‍‌ഡുകള്‍ കണ്ട് “toilet” എന്ന് അക്ഷരത്തെറ്റില്ലാതെ എഴുതാന്‍ കഴിയാത്തവരാണല്ലോ ഇക്കാലത്തെ പെയിന്റടിക്കാര്‍ എന്നു വിചാരിച്ച് വിഷമിച്ചിട്ടുണ്ട് ചെറുപ്പത്തില്‍ 😉
aksharashakthi | 19-Jun-09 at 2:10 pm | Permalink
“സന്ധ്യക്കെന്തിനു സിന്ദൂരം
ചന്ദ്രികക്കെന്തിനു വൈഡൂര്യം” എന്ന പാട്ടുകേട്ട കാലത്ത്, സന്ധ്യാനേരത്ത് സിന്ദൂരം തൊട്ടാല്‍ കാണാനാകില്ലായെന്നു ധരിച്ചുവശാവുകയും വൈഡൂര്യമെന്താണെന്നു അന്വേഷിച്ചു നടന്നതുമായ ആ കാലമൊക്കെ ഈ പോസ്റ്റ് ഓര്‍മ്മിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു. പിന്നീട് സന്ധ്യ എന്നും ചന്ദ്രിക എന്നും പേരുള്ളവരുമായി ഈ ഗാനം തട്ടിച്ചുനോക്കിയതു കൌമാരമനസ്സാകാം. ഈ വരികളുടെ വ്യംഗ്യാര്‍ത്ഥമറിയാന്‍ പിന്നെയും കാലം കുറെ ഉരുളേണ്ടിവന്നു. ഉറക്കെ വിളിച്ച ഒരു പിന്‍വിളിക്കുത്തരം കൊടുപ്പാന്‍ ഈ പോസ്റ്റ് മനസ്സിനെ തെല്ലല്ല പിന്നിലേക്കു നടത്തിയത്.
ചിലരങ്ങനെയാണ്‌, ഒരു ചെറുവിളിയോടെ ഒരുപാടു പിന്നിലേക്കു കൊണ്ടുപോകും. താങ്കളുടെ വിളി ഈ പോസ്റ്റില്‍ ഇത്തിരി ഉറക്കെയായിരുന്നു എന്ന തോന്നല്‍, അതെനിക്കു തോന്നിയതാകാം അല്ലേ?
Vinod Marar | 16-Sep-11 at 10:34 am | Permalink
വളരെ വൈകി എത്തിയ ഒരു വായനക്കാരന്‍(അങ്ങനെ പറയണമല്ലോ അല്ലെ?, യഥാര്‍ത്ഥത്തില്‍ നല്ലൊരു വായനക്കാരന്‍ അല്ലെങ്കിലും) ആയി പോയി ഞാന്…ഒരു പക്ഷെ ഇതെഴുതിയ കാലഘട്ടത്തില്‍ (4 വര്ഷം മുന്നേ )കണ്ടിരുന്നേല്‍ ഒരു പക്ഷെ ഞാന് നേരത്തെ നന്നായി പോയേനെ അല്ലെ ഉമേഷേട്ടാ…..ഹഹഹ..ഈ മനിശന്മാരുടെ ഓരോ കാര്യേ….
വളരെ നന്നായിട്ടുണ്ട് വിവരണം…
പറഞ്ഞതെല്ലാം ഞാന് വളരെ വൈകി അറിഞ്ഞ സത്യങ്ങള്‍….നന്ദി..