കുട്ടികളെ വളര്‍ത്തേണ്ട വിധത്തെപ്പറ്റി ഒരു പഴയ സംസ്കൃതശ്ലോകം:
രാജവത് പഞ്ചവര്‍ഷാണി
ദശവര്‍ഷാണി ദാസവത്
പ്രാപ്തേ ഷോഡശവര്‍ഷേ തു
പുത്രം മിത്രവദാചരേത്
അര്‍ത്ഥം:
| പുത്രം | : | പുത്രനെ |
| പഞ്ച-വര്‍ഷാണി രാജവത് | : | അഞ്ചു വര്‍ഷം രാജാവിനെപ്പോലെയും |
| ദശ-വര്‍ഷാണി ദാസവത് | : | (പിന്നീടു) പത്തു വര്‍ഷം വേലക്കാരനെപ്പോലെയും |
| പ്രാപ്തേ ഷോഡശവര്‍ഷേ തു | : | പതിനാറു വയസ്സായാല്‍ |
| മിത്ര-വത് | : | കൂട്ടുകാരനെപ്പോലെയും |
| ആചരേത് | : | കരുതണം |
അഞ്ചു വയസ്സു വരെ കുഞ്ഞിനു വേണ്ടതെല്ലാം കൊടുത്തു രാജാവിനെപ്പോലെ വളര്‍ത്തണം. ആറു മുതല്‍ പതിനഞ്ചു വരെ അനുസരണ, അച്ചടക്കം, മര്യാദ തുടങ്ങിയവ പഠിപ്പിച്ചു് ലോകത്തില്‍ ഒരു നല്ല മനുഷ്യനായി വളരാന്‍ പര്യാപ്തനാക്കണം. പതിനാറു വയസ്സായാല്‍ തനിക്കൊപ്പം കരുതണം. വളരെ അന്വര്‍ത്ഥമായ ഉപദേശം!
ഭാരതത്തില്‍ പണ്ടു പുരുഷന്മാരുടെ പ്രായപൂര്‍ത്തിയ്ക്കുള്ള പ്രായം പതിനാറു വയസ്സാണെന്നു തോന്നുന്നു. പലയിടത്തും ഈ “ഷോഡശ”ത്തെപ്പറ്റി പരാമര്‍ശമുണ്ടു്. അതു പതിനെട്ടും ഇരുപത്തൊന്നുമായി ഇപ്പോള്‍ ഉയര്‍ന്നിട്ടുണ്ടു്. അതു് ഉചിതമാണു താനും. കാരണം കുട്ടിയുടെ രാജത്വം ഇപ്പോള്‍ അഞ്ചു വയസ്സില്‍ തീരുന്നില്ല. പത്തുപന്ത്രണ്ടു വയസ്സുവരെയും അതിനു ശേഷവും കുട്ടികളെ ലാളിക്കുന്ന രീതിയാണു് ഇപ്പോഴുള്ളതു്. ദാസനെപ്പോലെ കരുതുന്ന കാലം ഉണ്ടോ എന്നു തന്നെ സംശയം.
തലമുറകള്‍ കഴിയുന്നതോടെ മക്കളെ സുഹൃത്തുക്കളെപ്പോലെ കരുതുന്ന പ്രവണത കൂടുന്നുണ്ടു്. ഇതു സ്നേഹം കൂടുന്നതാണോ ബഹുമാനം കുറയുന്നതാണോ എന്നു പലരും തര്‍ക്കിക്കുന്നുണ്ടു്. ഏതായാലും ഇന്നത്തെ മക്കള്‍ അച്ഛന്റെ മുന്നില്‍ ഇരിക്കാന്‍ മടിയുള്ളവരല്ല. രണ്ടു തലമുറ മുമ്പു് അറുപതു വയസ്സുള്ള മക്കള്‍ കൂടി അച്ഛന്റെ മുന്നില്‍ ഇരിക്കാറില്ലായിരുന്നു.
എന്തായാലും പ്രായപൂര്‍ത്തിയായാല്‍ മക്കളെ സുഹൃത്തുക്കളെപ്പോലെ കരുതണം എന്ന കാര്യത്തില്‍ ഒരു സംശയവുമില്ല.
Umesh::ഉമേഷ് | 29-Aug-06 at 4:33 pm | Permalink
കുട്ടികളെ ഒരു പ്രായം കഴിഞ്ഞാല്‍ സുഹൃത്തുക്കളെപ്പോലെ കരുതണം എന്നു പറയുന്ന ഒരു സംസ്കൃതശ്ലോകം-സുഭാഷിതത്തില്‍.
വല്യമ്മായി | 29-Aug-06 at 4:40 pm | Permalink
ഏത് പ്രായാത്തിലുള്ള കുട്ടികളായാലും അവരോട് നമ്മള്‍ക്കുള്ള സ്നേഹം പ്രകടിപ്പീക്കണം
Su | 29-Aug-06 at 4:42 pm | Permalink
അപ്പനോളം മക്കളായാല്‍ അപ്പന്‍ ചപ്പന്‍ എന്ന് ഇന്ന് വായിച്ചേ ഉള്ളൂ.
🙂
കുട്ടന് മേനൊന്‍ | 29-Aug-06 at 4:47 pm | Permalink
അപ്പൊ ക്ടാങ്ങളെ വേലക്കാരനെ പോലെയും കരുതാം ല്ലേ..
ഇഞ്ചിപ്പെണ്ണ് | 29-Aug-06 at 5:05 pm | Permalink
അപ്പൊ പുത്രിമാരെ ഫുള്‍ ടൈം രാജ്ഞിമാരുടെ പോലെ കരുതണമെന്ന് പറയുന്ന ശ്ലോകം ഇല്ലേ പോലും?
മുട്ടൊപ്പമെത്തിയാല്‍ ദേവന്‍
അരയൊപ്പമെത്തിയാല്‍ ദാസന്‍
തോളൊപ്പമെത്തിയാല്‍ മിത്രന്‍
Adithyan | 29-Aug-06 at 5:16 pm | Permalink
അതു കറക്‌ട്. എല്ലാം വേണം. മുഴുവന്‍ സമയം രാ‍ജാവ് മാത്രം ആക്കി വെക്കുന്നതു കൊണ്ടാണ് പല പിള്ളാരും വഷളാവുന്നത്. കുറെ നാള്‍ ദാസനെപ്പോലെയും വേണം. അതു നേരാംവണ്ണം പോയാല്‍ 16 ആകുമ്പോഴേക്കും മിത്രമാക്കാന്‍ പറ്റുന്ന പക്വത പയ്യന്‍ നേടിക്കോളും.
കുമാര്‍ | 29-Aug-06 at 5:43 pm | Permalink
“പതിനാറു വയസ്സായാല്‍
കൂട്ടുകാരനെപ്പോലെയും
കരുതണം”
കറക്റ്റ്! ഇപ്പഴത്തെ ക്ലാങ്ങളാ.. അഴിച്ചുവിട്ടാല്‍ അപ്പനെ കേറി അളിയാന്നു വിളിക്കും
ബാബു | 29-Aug-06 at 8:08 pm | Permalink
ആദ്യത്തെയഞ്ചാണ്ടു രാജാവായ്‌ കാണേണം
പിന്നെപ്പതിറ്റാണ്ടു ദാസനായും
പ്രായപൂര്‍ത്തിയാകുംനാള്‍മുതല്‍ പുത്രന്‍നിന്‍
തോഴനായ്‌ത്തീരണംശിഷ്ടകാലം
Umesh::ഉമേഷ് | 29-Aug-06 at 8:24 pm | Permalink
വല്യമ്മായീ, സൂ, ആദിത്യാ, നന്ദി.
കുമാര്‍, hahaha…
ഇഞ്ചീ, അതിനൊരു ശ്ലോകം മനു പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടല്ലോ:
പിതാ രക്ഷതി കൌമാരേ
ഭര്‍ത്താ രക്ഷതി യൌവനേ
പുത്രോ രക്ഷതി വാര്‍ദ്ധക്യേ
ന സ്ത്രീ സ്വാതന്ത്ര്യമര്‍ഹതി
(തമാശയാണേ… സ്ത്രീവിമോചനക്കാര്‍ എന്നെ കത്തിക്കല്ലേ…:-) )
ബാബൂ, തര്‍ജ്ജമ കൊള്ളാം. മൂന്നാം വരിയില്‍ “പ്രായപൂര്‍ത്തിയാകും…” എന്നിടത്തു് ഒരു കല്ലുകടിയില്ലേ? മഞ്ജരിവൃത്തമാണെങ്കിലും അതൊരു കാകളീഭേദമാണല്ലോ. രണ്ടാമത്തെ ഗണം യഗണമാകുന്നതാണു് ആ വൈകൃതത്തിനു കാരണം.
Rajesh R Varma | 29-Aug-06 at 10:50 pm | Permalink
‘തന്നോളം വളര്‍ന്നാല്‍ തനിക്കൊപ്പം’ എന്നും ഒരു പഴഞ്ചൊല്ലു കേട്ടിട്ടുണ്ട്‌.
ഈ ശ്ലോകത്തിന്‍പ്രകാരം 10 മുതല്‍ 16 വരെ ബോര്‍ഡിങ്ങിലാണോ?
ഇഞ്ചി പറഞ്ഞ ശ്ലോകം ഇതായിരിക്കും:
ഉമേഷ് | Umesh | 29-Aug-06 at 10:53 pm | Permalink
ഒരു കാര്യം മറന്നുപോയി. ഈ ശ്ലോകം ഓര്‍മ്മിപ്പിച്ചതു ബിന്ദുവാണു്. ഇവിടെ. നന്ദി, ബിന്ദൂ.
രാജേഷ്, രണ്ടു ശ്ലോകങ്ങളും കലക്കി.
ഉമേഷ് | Umesh | 29-Aug-06 at 10:55 pm | Permalink
രാജേഷിനു കണക്കു മോശമാണല്ലോ. അഞ്ചു വയസ്സിനു ശേഷം പത്തുകൊല്ലം എന്നാണു വിവക്ഷ. അതോ, “6 മുതല്‍ 16 വരെ” എന്നാണോ ഉദ്ദേശിച്ചതു്?
കുടിയന്‍ | 30-Aug-06 at 2:10 am | Permalink
തന്നോളമായാല്‍ താനെന്ന് വിളിക്കണമെന്നാണ് ചൊല്ല്.
പുള്ളി | 30-Aug-06 at 3:04 am | Permalink
അതായതു, പ്രായപൂര്‍ത്തിയായല്‍ പിന്നെ അപ്പനെ കേറി ഔസേപ്പേട്ടാന്നു വിളിക്കാം അല്ലേ 🙂
വല്യമ്മായി | 30-Aug-06 at 3:55 am | Permalink
ഉമേഷ് ചേട്ടാ,ആ ശ്ലൊകത്തിന്‍റെ യഥാര്‍ത്ഥ ആ അര്‍ത്ഥം എല്ലാ പ്രായത്തിലും സ്ത്രീകളെ പുരുഷന്മാര്‍ പോറ്റണമെന്നും അവളെ പണിയെടുക്കാന്‍ വിട്ട് കഷ്ടപ്പെടുത്തെരുത് എന്നും അല്ലേ. എവിടെ സ്ത്രീകളെ ദേവതയായി കരുതുന്നുവോ അവിടെ ഐശ്വര്യമുണ്ടാകും എന്നൊരു ശ്ലോകം കൂടിയില്ലേ.
(തമാശയാണേ….)
ഗന്ധര്‍വന്‍ | 30-Aug-06 at 5:28 am | Permalink
ഉമേശന്‍ സാര്‍ പറഞ്ഞതു പോലെയാണ്‌ എന്റെ മകന്‍ എന്നോട്‌ പെരുമാറുന്നത്‌ . സോ അയാം ഹേപ്പീസ്‌.
അവന്‍ അഞ്ചു വയസ്സു വരെ സ്നേഹം തന്നു. ഇപ്പോള്‍ എന്നെ ശാസിച്ച്‌ നേര്‍ വഴിക്ക്‌ നടത്തുന്നു. ഇനി കൂട്ടുകാരനാക്കുമായിരിക്കും.
മൂത്തവനായി ജനിക്കുന്നവന്‍ അച്ചനമ്മമാരെ കുട്ടികളെ എങ്ങിനെ വളര്‍ത്താം എന്ന പാഠം പടിപ്പിക്ക്കുന്നു. എന്റെ മകന്റെ കമ്പ്ലയ്ന്റ്‌ “അച്ചാ ഈ അമ്മക്ക്‌ മക്കളെ വളര്‍ത്താനറിയില്ലെന്നാണ’്‌. ഇതിന്റെ കാരണം മക്കളെ ചൊല്ലി ഏറെ വ്യാകുലപ്പെടുന്നത്‌ അവളാണ്‌. അവന്റെ സ്വാതന്ത്ര്യം നഷ്ടപ്പെടുന്നുവോ എന്ന തോന്നല്‍.
ഒരിക്കലും നമ്മളുടെ ഇഷ്ടത്തിന്‌ മക്കളെ വളര്‍ത്തരുത്‌. അവര്‍ സ്വയം ആലോചിച്ച്‌ തീരുമാനങ്ങളെടുക്കട്ടെ. അതിനുള്ള സഹായം മാത്രം ചെയ്യുക. വഴിവിട്ടെന്തെങ്കിലും ചെയ്യുന്നുവെന്ന്‌ തോന്നിയാല്‍ അവരറിയാതെ ചെക്‌ കൊടുക്കുക. അവര്‍ക്കു പോകാനുള്ള കളം ഒഴിച്ചിടുക.
എന്തായാലും ഓരോ വായനയിലും അറിവിന്റെ വാതായനങ്ങള്‍ തുറക്കുന്നു ഗുരുകുലത്താളൂകളില്‍.
ഒരു ഒട്ടോപ്പിക്കയടിക്കുന്നു – പൊറുകലസ്യ ഗുരവെ- നമാമ്യഹം.
ദേവഗുരു നിര്‍ദ്ദേശ്യതി
ഭ്രൂണോ ഗര്‍ഭൊ രക്ഷതി
ഉമേശ ഗുരു പശ്യന്തി
പാലതി ബാല്യോ കൗമാര യൗവ്വന
(ഗന്ധര്‍വ സംസ്കൃതം)
എന്നാല്‍ എന്റെ പഴയ പ്രൊഫസര്‍ ചോദിച്ചതില്‍ നിന്ന്‌ കടം കൊണ്ട് ചൊദിക്കട്ടെ. ഇഫ്‌ ദ ബോയ്‌ ഈസ്‌ ഏ ഗേള്‍ വാട്‌ ഈസ്‌ ദ എറ്റിക്വാറ്റ്‌?.
wakaari | 30-Aug-06 at 5:48 am | Permalink
വളരെ അര്‍ത്ഥവത്തായ ശ്ലോകം. പണ്ട് എല്‍‌ജിയുടെ ഒരു പോസ്റ്റില്‍ ഇതുപോലത്തെയൊക്കെ ഒരു ചര്‍ച്ച നടന്നിരുന്നു. കുട്ടികളെ ഒരു പ്രായം കഴിഞ്ഞാല്‍ സുഹൃത്തുകളാക്കുക. എന്തും അച്ഛനമ്മമാരോട് പറയാനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യവും സാഹചര്യവും ഉണ്ടാക്കുക. പല പ്രശ്‌നങ്ങളും തീരും.
ഇന്നത്തെ കേരള കൌമുദിയിലുണ്ട്-വള കൊടുത്ത് മൊബൈല്‍ ഫോണ്‍ വാങ്ങിച്ചതിന് വീട്ടില്‍ വഴക്ക് പറഞ്ഞപ്പോള്‍ കൂട്ടുകാരിയെയും കൂട്ടി ഡെല്‍ഹിക്ക് പോയ ഒരു കുട്ടിയുടെ കാര്യം. ഇവിടെ പല പ്രശ്‌നങ്ങളുണ്ട്. ചുറ്റും മൊബൈല്‍ ഫോണുമായി കൂട്ടുകാരെല്ലാം നില്‍ക്കുമ്പോള്‍ ആ കുട്ടിക്കുണ്ടാകുന്ന ആഗ്രഹം. പക്ഷേ വീട്ടില്‍ പല കാരണം കൊണ്ടും സമ്മതിച്ച് കാണില്ല. വീട്ടുകാര്‍ അതിനു പറയുന്ന ന്യായം ആ കുട്ടിക്ക് ബോധിക്കുന്ന രീതിയില്‍ പറയുകയും വീട്ടിലെ സാഹചര്യങ്ങള്‍ ആ കുട്ടിക്ക് ശരിക്ക് മനസ്സിലാകാന്‍ തക്കവണ്ണം വീട്ടുകാര്‍ക്ക് പറഞ്ഞ് കൊടുക്കാന്‍ സാധിക്കുകയും ചെയ്‌താല്‍ ചിലപ്പോള്‍ ആ കുട്ടി ആ ആഗ്രഹം അടക്കാന്‍ സാദ്ധ്യതയില്ലേ എന്നൊരു സംശയം. പക്ഷേ അത് ഫോണ്‍ വേണമെന്ന് പറഞ്ഞപ്പോള്‍ വീട്ടുകാര്‍ “പോ പെണ്ണേ, ഇനി അതിന്റെയൊരു കുറവും കൂടിയേ ഉള്ളൂ, പോയി വല്ലതും നാലക്ഷരം പഠിച്ചില്ലെങ്കില്‍…” എന്ന പതിവ് ഡയലോഗ് പറഞ്ഞുകാണും. ചോരത്തിളപ്പിന്റെ പ്രായത്തില്‍ കുട്ടി വാശി കാണിച്ചും കാണും.
ഇന്നതൊക്കെ നടക്കും ഇന്നതൊക്കെ നടക്കില്ല എന്ന ബോധം ചെറുപ്പത്തിലെ കുട്ടിയുടെ മനസ്സില്‍ പതിഞ്ഞാല്‍ പലപ്പോഴും വാശി എന്ന വികാരം കുട്ടിയെ ഭരിക്കില്ല എന്നും തോന്നുന്നു. ചെറുപ്പത്തിലെ അമിത ലാളന വാശിക്ക് ഒരു കാരണമല്ലേ എന്നൊരു സംശയം.
Rajesh R Varma | 30-Aug-06 at 5:55 am | Permalink
ശ്ശൊ. എന്റെ പ്രായക്കണക്കു തെറ്റി, അല്ലേ? നാണക്കേട്‌.
ഇതൊക്കെ നോക്കാനല്ലേ ശ്ലോകം പോസ്റ്റുന്നതിനു മുമ്പ്‌ അയച്ചു തരുന്നത്‌. അപ്പോള്‍ മഞ്ജുഭാഷിണിയെയും നോക്കി ഇരുന്നോണം. 🙂
തിരുത്തിയിട്ടു.
പയ്യന്‍സ് | 30-Aug-06 at 8:17 am | Permalink
ദേ തര്‍ജിയിരിക്കന്നേ…
രാജാവിനെപ്പോലെയഞ്ചാണ്ടുകാലവും
പത്താണ്ടുകാലം ദാസനെന്നോണവും
വര്‍ഷം പതിന്നാറു പിന്നിട്ടുവെന്നാല്‍ പുത്രനെത്തോഴനായും കരതീടണം
ഇപ്പം നേരേ തിരിച്ചാ.
16 കഴിഞ്ഞാലാ നമ്മളു രാജാവാകന്നത്
അരവിന്ദന്‍ | 30-Aug-06 at 8:32 am | Permalink
ഉമേഷ്‌ജ്യേ..ഈ ശ്ലോകത്തോട് യോജിപ്പില്ല.
ചെറ്യേ കുട്ടി ആയിരിക്കുമ്പോള്‍ ആവശ്യത്തിന് പെട കൊടുത്ത് വളര്‍ത്തണം.അഞ്ച് വര്‍ഷം രാജാവേ! മൂന്ന് വയസ്സായ അനുസരണയില്ലാത്ത ഒരെണ്ണത്തിനേകൊണ്ട് ഇരിക്കപ്പൊറുതി ഇല്ല.(ചേച്ചീന്റെ കുട്ട്യാ)
പതിനഞ്ച് വര്‍ഷം വേലക്കാരനോ? ഏയ്! അപ്പോ രക്ഷിതാക്കള്‍ സുഹൃത്ത് ആവണം. വഴികാട്ടി, മാര്‍ഗദര്‍ശി. നമ്മളാവണം അവന്റെ/അവള്‍ടെ ഹീറോ. അല്ലാതെ ഭീകരസ്വപ്നം ആവരുത്, യജമാനനും.
മുതിര്‍ന്ന് കഴിഞ്ഞാലും അങ്ങനെത്തന്നെ..മുതി‌ര്‍ന്ന സുഹൃത്ത്. ഏറെ മുതിര്‍ന്ന് പിള്ളാരും കുട്ട്യോളുമൊക്കെയായാല്‍ നല്ല സ്നേഹമുള്ള അയല്‍‌ക്കാരനെപ്പോലെ….അല്പം മാറി, എന്നാല്‍ ഇടക്ക് കണ്ടും കൂടിയും ചിരിച്ചും അഘോഷിച്ചും…
ഇതൊക്കെയാ എന്റെ ഒരു പ്ലാന്‍..നടക്ക്വോ ആവോ!
🙂
Umesh::ഉമേഷ് | 30-Aug-06 at 1:52 pm | Permalink
വല്യമ്മായീ,
എന്റെ വീക്ഷണങ്ങളോടു യോജിക്കുന്ന ഒരാളെ കണ്ടതില്‍ സന്തോഷം. ഞാന്‍ അതൊരു പോസ്റ്റാക്കിയിട്ടുണ്ടു്. ഇവിടെ.
പയ്യന്‍സേ, തര്‍ജ്ജമ കൊള്ളാം. ഇതേതാ വൃത്തം? ഒന്നും നാലും കാകളിയും രണ്ടും മൂന്നും ദ്രുത(ഊന)കാകളിയുമോ?
രാജേഷേ, രാജേഷിന്റെ ശ്ലോകത്തിലെ തെറ്റു ഞാന്‍ ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നില്ല. കമന്റിലെ തെറ്റിനെപ്പറ്റിയാണു ഞാന്‍ പറഞ്ഞതു്.
കണക്കു് അരവിന്ദനും തെറ്റി എന്നു തോന്നുന്നു. “പതിനഞ്ചു വര്‍ഷം വേലക്കാരന്‍” എന്നു പറയുന്നു. ഈ കമ്പ്യൂട്ടര്‍ സയന്‍സ് പഠിച്ചവരുടെയൊക്കെ കണക്കു് ഒരു കണക്കാണോ? സിബുവേ…
ഗന്ധര്‍വ്വോ, പ്രണാമം. അവസാനം പറഞ്ഞ ശ്ലോകം മനസ്സിലായില്ല. ശ്രീജിത്താണു തമ്മില്‍ ഭേദം 🙂
കുടിയാ, പുള്ളീ, വക്കാരീ, കുട്ടന് മേന്നേ, നന്ദി.
അരവിന്ദന്‍ | 30-Aug-06 at 2:22 pm | Permalink
ഓ കണക്ക് പിന്നേം തെറ്റ്യോ..അത്ഭുതമില്ല..കാരണം കണക്കില്‍ ഞാന്‍ പണ്ടേ സ്ട്രോംഗാ!
താര | 30-Aug-06 at 2:49 pm | Permalink
‘അഞ്ചു വയസ്സു വരെ കുഞ്ഞിനു വേണ്ടതെല്ലാം കൊടുത്തു രാജാവിനെപ്പോലെ വളര്‍ത്തണം.‘
കൊള്ളാം! ഇങ്ങനെ വളര്‍ത്താന്‍ കുഞ്ഞ് രാജകുമാരനും അച്ഛന്‍ രാജാവും തന്നെ ആയിരിക്കണം. ഇവിടെ അമ്മൂന് കടേല്‍ പോയാ എല്ലാ ടോയ്സും വേണം. പാവങ്ങള്‍ ഞങ്ങള്‍ എത്രെണ്ണം മേടിച്ച് കൊടുക്കും? പിടിച്ച് വലിച്ച് കൊണ്ട് വരുന്നതിന്റെ കഷ്ടപ്പാട് എനിക്കും ചേട്ടന്‍സിനുമെ അറിയൂ.
പിന്നെ ആ ലാസ്റ്റ് വരി മാത്രമിഷ്ടായി. അത് എല്ലാ പ്രായത്തിലും അങ്ങനെ വേണമെന്നാ എനിക്ക് തോന്നുന്നത്. ഇപ്പൊ അമ്മൂന് ‘പാത്തേ കണ്ടേ‘ കളിക്കാന്‍ ഞാന്‍ മാത്രേ കൂട്ടുള്ളു.:(
ശിശു | 31-Aug-06 at 5:25 am | Permalink
ഉമേഷ്ജി,
അഞ്ചുവയസ്സുവരെയോ, അന്‍പതു വയസ്സുവരെയോ, സ്വന്തം കുട്ടികളെ രജാക്കന്മാരായ്‌ വളര്‍ത്താന്‍ ഏതൊരച്ഛനും അമ്മക്കും ആഗ്രഹം കണ്ടേക്കും. പക്ഷെ, പിറക്കുമ്പൊള്‍ തന്നെ തെരുവിലേക്കു വലിച്ചെറിയപ്പെടുന്ന കുഞ്ഞുങ്ങള്‍,ഒരു നേരത്തെ ആഹാരം പോലും വാങ്ങിക്കൊടുക്കാന്‍ നിവൃത്തിയില്ലാത്ത മാതാപിതാക്കള്‍, ഇവരുടെകൂടി സ്വപ്നങ്ങളും,നെടുവീര്‍പ്പുകളും പങ്കിടാത്ത സൂക്തങ്ങളൊക്കെ, താളിയോലകളില്‍ വിശ്രമം കൊള്ളുകയേയുള്ളൂ, സക്ഷാത്ക്കരിക്കപ്പെടുകയില്ല.
Su | 31-Aug-06 at 5:35 am | Permalink
ശിശുവിന് ഈ ശ്ലോകം ഉപകരിക്കും. നന്നായാല്‍ ക്രെഡിറ്റ് ഉമേഷ്‌ജിയ്ക്ക് കൊടുക്കണേ 😉
wakaari | 31-Aug-06 at 5:41 am | Permalink
“അഞ്ചു വയസ്സു വരെ കുഞ്ഞിനു വേണ്ടതെല്ലാം കൊടുത്തു രാജാവിനെപ്പോലെ വളര്‍ത്തണം”
വാചകം അതേപടിയെടുത്താല്‍ കുഞ്ഞ് എന്ത് വേണമെന്ന് പറഞ്ഞാലും അച്ഛനമ്മമാര്‍ കൊടുക്കണം എന്നാകും.
പക്ഷേ കുഞ്ഞ് വേണമെന്ന് പറയുന്നതെല്ലാം കുഞ്ഞിന് വേണ്ടതാകണമെന്നില്ല. എന്താണ് കുഞ്ഞിന് വേണ്ടത് എന്നറിഞ്ഞ് അതൊക്കെ കുഞ്ഞിന് കൊടുക്കുക-കളിപ്പാട്ടമായാലും സൌഹൃദമായാലും സാരോപദേശമായാലും വേണമെങ്കില്‍ കണ്ണുരുട്ടലായാലും. പക്ഷേ കുഞ്ഞ് എന്തു ചോദിച്ചാലും അതെല്ലാം എടുത്ത് കൊടുക്കാന്‍ നിന്നാല്‍ കുഞ്ഞ് പിന്നെയും പിന്നെയും ഓരോന്ന് ചോദിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കും. അത് ഭാവിയില്‍ പ്രശ്‌നമാകും-പ്രത്യേകിച്ചും കുഞ്ഞ് വളര്‍ന്ന് വളര്‍ന്ന് വരുമ്പോള്‍.
ശിശൂ, അവരുടെ സ്വപ്നങ്ങളും നെടുവീര്‍പ്പുകളും പങ്കിടുന്ന സൂക്തങ്ങളും ഗാനങ്ങളും മുദ്രാവാക്യങ്ങളും ഒക്കെ ആവോളമുണ്ട്. പക്ഷേ അവരെ ആ സ്ഥിതിയില്‍ നിന്നും കരകയറ്റാനുള്ള മാര്‍ഗ്ഗങ്ങളും മന്ത്രങ്ങളുമാണ് ഇല്ലാത്തത്-അല്ലെങ്കില്‍ കാണാത്തത്.
Umesh::ഉമേഷ് | 31-Aug-06 at 11:42 am | Permalink
“അഞ്ചു വയസ്സു വരെ കുഞ്ഞിനു വേണ്ടതെല്ലാം കൊടുത്തു്…” എന്നു പറഞ്ഞതു് “… കുഞ്ഞു ചോദിക്കുന്നതെല്ലാം കൊടുത്തു്…” എന്നൊരു അര്‍ത്ഥം തോന്നിപ്പിച്ചതില്‍ ക്ഷമിക്കുക. “കുഞ്ഞിന്റെ നന്മയ്ക്കു്/സന്തോഷത്തിനു് ആവശ്യമായതു് എന്നു മാതാപിതാക്കള്‍ക്കു തോന്നുന്നതെല്ലാം കൊടുത്തു്…” എന്നായിരുന്നു വിവക്ഷ. രാജാവിനെ മന്ത്രി എന്ന പോലെ.
ഇതു് എന്നും വേണ്ടേ എന്നു ചോദിച്ചാല്‍ വേണ്ട എന്നാണു് ഉത്തരം. മുപ്പതു കഴിഞ്ഞ മകന്‍ എന്തു ജോലി ചെയ്യണമെന്നും എവിടെ വീടു വെയ്ക്കണമെന്നും ആരെ കല്യാണം കഴിക്കണമെന്നും ഉള്ള തീരുമാനങ്ങള്‍ മാതാപിതാക്കള്‍ അടിച്ചേല്‍പ്പിക്കാതെ സുഹൃത്തിനെപ്പോലെ ഉപദേശിക്കുകയേ ചെയ്യാവൂ. അതിനു സജ്ജമാക്കുകയാണു് ആ പത്തുവര്‍ഷത്തെ ട്രെയിനിംഗ് ചെയ്യുന്നതു്.
ശിശുവിന്റെ (ശിശു എന്ന ബ്ലോഗറുടെ) സമീപനത്തെയാണു “സ്ഥലജലഭ്രാന്തി” എന്നു പെരിങ്ങോടന്‍ ഒരിക്കല്‍ വിശേഷിപ്പിച്ചതു്. അവശരുടെയും ആര്‍ത്തരുടെയും പ്രശ്നങ്ങള്‍ എപ്പോഴും കാണേണ്ടതു തന്നെയാണു്. അവയെ കാണേണ്ടതു പോലെ കാണുകയും പ്രവര്‍ത്തിക്കുകയും വേണം. അല്ലാതെ കാണുന്നിടത്തെല്ലാം അതു പറഞ്ഞിട്ടെന്തു കാര്യം? ഒരു ശിശുവിനു മീശ മുളയ്ക്കുമ്പോഴുള്ള പ്രശ്നങ്ങളെപ്പറ്റി പറയുമ്പോള്‍ മീശയല്ല, വയറാണു ലോകത്തിലെ ശിശുക്കളുടെ പ്രശ്നം എന്നു പറഞ്ഞാല്‍?
അമേരിക്കയില്‍ വന്ന ഒരു മലയാളി സാമൂഹികപ്രവര്‍ത്തകയുടെ കാര്യം ഒരു സുഹൃത്തു പറഞ്ഞതോര്‍മ്മ വരുന്നു. മൂന്നാഴ്ച അമേരിക്ക മുഴുവന്‍ ചുറ്റിക്കറങ്ങി. (അതിനെപ്പറ്റി കുറിപ്പുകള്‍ എഴുതി കാശുണ്ടാക്കുകയും ചെയ്തു പിന്നീടു്.) അവസാനദിവസം എല്ലാ വിഭവങ്ങളും അടങ്ങിയ വിശാലമായ ഡിന്നര്‍ കഴിച്ചു. എന്നിട്ടു നന്ദിപ്രസംഗത്തില്‍ പറയുകയാണു്: “ഇന്നു് ഈ പാഴാക്കിക്കളഞ്ഞ ഭോജ്യങ്ങള്‍ കാണുമ്പോള്‍ എന്റെ സ്മൃതിപഥത്തില്‍ വരുന്നതു സോമാലിയയിലെ പട്ടിണിപ്പാവങ്ങളാണു്…” ഇമ്മാതിരി. ഇതിനെ ഹിപ്പോക്രസി എന്നാണോ വിളിക്കേണ്ടതു്, അതോ സ്ഥലജലഭ്രാന്തി എന്നോ?
അരവിന്ദന്‍ | 31-Aug-06 at 11:49 am | Permalink
പോക്രിത്തരം എന്ന നാടന്‍ വാക്ക് മതിയാകും ഉമേഷ്ജീ. 🙂
ഇഞ്ചിപ്പെണ്ണ് | 31-Aug-06 at 1:21 pm | Permalink
ഹഹഹഹ…എനിക്കാ സാമൂഹികപ്രവര്‍ത്തകയെ അങ്ങട് ഇഷ്ടപ്പെട്ടു. ഹഹഹഹ…..എനിക്ക് ചിരി നിറുത്താന്‍ പറ്റണില്ല്യ…. ഹിപ്പൊക്രസി തന്നെ..
നമ്മളും..സോറി..ഞാനും ഒരു ഹിപ്പോക്രിസിയുടെ പര്യായം ആണെന്ന് എനിക്ക് തോന്നാറുണ്ട്… 🙂